193. Buitengewoon en bonatuurlik – dis vir my!

Posted on by

1

“He is not the soul of Nature, nor any part of Nature. He inhabits eternity: He dwells in a high and holy place: heaven is His throne, not his vehicle, earth is his footstool, not his vesture. One day he will dismantle both and make a new heaven and earth. He is not to be identified even with the ‘divine spark’ in man. He is God and not man.”   

C.S. Lewis, Miracles

Die woorde van die ou profeet Jesaja is poësie.  As mens dit in Afrikaans of Engels lees, is dit nie dadelik duidelik nie, maar dit is volgens die geleerdes wel so in Hebreeus.  Jesaja het gesing.  Ek kan my net voorstel hoe hy die skerp oordele oor goddeloosheid, bose stede en harde harte in ‘n diep, kwaai stem gesing het.  Dan was daar ander kere, waar hy die oproep tot bekering en terugkeer na God met die passie van die Heilige Gees in sy eie hart uitgekreet het.  Soms voel Jesaja vir my soos ‘n ouer vriend, ‘n oupa wat ek nooit geken het nie, verseker die mentor wat ek nodig het, meerdere male in my lewe.

Ek wonder hoe het Jesaja 61 in sy stem en woorde geklink.  Dit is wonder-woorde van uitkoms, uitredding en ‘n wonderwerkende God wat alles in sy Hand hou.  Kan jy in jou gees sy woorde hoor?

Die Gees van die Here my God het oor my gekom; die Here het my gesalf om ‘n blye boodskap te bring aan die mense in nood, Hy het my gestuur om dié wat moedeloos is, op te beur, om vir die gevangenes vrylating aan te kondig, vryheid vir dié wat opgesluit is,

om aan te kondig dat die tyd gekom het waarop die Here genade betoon, die dag waarop ons God sy vyande straf maar almal wat treur, vertroos,

die dag waarop Hy vir dié in Sion wat treur, eer gee in plaas van smart, vreugde in plaas van droefheid, blydskap in plaas van hartseer. Hulle sal genoem word: Bome van Redding. Die Here het hulle geplant om sy roem te vermeerder.

Hulle sal die eeue-oue puinhope opbou, plekke herbou wat lankal verlate lê, hulle sal verwoeste stede weer opbou, plekke wat geslagte lank verlate lê.

Net die eerste verse roer in my ‘n passie om die Gees van die Here op my te ervaar. sodat ek self die woorde van God praat.

In hierdie paar verse word die hartseer en hopeloosheid van die wêreld aangespreek.  Dit is opmerklik hoeveel klem op treur, hartseer en die beperkinge van gevangeneskap geplaas word.  God is bewus van die wat treur.  

Die gebrokenheid en sielsverdriet van ‘n lewe op aarde is ‘n puinhoop van trane en depressie.  As vrees en angs ons nie in die gevangenis hou nie, dan is depressie en moedverloor die tralies van binding.  Die goeie nuus van Jesaja is die sielsremedie wat oor die eeue heen ego.  Dit is die Psalms van Dawid se uitstaande tema.

Prys die Here!  Kyk op en besef dat jy in daardie puinhoop van trane deel van ‘n groter plan is.  Laat jou siel die Here aangryp soos ‘n drenkeling aan ‘n reddingsboei vashou. “Sien” jouself as ‘n Boom van Redding.

In die woorde van hierdie selfde Jesaja: Jy, ellendige, deur storm gejaagde, ongetrooste! Kyk, Ek lê jou stene in sierklei, en Ek grondves jou in saffiere; (Jesaja 54:11,OAB) – kyk op en jou siel sal leef.

Jy is die juweel in God se kroon. (Maleagi 3:16-18)

Dit is jy, die stormgejaagde, wat die puinhope gaan opbou.  Jy gaan die verwoeste stad se mure herstel.  Jy sal vryheid vir die gevangenes aankondig en vreugde in plaas van hartseer leef.

Hier is egter ‘n belangrike beginsel wat duideliker in die Engelse vertaling gestel word.  Lees saam met my 61:3 in die NKJV.

To console those who mourn in Zion,
To give them beauty for ashes,
The oil of joy for mourning,
The garment of praise for the spirit of heaviness;
That they may be called trees of righteousness,
The planting of the Lord, that He may be glorified.”

In hierdie vers is daar iets konkreet wat aan die oplossing gekoppel word.  Die “oil of joy” en die “garment of praise” is metafore vir geestelike beginsels, maar dit kom uit die praktiese van die alledaagse. Elke mens het behoefte aan olie – dit is ‘n lewensmiddel.  Ons neem dit in – elke dag.  Elke mens moet aantrek – ons loop nie kaal nie – inteendeel, ons is obsessief oor aantrek.  Dink maar aan die persentasie klerewinkels in elke winkelsentrum.

Olie gaan binne in ons lyf en ‘n kleed is om jou lyf te bedek.  Dink net as ons werklik hierdie geestelike beginsels drink en aantrek – die olie van blydskap en die kleed van lofprysing. Onthou dit is die mooiste, eleganste bedekking vir jou lyf wat daar ooit kan wees.  Wat sê die Bybel hier?  Jou stene is in sierklei en jou fondamente is saffiere.  Maleagi praat van juwele vir ‘n kroon.

Jare gelede het my ma ‘n droom gehad oor my en my man.  Sy droom sy stop met haar kar in die inrypad van ons huis en moet ‘n swaar kis vir ons aflaai.  Ons staan op die stoep sonder om hulp aan te bied.  Die kis is toe, maar sy weet sy moet dit oopmaak en sien wat binne is.  Toe sy voor ons staan met die kis en dit oopmaak was dit vol van die mooiste mantels wat sy ooit gesien het.  Die swaar materiaal was met edelstene en sy borduurgaring in die pragtigste patrone uitgewerk. Sy het die droom vir my vertel en toe self gaan bid oor die betekenis daarvan.  Sommer vroeg die volgende oggend het sy gebel.

Die Here sê: Die mantels is ons getuienisse van uitkoms en Woord-antwoorde wat ons in gebed gekry het.  Dit is die edelstene en borduurwerk.  Ons moet die mantels dra.  Ons moet “lyk” soos die werk van God.

Wat kan ek sê? Ek sou graag wou hêdie mense van my moet sê: O, hier kom ou Prys die Here alweer aan!

Trek aan, Bodemklipvriend en “dra” jou lofprysing.  Breek uit die gevangenis van swaarmoedigheid met die konstante bewustheid van Sy edelstene in jou siel en gees.  Elke traan is ‘n diamant op jou kleed.

My ellende het nie ongemerk by U verbygegaan nie, U het op my trane gelet. In u boek staan hulle opgeteken.  (Psalm 56:9)

Laat ons woorde die woorde van Jesus wees van wie gesêis:

God het Hom gestuur, en Hy spreek die woorde van God, want God gee Hom sy Gees sonder enige beperking. (Johannes 3:34)

 

192. Die arm van God

Posted on by

0

“There comes a moment when people who have been dabbling in religion (man’s search for God) suddenly draw back. Supposing we really found Him? We never meant it to come to that! Worse still, supposing He had found us?” C.S. Lewis, Miracles.

Die oomblik dat jy weet, God sien jou. Hy is nie meer die ver konsep van ‘n verwyderde godheid wat dalk sy kop draai en sy alomsiende blik op jou sou vestig nie.  In ‘n oomblik besef jy Hy het jou vrees gesien, Hy het jou gebed geantwoord; dit wat jy uitgeroep het, het reaksie ontlok.  Daardie oomblik sien jy sy arm beweeg… in jou guns.

 Die HERE het sy heilige arm ontbloot voor die oë van al die nasies, en al die eindes van die aarde sal sien die heil van onse God.  (Jesaja 52:10, OAB)

Kyk, die Here HERE sal kom as ’n Sterke, en sy arm sal heers; kyk, sy loon is by Hom, en sy beloning is voor sy aangesig.(Jesaja 40:10, OAB)

Die ou vertaling se pragtige woorde maak dit so duidelik.  Ek sien die beeld van moue oprol vir werk.  Dit is amper asof die ou profeet God in aksie sien. Sy almag en goedheid vloei in sy arm om  uit te strek en jou aan te raak.

So het Moses God se regterhand besing en aangedui dat God se krag in sy aanraking na ons deurvloei.

o HERE, u regterhand is verheerlik deur krag. U regterhand, o HERE, verpletter die vyand.  (Exodus 15:5, OAB)

Die Psalmis sing oor God se hand en arm.

’n PSALM. Sing tot eer van die HERE ’n nuwe lied, want Hy het wonders gedoen; sy regterhand en sy heilige arm het Hom gehelp.  (Psalms 98:1,OAB)

Eeue later in die magtige ontmoeting van Maria, die ma van Jesus, met die engel wat vir haar die boodskap oor haar swangerskap bring, sing sy dit in haar loflied

Hy het deur sy arm kragtige dade gedoen…(Lukas 1:51)

Dit is alles goed en wel dat die wonderdade van God so in die Bybel  beskryf word, maar wat van vandag?  Ons leef in die vrees van die dag.  Ons stry teen siekte en vernietiging.  Ons probeer die beste maak van die wêreld wat aan ons gegee is, met die vaardighede waarmee die lewe ons toerus.  Ons kyk na dit wat om ons aangaan en twyfel maklik of wonderdade nog bestaan.

Die post-moderne gesanik saai skeptisisme oor die basiese kinderlike geloof waarmee ons grootgeword het, as ons so gelukkig was dat geloof in ons ouerhuis geleer is.  Meeste kinders vandag word goddeloos en godloos opgevoed. Waar is daar buitengewone hulp beskikbaar?  Is daar nog iets soos ‘n wonderwerk?

Die enigste manier om die God van wonderwerke te ontmoet, is deur homself – die Seun wat Hy gestuur het om homself aan die mensdom te openbaar.  Waarvoor is Jesus bo alles bekend?  In ‘n post-moderne samelewing met die geraas van die Nuwe Ateïsme om ons, is die wonderwerke van Jesus die eerste ding wat spottend en smalend aangeval word.  Water in wyn – regtig? ‘n Maagd wat swanger word – ons weet tog waar babas vandaan kom!

