Bodemklippe

Ek weet ek gaan verkrummel van skaamte. Daardie dag as ek Hom sien en waarlik weet hoe my lewe kon gewees het – as ek net Sy woorde aan my geglo het. Ek gaan my skaam vir al die vrees en onsekerheid, ek gaan my kop laat hang oor al my bekommernis en ek gaan opkrul in vernedering oor die rondgemaal in my gedagtes oor dinge wat dalk nie gaan uitwerk nie, plan B tot Z vir drome wat dalk nie werklik word nie en desperate grype na wêreldse maniere om dinge gedoen te kry. Selfverwyt en oneindige bejammering oor ‘n triomfantelike lewe van oorwinning wat ek gemis het, is my ewigheidslot – as ek nie nou reeds vrees hanteer, my lewe in rat kry  en leef in die volle plan wat my Vader vir my bepaal het nie.

‘n Paar geleenthede in my lewe het ek die Heilige Gees ervaar as dissiplineerder. Ek sê dit met huiwering want elke mens ervaar verskillend en ek wil weer beklemtoon dat God individueel met elkeen werk op ‘n unieke manier omdat Hy ons so vreeslik wonderbaar in ons moederskoot geweef het. [Psalm 139] Daarom vertel ek my teregwysing rondom vrees eerder as ‘n getuienis en nie as ‘n voorskrif of les nie.

Net ‘n bietjie agtergrond. So nou en dan kon ek saam met my man oorsee gaan. Hy het dikwels gereis en hier en daar was daar geleentheid vir ‘n naweek op ‘n mooi plek tussen vergaderings en afsprake. My drie seuns was laerskoollatte en die jongste so vier jaar oud, toe ek hulle by ‘n goeie vriendin laat bly om my ma die skoolryery te spaar – laerskool en kleuterskool. Ek het vir 8 dae weggegaan. Terug by die huis het die nuus my getref. Jongste het siek geword net nadat ek vertrek het. My ma het ingestaan met die huisdokter wat ons almal ken. Hy is gediagnoseer met erge blaasinfeksie (wat ek in ‘n gesprek met die huisdokter uitgeklaar het) en het naarheid en koors geveg vir ‘n hele nag lank. Ek het tot die gevolgtrekking gekom dat hy sieker was as wat ek hom nog ooit gesien het. Tussen my suster en my ma het hulle hom opgepas, met ‘n streng oog van my broer ook nog by, sodat hy piekfyn en gesond was toe ek tuiskom.

Die nuus het my hewig en diep ontstel. Ek was woedend dat niemand my die ware toestand vertel het nie. Hulle het mooi verduidelik dat hulle graag my die vakansie wou gun en nie vroeër laat terugkom nie, wat ek wel sou gedoen het. Ek was ontstel dat hy so siek was sonder sy ma by hom en het vreeslik sleg en goed skuldig gevoel daaroor. My kind in so ‘n toestand terwyl ek rondkerjakker – onaanvaarbaar! Ek was kwaad vir die familie en kwaad vir die situasie en in my woede het ek onderneem om eenvoudig nie weer weg te gaan nie. My oplossing – ek bly by die huis tot my kinders groot is. Ek sal hulle nie weer so skandalig in die steek laat nie.

Drie keer het die geleentheid om saam te gaan gekom en gegaan. Ek het geweier. Ek het besluit en so is dit – die saak is nie oop vir debat nie.

Eendag, drie jaar na die jongste se siekte, het my man gekom met ‘n besondere versoek. Dit sou ‘n wonderlike geleentheid wees om ‘n eiland te besoek. Nie een van ons was nog ooit op ‘n eilandvakansie nie en hy moes wel werk, maar ek kon saamgaan. My eerste gedagte was nee, want ek het gedink hulle is nog te klein. Een van my vriendinne het my aangemoedig om die geleentheid te gryp en my ma het my hard aangespreek. Ek en sy het ‘n hele vervolg-gesprek oor vrees gehad. Sy het geweet ek vrees oor my kinders en het ook gesien hoe hewig die siekword-reis my ontstel het. Een middag het ek en sy soos dikwels om die Woord gekuier en sy sê toe ek moet bietjie Openbaring 21:8 lees:

Maar wat die vreesagtiges aangaan en die ongelowiges en gruwelikes en moordenaars en hoereerders en towenaars en afgodedienaars en al die leuenaars hulle deel is in die poel wat brand met vuur en swawel: dit is die tweede dood.

Sjoe – dit is ernstig. Die vreesagtiges word saam met die ongelowiges, die gruwelikes, moordenaars, hoereerders, towenaars en afgodedienaars genoem en die poel van vuur word vir hulle voorgehou. Vrees kan nie so erg wees nie – Here, hoe dan nou? Ek het geskrik vir die erns waarmee die Woord my vrees beskou. Is die Here dalk kwaad oor my bekommernis oor my kinders? Ek is mos maar net verantwoordelik? Is dit nou so verkeerd?

Ek het ewe vroom aangekondig dat ek sal bid daaroor en die Here self sal my antwoord in die verband. In werklikheid het ek in my hart met vrees en bewing besluit om ‘n hele navorsingsprojek oor vrees te doen en uit te vind wat die Here sê. Ek het voorheen in my lewe al geskrik as ek die erns van die Woord hoor en besef dat ek nie ernstig genoeg met ‘n saak of beginsel omgaan nie. Ek het in my gees ervaar dat Jesus voor my staan, Sy vinger na my uitsteek en vra:

Wat gaan hier aan? Glo jy dat Ek jou liefhet en vir jou sorg? Ek was in trane en skaam en het onmiddellik my ongeloof bely. By die huis het ek sommer ‘n klein rondlê Bybeltjie gegryp en oopgemaak. Toe ek die woorde lees was ek totaal omgestamp oor die direkte aanspreek van die Heilige Gees en het in ‘n oogwink besluit dat die reis vir my ‘n geloofstoets sal wees.