Christene steier en dink onmiddellik dat hulle nie bonatuurlike kan verduidelik nie.  Die teenkant is kwansuis die wetenskap.  Gewoonlik is ons nie geskool in die probleme wat die wetenskap nie kan verduidelik nie.  Geen mens kan verduidelik wat energie is nie, so ook nie wat bewussyn is nie. Dit is wel beskryfbaar, maar nie verduidelikbaar nie.  Daar is ‘n verskil.  Alle wetenskaplikes sal erken dat energie en bewussyn wel bestaan, hoewel dit nie verduidelik kan word nie.  Dus moet hulle erken dat hulle die bestaan en funksionering daarvan aanvaar, sonder om dit te verstaan.  Waarom moet ek verduidelik hoe Jesus God en Mens was?

Dit is noodsaaklik om die normale en natuurlike verloop van sake te erken, voordat mens ‘n wonderwerk kan waardeer. Dink vir ‘n oomblik: as dooie mense gereeld lewe of vyfduisend dakloses op ‘n gereelde basis teen ‘n berg gaan sit en uit een piekniekmandjie gevoer word, is dit nie meer ongewoon nie.

‘n Wonderwerk is God se bonatuurlike – bo die wette van die natuur wat daagliks om ons geld en uitspeel – en buitengewone aksie in my spesifieke geval.  Dit is dikwels in my binneste, wanneer my vrees, woede en diep gedagtewêreld deur die inwerking van die Heilige Gees verander.  God, rol sy moue om in my omstandighede dinge bonatuurlik te verander sodat sy ingrype verligting en genesing bring.

Omstandighede is die energieveld vir wonderwerke. Hoe sal ons weet wat ‘n wonderwerk is as ons nooit een nodig het nie?  Daar in die hoek van paniek en moedverloor, strek God sy arm uit en rig ons op.

En jy moet daaraan dink dat jy in Egipteland ’n slaaf was, en die HERE jou God jou daarvandaan uitgelei het deur ’n sterke hand en ’n uitgestrekte arm; daarom het die HERE jou God jou beveel om die sabbatdag te hou.  (Deuteronomium 5:15, OAB)

Die mees kritieke aspekte van ‘n wonderwerk is om dit te sien, te erken en te onthou.  Wonderwerke word in ons gedagtes geoordeel en gekategoriseer.  Daar is kleintjies en grotes.  Dit is belangrik om ALMAL te sien en die Here daarvoor te prys.  Die insig om God se werk in ons lewe te sien, is ‘n kosbare Heilige Gees gawe.

Wonderwerke en die getuienis wat daaruit voortvloei is die goud wat deur vuur gelouter is van die Koopman in Openbaring. (3:18)

Die Psalmis waarsku teen ‘n ligtelike omgang met wonderwerke.

Ons voorvaders het in Egipte nie ag geslaan op u magtige dade nie, hulle het nie gedink aan al u dade van trou nie, hulle het teen U in verset gekom by die Rietsee. (Psalms 106:7)

Selfs die dissipels het die wonderwerke nie genoeg geag nie

For they failed to consider or understand [the teaching and meaning of the miracle of] the loaves; [in fact] their hearts had grown callous [had become dull and had lost the power of understanding].(Mark 6:52, AMPC)

Sterk woorde!  Laat ons die wonder-arm van God se ingrype hoog ag en ophef tot die bodemklip op die altaar van ons lewe (die walle van die Jordaan – Joshua 4), sodat ons nooit ooit die belediging van verstandeloosheid en verharde harte uit Jesus se mond hoor.

 

 

 

 

 

191. Wonderboom van God in aksie.

Posted on by

0

[Nuwejaar 2019]

Die ritme van die natuur en die sekerheid van die seisoene is altyd vir my ‘n bron van inspirasie.  Daar is soveel in wat ons beleef op ‘n daaglikse basis wat ons aanspoor om elke woord van die Woord van God te glo.  Ek het al soveel maal Genesis 8:22 aangehaal ek is seker elke Bodemklipvriend ken dit al “van buite” soos die ou mense gesê het.  Die taal het ‘n ritme net soos die betekenis van die woorde.

“So lank as die aarde bly bestaan,

sal saaityd en oestyd nie ophou nie,

ook nie koue en hitte,

somer en winter,

dag en nag nie.”

Elke mens wat in die kille greep van winter vasgevang is, weet verseker een of ander tyd draai die seisoen en is daar verligting.  Soveel sielkundiges en beraders vind ‘n simboliese gelykenis van ‘n lewe in die seisoene van die jaar.

Ons lewe is nie konstant nie en dit is soms moeilik om die tekens van lente in die winter te sien, maar dit is ALTYD daar. Dit vereis ‘n naby kyk om te sien dat die botseltjie van elke blaartjie in die koudste en donkerste dae van die winter gereed sit om, ongesiens deur meeste, te ontvou en die draai van nog ‘n seisoen te aktiveer.  Ons ken mos die tekens van lente.  Die bome kry eers net so ‘n groen skynsel – ‘n ligte groen, ‘n nuwe groen. Daarna word dit ‘n dieper en duideliker kleur.

Gewoonlik met die draai van die kalenderjaar sit hierdie mensgemaakte telling van tyd en seisoen ons in die middel van winter in die noordelike halfrond en somer in die suidelike halfrond.  Die eerste dag van ‘n nuwe jaar is òf baie koud òf baie warm en dis moeilik om die draai van die seisoen te visualiseer.  Dit is presies soos ons verbeeldingsoefening van geloof, wat met hoop en ‘n vaste vertroue die bewys word van dit wat ons nie sien nie. (Hebreërs 11:1)

Die visuele en atmosferiese ervaring van ‘n seisoen terwyl die teenoorgestelde werklikheid is, is ‘n uitdaging. Soms is dit presies wat die Here van ons verwag.

Die goue draad van simboliese leerervarings is een van die kosbaarhede van die Woord.  Ons weet daar was drie elemente in die Verbondsark wat in die Allerheiligste in die Tabernakel gestaan het.  Dit was goue bak met manna wat nooit vrot geword het nie, die kliptafels waarop die wet neergeskryf is en die staf van Aäron wat in een dag gebot, gebloei en vrug gedra het.

Ons het nou net die seisoene bespreek. In die winter is die botsel gereed, maar dis baie maande voordat die blaartjie uitstoot en dan neem dit minstens nog ‘n paar weke voordat die vrug vorm.   Dis eers  ‘n paar weke daarna dat die vrug reg is vir die oes.

Aäron se staf was ‘n droeë stuk hout.  ‘n Staf was ‘n wandelstok, ‘n instrument om skape aan te keer en dalk ‘n skaap se poot te haak wat oor ‘n afgrond wil stort of wegdwaal.  Dit was ‘n bekende en geliefde bykomstigheid vir enige man in daardie tyd.  Dink maar aan Dawid in Psalm 23 wat skryf dat God se stok en staf hom vertroos.  Jesus beskryf homself as die goeie Herder, een van die sewe EK IS-stellings in Johannes se Evangelie.

Hierdie dooie stuk hout kry goddellike lewe en stoot oornag ‘n vrug uit.  Die vrugdraende “kierie” soos die NAB (Nuwe Afrikaanse Bybel) dit noem, is ‘n teken vir die Israeliete van God se keuse oor die stam van Levi as die priesters vir die volk.

Toe Moses die volgende môre by die tent met die getuienis kom, was daar botsels aan die kierie van Aäron, wat daar was vir die stam Levi. Trouens, daar was nie net botsels aan nie, daar was ook bloeisels en dit het selfs ryp amandels gedra.  (Numeri 17:8)

Baie eeue later lees ons van die amandeltak in Jeremia 1.  Die skrif was vir my ‘n lewenslyn in ‘n baie donker tyd.  Dit was God se bemoediging aan my dat Hy nie my gebede of Sy beloftes aan my vergeet het nie.

Die woord van die Here het tot my gekom: Wat sien jy, Jeremia? Ek het geantwoord: “Ek sien ‘n amandeltak.”

Die Here het geantwoord: Jy het reg gesien. Ek staan gereed om te doen wat Ek gesê het.

Die Hebreeuse woord vir “amandeltak” herinner aan die woord vir “gereed staan”.

Die volle impak van die kragtige simboliek van die amandeltak is nog meer duidelik in die Amplified vertaling.

Moreover, the word of the Lord came to me, saying, Jeremiah, what do you see?

And I said, I see a branch or shoot of an almond tree [the emblem of alertness and activity, blossoming in late winter].

 Then said the Lord to me, You have seen well, for I am alert and active, watching over My word to perform it.

Die amandelbloeisel bloei eerste, reeds in laat winter.  Dit kondig die lente aan.  Dit is net soos toe God in die tyd van Daniël die ballingskap met ‘n paar jaar verkort het. Hy sny die winter kort.  Die simbool van God in aksie – gereed om Sy beloftes te vervul en aan jou waar te maak – is die eerste bloeisel van die seisoen, wanneer niks anders soos lente lyk nie.

Hoe gaan jy 2019 binne?  Dit is menslik onmoontlik om die toekoms te ken. Ons antwoord vir die onsekerheid in die toekoms is HOOP.  Dit is die vaste vertroue om in geloof God se aksie te verwag en die bewys daarvan in die amandelbloeisel te ervaar wanneer niks lyk asof dit gaan uitwerk.

Hoe weet jy dat God vir jou sal optree? Dit is die kern van God se belofte van die vroegste tye af.

Lees en HOOR die gedruis van oorvloed.

Die HERE het sy heilige arm ontblootvoor die oë van al die nasies, en al die eindes van die aarde sal sien die heil van onse God. (Jesaja 52:10, OAB)

Om jou arm te ontbloot, beteken om jou moue op te rol.  Dit dui aan dat jy gereed maak om te werk.  God sit gereed om in te gryp in jou lewe en 2019 as die genadejaar van sy groot werk in jou lewe aan te kondig.

’n PSALM. Sing tot eer van die HERE ’n nuwe lied, want Hy het wonders gedoen; sy regterhand en sy heilige arm het Hom gehelp.

Die Here het sy oorwinning bekend gemaak, aan die nasies het Hy sy reddingsdade geopenbaar.

Aan die huis van Israel het Hy sy liefde en sy trou herbevestig; die hele wêreld het gesien dat ons God die oorwinning behaal het. (Psalms 98:1-3, OAB en NAB)

In hierdie eerste dae van 2019 bevestig die Here sy liefde en trou aan ons.  Dit is werklik iets om oor te dans.

Kom ons gaan die Nuwejaar in op ‘n huppelstap van vreugde oor die uitkoms en voorsiening van 2019.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

190. Hoor… die gedruis van oorvloed.

Posted on by

0

[Kersfees 2018]

Ek wonder of ons deesdae enigiets werklik hoor.  Toe ek klein was het my pa my geleer dat dit slegte maniere is om nie vir iemand te kyk as hy met jou praat nie.  Dit was amper soos die ongeskiktheid van verwerping of belediging.  As ons aandag gee en ordentlik groet, by aankoms en vertrek en let op die woorde wat na ons kant toe gepraat word, gee ons waarde en aanvaarding aan die mense om ons.  Hierdie dae kyk iemand maklik op ‘n foon of tablet, of hou sommer aan televisie kyk as iemand met hulle praat.  Ons ore is verdeeld.  Waar is ons aandag en wat hoor ons?

Jesus het dikwels oor ore en gehoor gepraat. Sy gereelde vermaning: laat hom wat ore het, hoor, is by elke boodskap aan die kerke in Openbaring as opdrag herhaal, so dit geld ook vir die kerk vandag.  Hy het die ou profeet Jesaja (6:9,10) aangehaal in Matteus (13:14,15)

En aan hulle word die profesie van Jesaja vervul wat sê: Met die gehoor sal julle hoor en glad nie verstaan nie, en julle sal kyk en kyk, en glad nie sien nie.

Want die hart van hierdie volk het stomp geword, en met die ore het hulle beswaarlik gehoor; en hul oë het hulle toegesluit, sodat hulle nie miskien met die oë sou sien en met die ore hooren met die hart verstaan en hulle bekeer en Ek hulle genees nie.

Hierdie woorde van Jesus pla my.  Hy skakel genesing aan gehoor.  Is dit nie ‘n goeie rede om in hierdie besige tyd voor Kersfees ‘n fyn verstelling aan ons geestelike gehoorbuise te maak nie?  In die geraas van geld en goeters mis ons dalk die ware boodskap van Kersfees – die genesing van jou lewe deur die baba in die stal.

Kersfees is belangrik.  Dit is ons fees, ons Christene, selfs binne die sekulêre skaking van die feestelike elemente van hierdie verjaardagfees van alle tye.  Ons is nooit slagoffers van die wêreld nie.  Ons gee die inhoud aan ons Fees en ons is in beheer.  Ons vier die Fees met die stem van die Heilige Gees in ons ore.

My opwinding met elke Kersfees en elke Paas word aangehits deur my besluit om die Here te vertrou met ‘n “nuwe” Woord uit Sy mond vir my.  Ek kan nie altyd alles dieselfde doen nie.  Ek wil met elke belangrike Christenfees, waarvan Kersfees, Paas en Pinkster uitstaan, iets nuut van Sy karakter leer, of iets nuut van die beginsels van die fees wat ek besig is om te vier – in ons geval nou Kersfees.

God is getrou en Hy stel nooit teleur nie. Ek skryf vir julle die Woord wat in my hart brand.

So ‘n paar weke gelede skakel ek die televisie aan op Daystar Canada, ‘n Christelike kanaal wat heeldag en heelnag geestelike programme aanbied.  Dit is toevallig die begin van ‘n program van iemand wie se naam ek herken van baie jare terug.  Hy is nie een van my gunstelinge nie, maar voor ek aanbeweeg, dink ek dit sal interessant wees om te hoor wat hy sêen waar sy bediening nou beweeg.  Dit is altyd vir my wonderbaar om te sien hoe bedienings oor jare en jare net sterker word, selfs al is dit nie heeltemal in my kraal nie. Ek sien myself saam met hulle almal eendag voor die Troon staan met die kosbare woorde van Paulus:

Ek het die goeie stryd gestry; ek het die wedloop voleindig; ek het die geloof behou. 

(2 Timoteus 4:7, OAB)

Soveel van my vriende het die geloof van hulle kinderdae verwerp en het in die lokval van post-modernisme die waarheid van die Evangelie en alles wat waarde het, verwerp.  Vir my is dit bo alles belangrik om te kan sê, wat ookal in my lewe gebeur, ek het die geloof behou.

Terug by die televisie.  Die prediker maak sy Bybel oop en lees uit een van my gunsteling hoofstukke oor die profeet Elia en die slagting van die Baäl priesters.  Terwyl ek so aan al my ongelowige vriende dink, dink ek aan die Baäl priesters van vandag – al die afgode en vals gode wat vandag nog hulle tempels in die harte van die Christene oprig.  Soos die woorde wat hy lees oor my spoel, praat die Heilige Gees met my en ek spits my ore.  Op daardie oomblik hoor ek wat die Here vir my sê.  God se woord is altyd kragtig! (Hebreërs 4:12)

Die storie het agtergrond en dit is nodig om darem te weet waaroor dit gaan om die impak van uitkoms te verstaan.  Ek vertel die storie van Elia en die Baälpriesters in ‘n neutedop.

Agab is koning oor Israel, een van die twee koninkryke wat ontstaan het na die koningskap van Salomo.  Juda in die suide, wat gevorm het uit die twee stamme, Juda en Benjamin, het twintig konings gehad, waarvan net agt die Here gesoek het, voordat hulle in ballingskap deur die Babiloniërs weggevoer is. Israel in die noorde, wat gevorm het uit die tien stamme, het negentien konings gehad voordat hulle deur die Assiriërs in ballingskap weggevoer is – almal goddeloos.  Daar was deurgaans profete in albei koninkryke aktief, wat die mense vermaan het om na God toe terug te keer.  In beide koninkryke was daar ‘n oorblyfsel van mense wat die Here gesoek het, selfs ten spyte van die goddelose praktyke van die leierskap.  God was getrou aan Sy oorblyfsel (remnant). (2 Konings 19:30,31)

Agab word so beskryf: Agab seun van Omri het gedoen wat verkeerd is in die oë van die Here, meer as al sy voorgangers. (1 Konings 16:30)

Agab se vrou was ‘n Fenisiese prinses uit die pragpaleis op ‘n skiereiland in die stad Tire, een van die wonders van die antieke wêreld.  Sy was ‘n Baäl aanbidder en om haar tevrede te stel het Agab ‘n Baäl tempel in Samaria laat bou.  Die profete van God en die getroues uit die volk was woedend.  Elia veral, was ‘n gehate man in die paleis van Agab en Isebel.

As gevolg van Agab se sonde kom ‘n geweldige droogte oor die land en Elia word versorg by die spruitjie Krit en toe dit ook opdroog by een van die weduwees van Isebel se land (die huidige Lebanon) by Sarfat naby Sidon.  Terwyl Elia daar is, sterf die weduwee se seun.  Elia se gebed rig hom op, tot sy ma se groot vreugde!

Na drie jaar stuur God Elia terug na Israel om met Agab te praat.  Elia nooi die koning na die berg Karmel waar Elia ‘n geestelike oorlog met die Baäl priesters aanknoop om God te almag bo Baäl te bewys, sodat die harte van die mense oortuig word.  Die vertoning op die berg verloop net soos Elia dit beplan.  Twee altare word gebou – een vir God een vir Baäl. Diere word geslag vir beide, maar geen vuur word gemaak nie.  Die priesters moet vuur by Baäl kry en Elia sal vir God vuur vra.  Dit is verstommend dat die Baäl priesters instem tot die hele gedoente omdat hulle nie gewoond is aan wonderwerke nie. Miskien wou hulle self uitvind of hulle god kragtig is.  Die Baälpriesters bid en smeek, verwond hulleself, val in die stof en smeek – en niks gebeur nie.  Elia spot met hulle.

Toe dit sy beurt is, laat hy die altaar en die offerdier papnat maak, sodat daar geen twyfel oor ‘n vonkie vuur mag wees nie.  Elia kniel en bid tot God om die vuur aan te steek.  Die volgende paar verse uit 1 Konings 18 vertel die storie:

Teen die tyd van die aandoffer het die profeet Elia vorentoe gekom en gebid: “Here, God van Abraham, Isak en Israel, laat dit tog vandag bekend word dat U God is in Israel, en dat ek u dienaar is wat op u bevel al hierdie dinge doen.

 Antwoord my, Here, antwoord my tog dat hierdie volk kan besef dat U, Here, God is, en dat dit U is wat hulle harte weer tot U bekeer.”

 Toe kom daar vuur van die Here af en dit verbrand die offer, die hout, die klippe en die grond. Dit het selfs die water in die sloot opgelek.

 Toe die hele volk dit sien, het hulle op hulle knieë geval en uitgeroep: “Die Here is God! Die Here is God!”

Daardie dag het Elia en die volk wat die Here aanroep 450 Baäl priesters doodgemaak.

Na hierdie geweldige oorwinning, sêElia aan Agab die volgende woorde:

“Gaan eet eers, want ek hoor al die gedruis van die reën.”

Bodemklipvriende, dit is die woorde wat my hart aangegryp het.

Wat hoor jy?

Ek lees dit in my studie Bybel en sit sommer regop: ,

 “Go up, eat and drink; for there is the sound of abundanceof rain.”

Daar in die geraas van die slagting en die opgewonde geklets van die mense oor die wonderwerk van die dag, hoor Elia iets wat niemand anders hoor nie en HOOR die teken van iets waarvan daar GEEN bewys is nie.

Die koning gaan inderdaad weg om te eet, maar Elia en sy bediende klim die berg om te gaan bid. Daar is geen teken van reën nie.  Elia bid en dan stuur hy sy bediende om te gaan kyk of die reën kom – SEWE maal!!  God het vir hom gesêHy wil die reën oor die land laat kom, maar daar is geen teken daarvan nie.  Elia bid op grond van God se rhema-woord aan hom. Die sewende maal kom die bediende terug en sêdaar is ‘n wolkie so groot soos ‘n man se hand.  Dit is genoeg vir Elia.  Hy begin hardloop en sêvir Agab hy moet jaag met sy koets – die reën kom!