Die New Living Translation het oopgeval by Jesaja 8:11-14:

The Lord has given me a strong warning not to think like everyone else does. He said,

“Don’t call everything a conspiracy, like they do,

    and don’t live in dread of what frightens them. 

Make the Lord of Heaven’s Armies holy in your life.

    He is the one you should fear.

He is the one who should make you tremble.

    He will keep you safe.

Soos ‘n paar keer voorheen in my lewe het ek opgehardloop na my kamer toe, die deur gesluit en op my maag met my gesig op die vloer voor die Here gaan lê. Ek het weer my lewe en gedagtes oorgegee aan die Heilige Gees en daar gebly tot ek die loslating van my sondelas ervaar het en ek die Here kon vra om my met vrede en vreugde te vul.

Vrees is ongeloof – presies die teenoorgestelde van geloof. Vrees en twyfel is in geestelike terme sinonieme en die kragtige strategie van die vyand. Vrees word so dikwels aangespreek in geestelike literatuur omdat dit die siekte van die tyd is en heel moontlik nog altyd was. Vrees word nie geoefen nie – dis die natuurlike, instinktiewe reaksie op omstandighede.

Ons weet almal dat die skrik ‘n fisiese reaksie in ons brein veroorsaak. Vries, vlug of veg is die keuse wat deur ‘n adrenalien-vloed in breukdeel sekondes ons aksie bepaal. Dis oorlewing in krisis omstandighede, maar dit is nie en kan nooit ‘n lewenswyse wees nie. Langdurige vreestoestande veroorsaak soveel verkreupelende stres en siekte.

Vrees is nie skrik of bang word nie. Skrik is noodsaaklik. Bang word laat jou optree en aksie neem om jouself te verdedig en fisies uit ‘n situasie red. Vrees is die langdurige spanningstoestand wat jou bestaan so oorheers dat dit jou besluite beheers. Dit gebeur as vrees die bron van jou planne word en nie die beloftes van God in die Woord nie. Ons bron is Jesus. Ons leef uit Hom en vind ons hele bestaan in Hom. Handelinge 17:28:

for in Him we live and move and have our being…

Vrees bepaal nie ons besluite en beplanning nie. Vir ‘n kind van God is vrees ‘n aanval van die vyand in die skor stem van satan wat ons met die Woord en op ons knieë verwerp en bind en nie toelaat om enige invloed op ons lewe te hê nie.

Daar is twee woorde in Hebreeus en twee in Grieks vir vrees.

Vrees vir die Here, wat jou respek en stom aanskouing in die lig van sy majesteit is, word onder andere in Jesaja 8:13 gebruik. Die Hebreeus = morah.

The Lord of hosts, Him you shall hallow;

Let Him be your fear,

And let Him be your dread.

Net die Here is ‘n objek van vrees. Vrees vir Hom sal jou weerhou van twyfel. Ek was waarlik in my hart bewus van God se teleurstelling oor my vrees en dit het my in bewing voor Sy aangesig neergefel.

Hosea 3:5 gebruik die woord in Hebreeus = pachad – wat skrik of skielike vrees beskryf.

They shall fear the Lord and His goodness in the latter days.

Weer eens is die Here en let wel – Sy goedheid – die faktor wat vrees ontlok. Soveel mense hoor God se karakter en Woord deur hulle lewe en dink daar niks van nie. In die laaste dae sal Sy karakter en die waarwording van Sy woord mense met vrees vervul.

In die Nuwe Testament word die Griekse woorde: phobeo en phobos gebruik vir paniekerige vrees en angs waarvoor jy wil vlug. In Matteus 10:26 :

Vrees hulle dan nie; want daar is niks bedek wat nie ontdek sal word nie, en verborge wat nie bekend sal word nie.

Jesus praat van die vrees vir mense en hoe ons eerder God moet vrees. Vrees vir mense is destruktief en vrees vir God is konstruktief.

Spreuke 29:25:

Die vrees vir die mens span ‘n strik; maar hy wat op die Here vertrou, sal beskut word.

2 Timoteus 1:7:

Want God het ons nie ‘n gees van vreesagtigheid gegee nie, maar van krag en liefde en selfbeheersing.

God se liefde dryf alle vrees uit. Dit is net ons keuse om te glo of nie. As ons glo, het dit wonderwerkende, bonatuurlike gevolge. Die besluit om God se woord te glo, is kragtig, net soos ander besluite. Dit bou op en bring dinge tot stand. Dit het standhoudende gevolge en verander die ganse verloop van jou lewe.

Hier is die slotreël, die laaste woord, God se Woord – glo dit!

1 Johannes 4:18

Daar is geen vrees in die liefde nie; maar die volmaakte liefde dryf die vrees buite, want die vrees sluit straf in, en hy wat vrees, het nie volmaak geword in die liefde nie.

Volgende keer kyk ons saam na Jesus se woorde en Sy reaksie op vrees en twyfel.

Die einde van die storie:

Ek en my man het ‘n heerlike week in Bermuda deurgebring binne-in orkaanseisoen. Toe ons die hotel bespreek, was hulle toegespyker vir Katrina. Ons het perfekte weer gehad vir die hele tyd en die week na ons teruggekom het, het Rita die strandjie en die restaurant waar ons kaalvoet in spoelgolfies gesit en eet het, weggespoel.

Dit was God se knipoog dat Hy my in die storm sal bewaar! Hoe sal ek ooit twyfel!