Wat hoor jy wanneer daar geen teken van uitkoms is nie? HOOR jy die oorvloed se gedruis?

Binne-in die klingel van die klokke en die kletter van kospotte, spits jou ore en HOOR die gedruis van oorvloed.

Oorvloed is een van die kenmerke van God se gawes. Hy seën oorvloedig, Hy beskerm en voorsien oorvloedig.  Sy manier is nie suinig nie.

HOOR die woord van die Here aan Samuel en bring jou behoefte en begeertes onder die geklank van oorvloed voor Hom.

Die Here sê toe vir Samuel: “Ek gaan ‘n ding in Israel doen wat elkeen wat daarvan hoor, se twee ore sal laat tuit.  (1 Samuel 3:11)

Hoor die oorvloed wat God belowe. Oorvloed is gewoonlik ontelbaar en onmeetbaar.  Het jy al die reëndruppels getel?  Kan iemand die oorvloed van die skepping op die aarde meet?  Ons wetenskaplikes is eeue en eeue besig om te tel en te benaam, net soos die opdrag aan Adam uitgegaan het.

Dink aan God se oorvloed.  Glo Sy oorvloed is aan jou belowe.  Gee aan Hom jou oorvloed hierdie Kersfees.

En God is by magte om aan julle alles in oorvloed te skenk, sodat julle in alle opsigte altyd van alles genoeg kan hêen volop kan bydra vir elke goeie werk. (2 Korintiërs 9:8)

 

 

God se oorvloed klink nie soos iets wat jy al gehoor het nie.

When the Lion had first begun singing, long ago when it was still quite dark, [Uncle Andrew] had realized that the noise was a song. And he had disliked the song very much. It made him think and feel things he did not want to think and feel. Then, when the sun rose and he saw that the singer was a lion (“only a lion,” as he said to himself) he tried his hardest to make believe that it wasn’t singing and never had been singing—only roaring as any lion might in a zoo in our own world. “Of course it can’t really have been singing,” he thought, “I must have imagined it. I’ve been letting my nerves get out of order. Who ever heard of a lion singing?” And the longer and more beautifully the Lion sang, the harder Uncle Andrew tried to make himself believe that he could hear nothing but roaring. Now the trouble about trying to make yourself stupider than you really are is that you very often succeed. Uncle Andrew did. He soon did hear nothing but roaring in Aslan’s song. Soon he couldn’t have heard anything else even if he had wanted to. And when at last the Lion spoke and said, “Narnia, awake,” he didn’t hear any words: he heard only a snarl. And when the Beasts spoke in answer, he heard only barkings, growlings, baying, and howlings.

 FromThe Magician’s Nephew

Compiled in A Year with Aslan

 The Magician’s Nephew. Copyright © 1955 by C. S. Lewis Pte., Ltd. Copyright renewed © 1983 by C. S. Lewis Pte. Ltd. All rights reserved. Used with permission of HarperCollins Publishers. A Year With Aslan: Daily Reflections from The Chronicles of Narnia. Copyright © 2010 by C. S. Lewis Pte. Ltd. Extracts taken from The Chronicles of Narnia. Copyright © C. S. Lewis Pte. Ltd. 1950-1956. All rights reserved. Used with permission of HarperCollins Publishers.

189. Ten volle en ten diepste bedek met liefde.

Posted on by

0

[Johannes 21]

‘n Mens sou eerstehandse kennis van die Galilese vissermanne moes hê om hierdie storie te skryf.  Die vangs wat hier beskryf word, het dikwels op die meer plaasgevind.   Die manne met nette op die bote het staatgemaak op iemand op die wal wat effens hoër geplaas is om die skole visse te sien beweeg.  Hy het dan met handtekens of ‘n klok die bote gelei.  Jesus het daadie dag hierdie funksie vervul.

Mense herken Jesus as Hy homself aan hulle openbaar.  Miskien was die grys van dagbreek nog te donker om Hom duidelik te sien.  Liefde het egter deur die grysheid gedring en Johannes het gesien en gepraat.  Petrus het gesien en gehardloop.  Hy het net ‘n lendedoek gedra, soos alle vissermanne as hulle in die water en om die meer besig was.  Hy het sy bokleed aangetrek.  Om iemand te groet was ‘n heilige handeling en hy het homself aangetrek vir die geleentheid.

Hierdie hoofstuk is duidelik bygevoeg om die werklikheid van die opstanding te beklemtoon.  Baie sou sê dat Jesus se verskynings net visioene van die dissipels kon wees, selfs hallusinasies.  Die Evangelies benadruk dat Jesus na die opstanding ‘n persoon was.

Dit was onwaarskynlik dat ‘n hallusinasie daar op die strand ‘n vis sal braai om met sy vriende te deel.  Die graf was leeg en Jesus het die wonde in Sy hande en sy gehad om dit te bewys.  Jesus dring daarop aan dat hulle aan Hom raak om die werklikheid van die waarheid by hulle te laat insink.

Jesus het die dood oorwin.  Hy het seker gemaak dat hulle nie twyfel nie.

Johannes noem die getal visse vir ‘n rede. ‘n Vangs van 153 visse moes onder die vissers verdeel word.  Dit was ‘n besondere groot vangs, maar daar is simboliek in die getal.

Volgens die syfer-simboliek van die antieke wêreld het honderd die volheid van die kudde uitgebeeld (Matteus 18:12). Die goeie saad in vrugbare grond het honderdvoudig oes opgelewer.  Die getal vyftig het die orrblyfsel van die Jode aangedui en drie is vir die Drie-eenheid wat alles moontlik maak.

Die net is die kerk met geen uitsluiting en geen verwerping.  Dit is altyd groot genoeg vir almal.  Die kerk moet soos Jesus alle mense innooi.

Petrus het Jesus drie maal verloën.  Jesus gee aan hom die geleentheid om drie maal sy liefde vir Jesus te bevestig.  Jesus het sekerlik besef dat Petrus vol skuld en skande was.  Hy lei Petrus na die plek waar liefde die onderwerp is en nie die verwonding van nederlaag nie.

Met elke verklaring van liefde, het Petrus ‘n taak ontvang.  Sy verklarings moes hom toerus vir sy taak in die kerk.  Liefde is ‘n voorreg maar ook ‘n verantwoordelikheid.  Aan die einde van sy lewe het hy ook aan ‘n kruis gesterf.  Hy is onderstebo gekruisig omdat hy nie waardig gevoel het om dieselfde manier as Jesus te sterf nie.  Dit is merkwaardig dat die Romeine aan sy versoek voldoen het. Die durf en dapperheid van Petrus se teregstelling staan in sterk kontras met sy nederlaag in die binnehof van die Hoë Priester se huis.  Die aanraking van die vuur van die Heilige Gees op Pinskterdag het hom sodanig bekragtig om sy taak te vervul.

Petrus se rol in die vroeë kerk was gevestig. Hy was ‘n herder en het die volk van Jesus innig liefgehad.

Jesus vra: : Petus agapé jy My?  Petrus antwoord: Here ek phileo jou.

Agapé is die onvoorwaardelike, onbegryplike liefde van God vir die mens.

Dit word gedefinieer as onvoorwaardelike gewillige liefde wat kom uit ‘n besluit en nie ‘n gevoel, affiniteit of chemiese aangetrokkenheid nie.  Die woord omvat ‘n onomkeerbare goedgesindheid en ‘n allesomvattende welwillendheid.  Agapé soek altyd die hoogste goed vir ons medemens. Dit is ‘n woord wat amper eksklusief aan die Christelike letterkunde behoort.  Buite die Nuwe Testament is dit onbekend.  Dit is asof die woord in Grieks bestaan het om te wag totdat Jesus inhoud daaraan kon gee.

God het onvoorwaardelik lief.  Jesus aan die kruis het God se liefde in die mees ondeurgronde wyse ooit bewys.

Petrus het besef dat hy nie in staat is om so lief te hê nie.  Sy onsekerheid is in die woord phileo wat broederlike liefde beteken.

Die tweede keer vra Jesus: Petus agapé jy My?  Petrus antwoord: Here ek phileo jou.

Die derde maal vra Jesus: Petus agapé jy My?  Petrus antwoord: Here, jy weet alle dinge. Jy weet ek phileo jou.

Petrus erken sy gebrekkige liefde in waarheid. Hy weet daar is geen waarde in voorgee nie.  Jesus ken sy hart.

Mens kan amper die rou hart tot hart kommunikasie ervaar.  Petrus is vergewe en herstel.  Sy verhouding met Jesus is vasgemessel in die woorde van liefde uit die mond van Jesus self. Jesus plaas die las van liefde vir die kerk op Petrus en op Pinksterdag word hy toegerus met wat nodig is om dit uit te leef in ‘n kragtige bediening.  Hy weet Petrus het op ‘n diep vlak verander.  Jesus weet hoe lief Petrus hom het.

In die volgende gedeelte (20:20-24) sê Johannes iets oor die woorde wat van hom gespreek is. Petrus is dadelik bekommerd oor sy mede-dissipels en Johannes was nog jonk.  Sommige kommentatore meen dat Johannes maar 15 of 16 jaar oud was toe hy Jesus ontmoet het.  Jesus maak Petrus gerus oor sy broers en verseker hom dat Hy sal sorg.

Ek gee hulle die ewige lewe, en hulle sal in alle ewigheid nooit verlore gaan nie. Niemand sal hulle uit my hand ruk nie. (Johannes 10:28)

Johannes is die oggetuie van al hierdie dinge. Hy het in sy oudag daar in Efese alles opgeskryf.  Hy was die een wat na Maria gekyk het.

Die Christendom is geseël in ondervinding. ‘n Ontmoeting met Jesus is die fondament van ‘n Christelike lewe.

Jesus sê hier dat ons nie moet bekommer oor die taak wat aan iemand anders opgelê word nie.  Ons volg Hom en doen wat Hy van ons vra.  Jesus is die volmaakte Herder oor ons almal. Hy sal ons bediening bestuur. As ons soos iemand anders wil wees, wag daar teleurstelling en nederlaag.  Ons kan nie die hele kerk beheer nie.  Ons kan net doen wat die Heilige Gees aan ons kommunikeer om te doen.

Jesus is sonder beperking.  Sy opstanding is die werklikheid. Sy kerk is universeel.  Niemand ding mee binne die Koninkryk nie.  Petrus is die herder en Johannes die getuie.

Johannes dink aan die glans en glorie van Jesus en weet dat dit wat hy skryf net ‘n effense afskynsel van die werklikheid is. Die wêreld kan nooit werklik die volheid van Jesus begryp nie.

Wanneer jy dink jy weet, weet dat Hy soveel meer is.

Ons denke en boeke faal vreeslik as ons die oorweldigende onbeskryflike moet beskryf.

John ends with the innumerable triumphs, the inexhaustible power, and the limitless grace of Jesus Christ. [William Barclay]

 

 

 

Hiermee kom ons aan die einde van die studie van Johannes.

Ek dank die Here vir Sy kragtige woord en glo dat hierdie studie altyd ‘n inspirasie tot meer en meer sal wees.

 

Volgende keer – iets oor Kersfees.

188. Twyfel maar…en vra.

Posted on by

0

[Johannes 18]

Die dissipels was bymekaar deur die verloop van Saterdagnag, ore gespits vir ‘n geluid uit die straat.  Onsekerheid en vrees het soos ‘n wolk oor hulle gehang.  Wanneer sou die soldate kom?

Dit was in hierdie toestand van vrees dat hulle geskrik het toe Maria klop.  Haar bekende vrouestem het hulle die deur laat ooppluk en die resies graf toe het haar tyding bevestig.  Wat kon hulle anders doen as om maar weer saam te kom en te wag vir gebeure om te ontvou?

Skielik het Jesus in hulle midde gestaan, sonder om te klop met ‘n dood normale groet:  Vrede vir julle (Hebreeus: Shalom).  Hierdie groet was soveel meer as die afwesigheid van moeilikheid.  Dit was ‘n seën waarin elke goeie gawe van God afgebid word.   Jesus was so informeel asof Hy sou sê: Hallo julle!

Johannes vertel van hulle vreugde om hom te sien en gaan sommer dadelik aan na belangrike toekomstige dinge.  Ek sou my kon voorstel dat die oomblikke van verwondering ‘n rukkie geduur het.  Elke dissipel het Hom sekerlik in die oë gekyk en dalk met ‘n mengelmoes van emosie hemel en aarde in een oomblik ervaar.  Ek is oortuig al die vrees en onsekerheid het in die krag van Sy teenwoordigheid bloot verdamp.

Die uitstuur van die dissipels beteken dat die kerk die liggaam van God is, soos Paulus in Efesiërs 1:23 en 1 Korintiërs 12:12 skryf.  Jesus het aan ons die Vader getoon en nou was Hy oppad terug na die onsienlike realm.  Ons, die kerk is Sy mondstuk, sy voetsoldate en Sy hande van genade.

Die kerk het Jesus nodig.  Dit is net in Hom waar ons die krag, gesag en wonderwerke van God self kan beleef en uitleef.   Jesus het uit God gekom en die kerk kom uit Jesus. Die kerk kan slegs in volmaakte liefde en gehoorsaamheid bestaan.  Dit is die boodskap van Jesus wat die kern van alles is. Niks anders nie! Enigiets mensgemaak is onvolhoubaar.  Dit moet uit God kom om ewig en kragtig te wees.

Jesus het op hulle geblaas.  Die Heilige Gees is die asem van God, die asem van lewe.  God het op Adam geblaas (Genesis 2:7).  Hy het op die dooie bene deur die wind geblaas (Esegiël 37:9).  In Johannes 3 vergelyk Jesus die werk van die Heilige Gees met die wind – meestal onverklaarbaar en onsigbaar.  Die Heilige Gees is Sy asem – Hebreeus = ruach. Die Heilige Gees is die lewe van God in ons om ons toe te rus vir ons lewe op aarde en ons werk in die Kerk van Jesus, nie georganiseerde godsdiens nie.  Jesus het self gesêons sal krag ontvang wanneer die Heilige Gees oor ons kom (Handelinge 1:8).

Die kerk moet die boodskap van vergiffenis verkondig.  Ons interpreteer die boodskap van God.  Die boodskap is slegs die waarheid en kragtig om te red in die mate waarin ons uit die teenwoordigheid van Jesus die Woord bring.  Wanneer die kerk vergifnis verkondig en die sondaar wat bely vergewe, is dit nie die kerk wat vergewe nie.  God vergewe die sonde, maar die kerk roep die waarheid van vergifnis oor die persoon uit.  Prediking is genade en liefde, maar ook waarskuwing en bemoediging.

TOMAS

Tomas het die dood verwag.  Hy het dit reeds in Beatnië gesê (Johannnes 11:16).  Hy het die etiket van twyfel by mense gekry en nie by Jesus nie.  Tomas het Jesus liefgehad.  Daar is geen twyfel daaroor nie.  Hy het besef dat die gesagstrukture in Jerusalem enigiets sal doen om van Jesus ontslae te raak. Toe als en erger as wat hy vermoed het, wel gebeur, was hy platgeslaan.  Hy het sekerlik bietjie onttrek om sy gedagtes bymekaar te kry.  Miskien was hy meer ontstel deur die tyding van Jesus se verdwyning uit die graf as wat hy wou toegee en het bietjie eenkant gekom.  Ons weet nie werklik hoekom hy nie teenwoordig was nie.

Hy hoor die nuus van Jesus se verskyning van die ander dissipels.  Dit het net te goed om waar te wees geklink.  Hy spreek sy twyfel uit: hy sal glo as hy dit self gesien het. Hy wou self die wonde aanraak. Hy wou seker maak dit is nie bedrog nie.  (Wonde in Jesus se voete word nie genoem nie. Die voete van ‘n gekruisigde is gewoonlik net vasgebind, nie met spykers deurboor nie.)

Tomas moet vir homself die waarheid onderskei.  Hy kan nie sy hele lewe en die diep impak van Jesus op sy lewe die vorige drie jaar gehad het, op ‘n leuen baseer nie.  Hy is nie anders as die miljoene wat na hom die Christendom ondersoek het nie.

‘n Hele week gaan verby en Tomas skaar hom by sy broers.  Daar in gemeenskap by hulle, ervaar hy wat hy so begeer.  Jesus ken sy hart en hanteer sy twyfel op ‘n baie spesiale manier.  Hy verskyn in hulle midde presies soos die vorige keer.

Jesus nooi hom om ondersoek in te stel. Hy sal mens altyd nooi om verder in te delf in die misterie van Sy bestaan en teenwoordigheid.  Hy is die antwoord op alles en Hy is nie suinig met antwoorde nie.  Moenie bang wees nie – vra die vrae en soek die oplossing.

Kom ons dink bietjie aan die besonderhede van hierdie ontmoeting.  Tomas val neer en roep uit: My Heer en my God!  Dink jy het aan Jesus geraak en sy vingers in die wonde gesteek soos Jesus hom nooit om te doen?  Miskien was die antwoord in Jesus se teenwoordigheid, in Sy blik op Thomas, net in Sy stem.

Dis net soos ons vandag nog Hom ervaar. Op die ou end is Sy teenwoordigheid, Sy stem en Sy oog op ons, genoeg om alle twyfel te laat verdamp. (Psalms 32:8)

Tomas sou hom nie laat inlaat by iets wat hy nie verstaan het nie.  Hy is tot op die been eerlik.  Hy maak seker dat hy die feite versamel en die gevolgtrekking self maak. Die waarheid is belangrik bo alles.

Hier in die oomblik wat die feite hom in die oë staar, gee hy oor in aanbidding.  Sy geloof is baseer op openbaringskennis en aanbidding is die natuurlike reaksie.

Die woorde wat Jesus teenoor Tomas uitspreek, het as inspirasie vir derduisende gelowiges na hom gedien.

Toe sê Jesus vir hom: “Glo jy nou omdat jy My sien? Gelukkig is dié wat nie gesien het nie en tog glo.” (Johannes 20:29)

Ons weet nie wat van Tomas geword het nie. Daar is stories dat die dissipels die wêreld verdeel het om Jesus te verkondig en dat Tomas so in Indië opgeëindig het.  Daar is ‘n kerk in die suide van Indië waarvan die geskiedenis tot by hom terugdateer.

Sy geloof is op ‘n besondere persoonlike vlak bevestig.  Jesus het homself aan Tomas openbaar.  Dit is presies soos vandag.  Ons kan die eindes van die aarde oorwin as ons Jesus ontmoet het.

LAASTE WOORDE (20:30-31)

Dit is duidelik dat die Evangelie hier eindig.  Johannes 21 is as ‘n aanhangsel geskryf.

Hierdie woorde bevestig weer die doel van Johannes se skrywe.

Dit is nooit bedoel as ‘n volledige verslag van Jesus se lewe nie.  Dit is nie daaglikse rapportering nie, eerder ‘n selektiewe geskiedenis van hoe Hy was en wat Hy gedoen het.

Die Evangelies is nie biografieë nie. Die doelstelling van al vier hierdie uitsonderlike stukke letterkunde is nie verslaggewing vir informasie nie, eerder ‘n kommunikasie van lewe.  Dit is geskryf om die persoon van Jesus so toe te lig dat die leser en hoorder Hom persoonlik kan ontmoet en ervaar.

Ons lees en leer om God te ken, nie geskiedskennis te versamel nie.

 

 

187. Hy doen wat Hy sê Hy sal doen.

Posted on by

0

[Johannes 20]

DIE OPSTANDING

Die Christendom staan of val by die Opstanding van Jesus.

Dit was in daardie tyd die gewoonte om die graf vir drie dae na die begrafnis te besoek.  Die meeste mense het geglo dat die siel van die dooie nog om die graf vertoef, maar na drie dae finaal vertrek.  Daarna sou die liggaam onherkenbaar verrot.

Jesus se geliefdes kon nie die tweede dag besoek nie, aangesien dit die Sabbat was.  Dit sou beteken dat hulle die Wet van Moses oortree.  Die Sondagoggend het Maria vroeg gegaan. Die Griekse woord is proi, wat beteken gedurende drie-uur en sesuur in die oggend, die laaste waakuur van die nag.  Die lug was nog donkergrys, maar sy kon nie langer wag nie.

Maria Magdalena het Jesus liefgehad.  Sy is gered, genees en vrygemaak sedert haar ontmoeting met Hom en sy sal nooit vergeet wat Hy vir haar gedoen het nie.

Sy was verstom en geskok.  In daardie tyd is grafte uit rots gekap en geseël met ‘n ronde klip wat in ‘n groef gerol word.  Die Romeine het Jesus se graf geseël en ‘n wag daar opgestel (Matteus 27:66).

Miskien het Maria gedink die Joodse leiers het Sy liggaam verwyder, maar dis onwaarskynlik aangesien die Jode oor Paas niks met ‘n lyk te doen sou wou hênie.

Sy het haastig vertrek om die nuus met Petrus en die ander dissipels te deel.  In die ander Evangelies praat die vroue (meer as net Maria) met ‘n man of mans (in blink klere).  Markus vertel hoe die een jongman by die graf spesifiek Petrus se naam noem.

Hier in Johannes volg ‘n beskrywing van ‘n resies – heel moontlik met die skrywer Johannes daarin.  Dit lees amper komies.  (Johannes 20:3-8)

Ten spyte van Petrus se nederlaag, is hy nog as die leier gereken.  Dit was aan hom wat Maria die nuus vertrel het.  Sy vind hom tussen sy broers (die ander dissipels). Selfs in sy grootste nederlaag en stukkende gemoed, kom voeg hy hom by die ander dissipels.  Judas was alleen toe hy selfdood pleeg. Petrus se verloëning van Jesus moes algemeen bekend geraak het.  Tog het hy troos tussen die dissipels gevind.  Hy was nog die leier.

Johannes het vinniger gehardloop; hy was jonger. Johannes het by die ingang gestop, maar Petrus het ingehardloop – so tipies van sy geaardheid.  Petrus het verstom gestaar, maar Johannes het die verstommende feite ingeneem.  As iemand die liggaam gesteel het, hoekom het hulle die grafklere daar gelaat?  Hoe was dit moontlik dat sy liggaam uit die grafdoeke is, sonder om die voue te versteur?

Die grafdoek was netjies in die vorm van Sy liggaam en die kopdoek  netjies opgevou.   Dit het gelyk asof die liggaam uit die grafdoeke verdamp het.  Die opgevoude kopdoek het gelyk soos die servet van iemand wat bedoel om terug te kom en voort te gaan met die maaltyd.

Die toneel het boekdele tot Johannes gespreek.  Hy het gesien en geglo.

Liefde is die basis van geloof.  Liefde het Maria na die graf gebring.  Liefde het Johannes se oë en gemoed oopgemaak.

Liefde interpreteer die lewe.  Liefde herken die waarheidterwyl die intellek en emosie nog verward is en dinge probeer uitredeneer.

Die toneel waar Maria en Jesus in die tuin gesels en sy Sy stem herken, is seker een van die dramatiese oomblikke in alle letterkunde.  Maria was die eerste om die opgestane Jesus te sien.  Haar liefde vir Hom was die dryfkrag agter haar optrede.

Maria het die nuus aan die dissipels gebring, maar het seker agtergebly in die resies na die graf.  Toe sy weer by die graf kom, was die dissipels al weer weg. Sy het gestaan en huil.  Sy het nie mooi geweet hoe dinge sou uitspeel nie en het aan haar hartseer oorgegee.  Deur haar trane het sy nie die man wat met haar praat herken nie.  Haar hartseer het haar verblind.

In verlies huil ons vir onsself.  Ons geliefde wat dood is, is by die Here en op die beste plek moontlik.  Ons voel die skerp pyn van verlies.  Solank ons deurgaans ons trane voor die Here uitstort, sodat ons nie die glorie mis nie.

Maria se oë was op die graf.  Sy het in die verkeerde rigting gekyk.  Ons oog moet op die hemel en op God wees waar ons geliefdes in Sy teenwoordigheid leef.  Trane is goed.   Ons treur natuurlik, maar ons moet nooit die graf beskou nie.

Haar gesprek is vol liefde.  Sy vra na Jesus sonder om Sy naam te noem. Sy veronderstel almal sal weet waaroor dit gaan.  Sy vra nederig en respekvol.  Haar wêreld begin en eindig met Jesus.

Toe Hy haar naam roep, het sy Hom herken. Sy antwoord:Rabboni(Aramees vir rabbi of meester).

Jesus sêvir haar om Hom nie aan te raak nie (20:11-18).  Net bietjie later in die hoofstuk nooi Hy Thomas om aan Sy wonde te raak (20:27).  Hy sê aan die dissipels Hy is vlees en been (Lukas 24:39).   Normaalweg sou mens sê: vlees en bloed, maar Sy bloed was gestort en Hy het dit nooit weer teruggeneem nie.

In Matteus (28:9) het die dissipels aan Sy voete geraak en Hom aanbid.

Die kommentare gee verskeie redes hiervoor. Sommige meen dit is ‘n fout en dit moet lees: Moenie vrees nie, in plaas van moenie aanraak nie. Hulle dink ook Jesus het dalk Maria gewoond begin maak dat Hy nie altyd fisies by hulle gaan wees nie. Sy moes met Hom kommunikeer sonder fisiese aanraking.

My eie mening is om die verklaring te aanvaar dat Jesus oppad na Sy vader in die hemel was, vir die triomfantelike aankoms wat in Openbaring 5 beskryf word.  Hy was die eerste gerf van die oes van die kerk, om voor die Vader te waai. Dit is die vervulling van die Fees van die Oes:

“Sê vir die Israeliete: Wanneer julle in die land kom wat Ek aan julle gee, en julle samel die graanoes in, moet elkeen die eerste ryp are van sy oes na die priester toe neem.

Hy moet die are as beweegoffer vir My, die Here, aanbied sodat julle vir My aanneemlik sal wees. Die priester moet dit die dag ná die sabbat doen.  (Levitikus 23:9).

Die Fees van die Oes is op die dag na die Sabbat oor Paastyd gevier.  Dit is die viering van die opstanding.  Dit is waarom Sondag vir ons die heilige dag is.

Maar nou, Christus is opgewek uit die dood, as eersteling uit dié wat gesterf het.  (1 Korintiërs 15:20)

Ons moet dinge in kalendertyd verklaar. In ‘n verheerlikte liggaam het Jesus in en uit die onsienlike beweeg, net soos Hy wou.  Hy was in volle beheer, ook van tyd.  Hy het in die hemelse realm beweeg en Homself in die aards realm getoon.  Hy het bepaal hoe Hy verskyn en aan wie, om Sy kerk te vestig.

As die eerste gerf van die oes van die kerk, het Hy onaangeraak deur mensehande voor die Vader in die hemel verskyn as die volmaakte Offerlam wat die prys betaal het.

Toe sê een van die ouderlinge vir my: “Moenie huil nie. Kyk, die Leeu uit die stam van Juda, die Afstammeling van Dawid, het die oorwinning behaal en kan die boek met die sewe seëls oopmaak.”

 Toe het ek voor die troon wat omring was deur die vier lewende wesens, tussen die troon en die ouderlinge, ‘n Lam sien staan, die Een wat geslag was.  (Openbaring 5:5,6)

Elke geestelike ritueel in die Woord van God het ‘n hemelse weerspieëling.   So is die Nuwe Jerusalem die volmaakte kubus wat die verbondsark voorstel en die teenwoordigheid van God simboliseer.

Dit is wat die kerk is – die plek waar die wêreld in die teenwoordigheid van God ingelei word.

Jesus het in werklikheid net na sononder op die Saterdagaand opgestaan, toe die Sabbat eindig.   Ons Sondagviering is die Fees van die Oes, waarin ons die opgestane Jesus as die eerste gerf van die kerk aanbid.

 

*****************************************************************************

 

[Net ‘n verduideliking van die Engelse woord Easter en die snaakse gewoontes van eiers en hase:

Easter is associated with the Babylonian feast of first fruits, a spring festival when the pagans asked their fertility god Ishtar, where the name Easter comes from, for new babies.  The egg hunt is to celebrate the attempts to conceive new life. Fertile things in nature are worshipped like rabbits.  The people wore new clothes to celebrate the buds on the trees.]

 

 

186. Die Kruis en die Graf.

Posted on by

0

[Johannes 19:17-42]

DIE KRUIS

‘n Kruisdood was grusaam.  Selfs die Romeine wat dit moes uitvoer het gedink daar is niks erger nie.  Geen Romeinse burger is gekruisig nie.  Die doodstraf vir ‘n Romein was onthofing of die gifbeker as gedwonge selfdood.  Kruisiging was vir slawe en kriminele.  Die kruis was oorspronklik ‘n Persiese teregstellingsmetode.  Die motief vir so ‘n wrede dood was dat die bloed van ‘n krimineel so afstootlik was dat dit nie die aarde kan besmet nie. Die Kartagiërs in Noord-Afrika het dit by die Persiërs oorgeneem.  Deur hulle het die Romeine die praktyk leer ken.

Jesus is doodgemaak deur die ergste wat die antieke wêreld kon opdink.

Die teregstelling het gewoonlik onmiddellik na die skuldigbevinding plaasgevind.  Die slagoffer moes sy eie kruis dra.  Na geseling met die sweep soos beskryf in die vorige Bodemklippe, het die bloedige optog na die plek van teregstelling vertrek. Voor die gevangene het ‘n soldaat met die aanklag geloop.  Die optog is deur soveel strate as moontlik gelei as ‘n waarskuwing vir ander, maar ook vir moontlike tersydestelling.  Indien enigiemand na vore sou kom en die teregstelling betwis, sou die hele verhoor van voor af begin.  Niemand het vorentoe getree om as getuie vir Jesus se goeie dade te dien, toe hy so verswak en bebloed die Via Dolorosa moes stap.

In Jerusalem is die teregstellingsheuwel Golgotha (Hebreeus) genoem.  Dit beteken letterlik die skedel.  Dit kan wees dat die heuwel soos ‘n skedel gelyk het, maar ook omdat die gekruisigdes nooit die eer van ‘n graf kon hênie.  Die lyke is op ‘n mens-ashoop gegooi vir die honde en die kraaie tot net die kaalgevrete bene oorgebly het.  Dit kon dae neem voordat iemand sterf aan ‘n kruis.  Die Jode het egter altyd teen die aand die dooies begrawe. ‘n Hoop lyke net buite die stad moes vir die Jode ‘n bitter aanstoot gewees het.

Bebloed en verswak het Jesus deur die strate gestrompel.

Sy “misdaad” is in Hebreeus, Grieks en Latyn geskryf.  Dit was die drie groot nasies van daardie tyd.  Saam moes hulle talente die wêreld ‘n beter plek gemaak het:  die Romeine met regering en administrasie, die Grieke met filosofie en kuns en die Hebreërs met die waarheid van God.

Jesus was the supreme beauty and highest thought of God.  In him was the law of God and the kingdom of God. In him was the very image of God. All the world’s seekings and strivings found their consummation in him.  It was symbolic that the three great languages of the world should call him king. [William Barclay]

Die opskrif bokant die kruis was ‘n irritasie vir die Jode.   Pilatus het dit met opset gedoen.  Die Joodse leiers het hom gevra om dit te verander.  Hy het geweier en gesê: Wat ek geskryf het, het ek geskryf. Hoewel sy woorde sterk was, het hy nogtans ‘n onskuldige man ter dood veroordeel.

Die soldate het altyd die klere van die gekruisigde gekry.  Gewoonlik was vier soldate nodig vir ‘n kruisiging.  Daar was meestal vyf items van klere – skoene, ‘n tulband, ‘n gordel, ‘n kleed en ‘n bokleed.  Hulle het met dobbelsteentjies die klere verdeel.  Die bokleed was moeilik verdeelbaar aangesien dit in een stuk geweef was en nie opgesny kon word nie.  Hulle het seker maar altyd dobbelsteentjies byderhand gehad om die ure om die kruis met ‘n speletjie te verwyl.  Hulle moes die liggaam bewaak ingeval iemand die persoon van die kruis afhaal of vinnig doodmaak om sy lyding te verkort.  Die soldate was dikwels dronkerig.  Die aanbeveling aan ‘n soldaat wat nog nooit iemand gekruisig het nie, was om alkohol byderhand te hou.

Hulle afsydigheid teenoor die wreedheid is skokkend.

Raak dit julle nie, julle almal wat met die pad verbygaan? Kyk tog self of daar ‘n smart is soos die smart wat oor my gekom het, wat die Here my aangedoen het die dag toe sy toorn losgebreek het. (Klaagliedere 1:12)

Die bokleed wat in een stuk geweef is, is presies soos die een wat die Hoë Priester gedra het.  Die funksie van die Hoë Priester was om die mense en God te verbind. Die Latyn vir priester is Pontifex, wat brugbouer beteken.  Dit is presies wat die kruis gedoen het; dit was die brugbouer na die teenwoordigheid van God.

Die verdeling van Sy klere is in Psalm 22:19 voorspel.

Daar was vier vroue by die kruis; drie van hulle met die naam Maria.  Jesus se ma en haar suster Salomé, Maria van Magdala en Maria die vrou van Klopas, wie se identiteit nie heeltemal seker is nie, hoewel sy in Matteus (28:1) en Markus (16:1) ook genoem word.

Dit was altyd gevaarlik om met die misdadiger geassosieer te wees. Die vroue se toewyding en liefde het hulle vrees oorkom.  Hulle was daar by Hom, in Sy teenwoordigheid tot op die heel einde.

Sy ma se teenwoordigheid is te wagte, hoewel nogtans ‘n risiko.  Sy ma se suster, Salomé was die ma van Jakobus en Johannes (Markus 15:40; Matteus 27:56).  Sy is die een wie oor haar seuns se posisie in Jesus se koninkryk gevra het.  Sy is deur Jesus tereg gewys. Nogtans vind ons haar hier by die kruis.  Dit wys op Jesus se volmaakte liefde waarin Hy ons korrigeer sonder om pyn, skande of vernedering te veroorsaak.

Maria van Magdala is die vrou wat in Markus 16:9 en Lukas 8:2 genoem word.  Jesus het sewe duiwels uit haar gedryf.  Hy het haar lewe gered.

Selfs daar aan die kruis, vergeet Jesus nie Sy verpligting as die oudste seun nie.  Hy maak voorsiening vir die versorging van Sy ma en vra Johannes, sy neef en getroue volgeling om na Sy ma om te sien.

Johannes se teenwoordigheid spreek ook van liefde wat vrees oorkom.  Dit was regtig braaf om daar saam met die vroue gesien te word.  Die groepie was daar toe meeste ander misdadigers alleen sou gewees het.  Jesus was hoegenaamd nie die gewone misdagdiger wat aan ‘n kruis sterf nie.

Jesus het gesê Hy is dors. Dit beklemtoon die versrkriklike pyn waarin Hy moes verkeer.  Sommige mense dink Jesus was ‘n spookagtige bonatuurlike mens, maar Hy was ten volle mens.

In Psalm 69:22 word die suurwyn voorspel: …toe ek dors was, wou hulle my asyn laat drink.

 Hy het sekerlike bietjie water verwag, maar hulle het hom die gewone mengsel van suurwyn en gal gegee om die pyn te verlig.  Toe Hy dit proe het Hy dit geweier.

Die ander Evangelies noem dat Jesus met ‘n groot stem uitgeroep het toe Hy sterf.  Hulle sênie die woorde nie (Matteus 27:50; Markus 15:37; Lukas 23:46), maar Johannes wel. Jesus het nie in moedelose nederlaag gesterf nie.  Sy stem was sterker as wat mens van ‘n sterwende man sou verwag.

Die woorde: dit is klaar is een woord in Grieks = tetelestai.  Dit beteken ook uitroep.  Jesus is dood toe die prys betaal is.  God het gesê dit is genoeg.  Hy het Sy kop teruggeleun asof Hy in ‘n rus ingaan nadat Sy werk gedoen is.

DIE GRAF

Die Romeine het nie liggaam van ‘n gekruisigde begrawe nie.  Soms het die lyk vir dae aan die kruis gehang.  Daarna is dit vir die honde en die kraaie op ‘n ashoop gegooi. Die Jode het die aand van die dag van dood begrawe (Deuteronomium 21:22-23).

Die dag na die kruisiging was die Sabbat. Die begrafnis moes voor sononder gebeur.  Soms het die Romeinse soldate die sterwende se bene gebreek sodat hulle gouer sterf.  Hulle het dit gedoen met die twee misdadigers wat weerskante van Jesus gekruisig is.  Toe hulle dit met Jesus wou doen, was Hy reeds dood.  In Numeri 9:12 word dit gesêdat nie een been van die Paaslam gebreek sal word nie.

Om seker te maak dat Jesus wel dood is, het ‘n soldaat sy spies in Jesus se sy gesteek.  Daar het water en bloed uitgekom, ‘n seker teken van dood, maar ook die teken van ‘n baie siek man.  Hy het letterlik ons siekte ook op Hom geneem.  Nog ‘n profesie sou vervul word:

Maar oor die koningshuis van Dawid en oor die inwoners van Jerusalem bring Ek ‘n gees van welwillendheid en van berou: hulle sal na hom kyk vir wie hulle doodgesteek het en hulle sal oor hom treur soos ‘n mens treur oor ‘n enigste kind, hulle sal oor hom huil soos ‘n mens oor ‘n oudste seun huil. (Sagaria 12:10)

Sommige van die kommentare skryf oor die moontlikheid dat Jesus letterlik van ‘n gebroke hart gesterf het.  Wanneer die hart bars, meng die bloed met die vloeistof om die hart.  Water en bloed het uitgekom toe hulle Hom steek.

Johannes was ooggetuie van alles. Dit is die simbool van waterdoop en die bloed wat red.

Die dissipels was arm en ‘n ordentlike begrafnis was vir hulle buite die kwessie.  Twee mense het na vore gekom.

Josef van Arimitea was ‘n lid van die Sanhedrin en ‘n dissipel van Jesus.  Hy het sy dissipelskap in die geheim uitgeleef maar nou onbeskaamd na vore getree.  Nikodemus was die nagtelike besoeker van Jesus (Johannes 3), ‘n Fariseër en ‘n lid van die Sanhedrin.

Beide van hulle is met opset uit die groep gelaat wat in die nag in die huis van die Hoë Priester vir die verhoor van Jesus vergader het.  Die Sanhedrin het nooit in die nag ontmoet nie.  Die Hoë Priester het dus die verskoning gebruik om te sê dat die dringendheid van die verhoor  buitengewoon was en dus nie vir al die lede nie.  Hy het heel moontlik geweet hy teenstand van hierdie twee lede sou gehad het.  Die duistere werke van die Raad moes onder die bedekking van duisternis plaasvind.

Josef het onbeskroomd die Romeinse owerhede genader vir toestemming om Jesus van die kruis af te haal.  In Sy dood het Hy mense na Hom getrek (Johannes 12:32).

Twee prominente leiers het hulle reputasie en status in die gemeenskap oorboord gegooi om Jesus met hulle gesag en welvaart te eer.

Dikwels konfronteer die dood ‘n mens met die basiese beginsels wat die lewe bepaal.  Oppervlakkigheid maak plek vir erns.

Die dood is ‘n intieme ondervinding met God in die onsienlike.  Jesus het teruggetree in die onsienlike van waar Hy gekom het.  Drie dae…

 

 

185. Die verhoor van Jesus – Pilatus en Herodus.

Posted on by

0

[John 18:28-40 en 19:1-16 – Deel 2]

Pilatus was altyd ‘n tragiese figuur in die gebeure rondom die dood van Jesus. Ek moet seker nie simpatie vir hom hênie, want hy was ‘n wrede en harde man met geen respek vir lewe nie. Tog kan mens hom beter verstaan in die lig van die magtige, arrogante wêreldryk waarin hy gebore is en gekies het om te dien. Sy vrae aan Jesus was so dat mens sou dink daar is ‘n fluister-verlange na iets meer en ‘n amper ongeduldige besef dat hierdie man Jesus wel meer is as wat die Jode en die skare Hom uitmaak.

Pilatus wou verantwoordelikheid ontduik. Niemand kan dit eitnlik met Jesus regkry nie. Elke persoon as individu is met die persoon Jesus gekonfronteer. Sy bestaan vereis ‘n keuse om te aanvaar of te verwerp.

Pilatus wou die situasie ontsnapen ‘n gevangene vrylaat wat die skare se haat sou ontlont. Hy kon dit nie regkry nie.

Pilatus wou ‘n kompromie aangaan. Hy het Jesus laat martel om die vonnis te vermy. Niemand kan ooit die onvermydelike vermy. Hy was verbaas dat Jesus die marteling oorleef het.

Hy het Jesus aan die skare se oordeel oorgelaat. Hy het nie die moed gehad om ‘n regverdige uitspraak te lewer nie.

Pilatus het die Jode geminag. Dit is moeilik om ‘n goeie heerser te wees as die beweegredes vir jou aksie arrogansie en trots is. Hy wou eintlik nie betrokke wees nie. Hy het Jesus oor Sy koninskap uitgevra en Jesus het hom gevra oor die bron van die gerug. Hy wou  Pilatus in gesprek intrek en sy hart raak. Pilatus het dit nie toegelaat nie.

Pilatus was nuuskierig op ‘n bygelowige manier.Hy was bang om die uitspraak te lewer. Sy onkunde oor God het vrees in hom gewek. Watter god? Waar het hierdie man in die bonatuurlike ingepas? Pilatus was heel moontlik huiwerig om selfs die Romeinse gode en hulle stories te glo.

Daar was wel een ding wat hom geroer het. Hy het oor waarheid gewonder.Hy het die afwesigheid van betekenis in sy eie lewe bespeur. Hy was bewus van sy eie beperkinge en gebrek aan wysheid. Hy was dalk ‘n suksesvolle Romeinse soldaat en amptenaar, maar hy het geweet iets kort. Het hy dalk vir ‘n oomblik gedink dat die bebloede figuur hier langs hom die antwoord op sy sielsverlange was? Hy het nie vir die antwoord gewag nie.

Die rol van Jesus in hierdie drama is kalm en in volle beheer ten spyte van sy liggaam in skok en pyn.

Hy bly die majestieuse dirigent van sy eie verhoor.Pilatus het besef dat Jesus in beheer is. Hy was nie die patetiese slagoffer van wreedheid nie. Pilatus het hom met respek behandel. Hy het geweet Jesus is anders en spesiaal.

Jesus praat met hom direk oor Sy koninkryk. Hy verduidelik nie. Hy praat die waarheid. Hy weet Hy gaan sterwe en spreek die boodskap van Sy koms onverwater en reguit uit. Elke jaar oor die Pasga was die atmosfeer gespanne. Daar was altyd ekstra Romeinse troepe in Jerusalem. Pilatus het ongeveer 3 000 soldate onder sy bevel gehad. As Jesus ‘n opstand sou aanmoedig, was daar ‘n bloedbad.

Jesus maak dit duidelik dat Sy koninkryk in die harte van die mense is, nie op aarde nie. Die oorwinning van Sy koninkryk was in liefde en met liefde.

Hy het gekom as ‘n getuie van die waarheid – die waarheid oor God en Homself. Jesus is die waarheid. Sonder Hom kry ‘n mens dalk ‘n onvolkome deel daarvan en gryp rond na brokkies van waarheid.

Jesus was fisies sterk. Die marteling met ‘n Romeinse sweep was onmenslik wreed. Een kommentaar verduidelik dit so:

‘n Man is vasgemaak aan ‘n paal sodat sy hele rug ontbloot was. Die sweep was ‘n leerband met stukkies lood en skerpgemaakte been. Die sweep het in die weefsel ingeskeur en stukke vel uitgeruk. Meeste mense het flou geword van pyn en sommige het mal geskreeu. Jesus het stil geword en dit verduur.

Pilatus wou die simpatie van die skare opwek en het die bebloede Jesus, na die marteling, aan die skare voorgehou. Hy wou steeds die vonnis uitstel.

Pilatus sê: Kyk die man. Die woord wat gebruik word is die Griekse woord wat normaalweg vir ‘n mens gebruik word – ho. Griekse skrywers het dikwels die woord gebruik vir die ideale mens, die hemelse of bonatuurlike mens.Pilatus is verbaas dat die marteling  Jesus nie doodgemaak het nie.

Pilatus sêdat hy die mag het om Hom dood te maak of vry te laat.Jesus sêdat Pilatus net die mag het wat aan hom gegee word om die plan van God uit te voer.

Jesus is stil voor die Hoë Priester (Matteus 26:63; Markus14:61). Hy is stil voor Herodus (Luke 23:9). Hy is stil voor die Jode wanneer hulle die aanklagte bring (Matteus 27:14; Markus 15:5).

Hy praat egter met Pilatus en antwoord al sy vrae. Al die mag en gesag van Rome, wat Pilatus verteenwoordig, het verdwyn voor Jesus. Pilatus verwoord die uitroep van sy hart na waarheid. Sy onsekerheid vreet hom op en laat ‘n merk op sy loopbaan.

Teen die einde van die gesprek is Jesus stil. Die gesprek het geen slotsom nie. Dit is ‘n donker dag inderdaad wanneer die Prins van die Hemel stil raak. Hy is bekend as die God wat praat(Jesaja 52:6).

As ‘n mens se denke so in sy eie doelstellings en blindheid opgesluit is, is God stil.

Pilatus het Jesus uitgelei in die Binnehof van Lithostrotos (Gabbatha in Aramees), geplavei met marmermosaïek waar die regterstoel (bema) gestaan het. Dit was voor die praetorium waar die goewerneur gewoon het en die magistrate gesit het om uitspraak te lewer.

Sommige kommentatore meen dat Pilatus spottend vir Jesus op die stoel laat sit het en die skare gevra het of hy Hom sal kruisig. Hy sou nooit die ironie verstaan dat Jesus eendag wel op die regterstoel sou sit nie.

Die SOLDATE

Die soldate het bevele uitgevoer, met spot en twyfel oor wat hulle doen daar onder mekaar. Hulle was heel moontlik halfdronk net om die wreedheid te hanteer.

Hulle het ‘n speletjie gespeel en die selfgeproklameerde koning sy koningskleed aangetrek, met ‘n kroon wat pyn veroorsaak. Hoe sou hulle besef dat hulle die koning van hulle eie lewens kroon?

BARABBAS

Johannes praat vlugtig oor hom. Dis net in die Evangelies waar die gewoonte genoem word om ‘n gevangene vry te laat in die tyd van die Pasga. Dit was sekerlik gemik op soveel politieke gevangenes onder die Jode wat van rebellie aangekla is. Barabbas egter, was ‘n bekende moordenaar en geweldenaar, ‘n figuur wat vrees opgewek het. (Matteus 27:15-26; Markus 15:6-15; Lukas 23:17-25; Handelinge 3:14.)

Sy naam beteken: Bar Abba – seun van die vader of Bar Rabban – seun van die rabbi. Hy kon ‘n swartskaap van een van die prominente godsdienstige families gewees het. Hy was meer as ‘n gewone rebel – hy was ‘n moordenaar.

Die keuse van die mense het hulleself gemerk tot in ewigheid. Hulle het die man van moord en doodslag gekies bo die man van liefde en genade.

Dwarsdeur die eeue word hierdie keuse weer en weer gemaak.

Niemand weet wat van Barabbas geword het nie. Natuurlik was hy een van die sondaars vir wie Jesus gesterf het. Ek het geen twyfel dat die liefde van God wat hom daardie dag vrygespreek het, hom sou volg totdat hy ondersoek instel na die Man wat so dramaties en direk in sy plek gesterf het en hom die kans van ‘n nuwe lewe gegee het. God se liefde wen altyd.

In Lukas (23:2) is dit duidelik dat Pilatus gedurende sy ondervraging van Jesus besef het dat Jesus uit Galilea kom. Dit sou Jesus onder Herodus se jurisdiksie plaas.

Die Herodus wat Jesus ontmoet was in Jerusalem op daardie stadium, hoewel hy oor Galilea geheers het. Hy was Herodus Antipas, dieselfde koning wat Johannes die Doper laat onthoof het ten gunste van die skone Salomé. Hy was nuuskierig oor Jesus en het gehoop om ‘n wonderwerk of twee te sien.

Antipas het sy eerste vrou, Phasaelis, geskei om met Herodias sy halfbroer se vrou, te trou. Johannes die Doper het die egskeiding en hertroue verdoem en Herodus Antipas het hom laat arresteer. Hy was beskikbaar in Herodus se gevangenis vir die dramatiese teregstelling sodat sy kop op ‘n silwer skinkbord aan Salomé en Herodias getoon kon word. Herodus was ‘n tetrag (hy het oor ‘n kwart van Palestina regeer) en het in ‘n grensdispuut met sy skoonpa beland (die vader van die vrou van wie hy geskei het om met Herodias te trou). Die gevolg van die dispuut was ‘n oorlog en selfs Tiberius, die Romeinse keiser, het ‘n Romeinse teen-offensief beveel wat nie veel gehelp het nie. In 39nC is Herodus deur sy broerskind Agrippa 1 van sameswering teen Rome beskuldig. Hy is deur die Romeinse keiser Caligula na Gallië in ballingskap gestuur en hy en Herodias is daar dood.

Jesus is tjoepstil gedurende Herodus se spottende ondervraging. Jesus het sy oppervlakkigheid en geheime swakhede onderskei. Herodus was gewoond aan kompromie en sou enigiets doen om sy gemak en welvaart te beskerm.

Herodus het nie Pilatus gehelp om tot ‘n besluit oor Jesus te kom nie. Herodus stuur Jesus terug na Pilatus. Herodus het dalk gedink dat Pilatus Hom maar kan doodmaak want dit sal geen verskil aan sy eie lewe van voorspoed onder Romeinse gesag maak nie.

184. Die verhoor van Jesus.

Posted on by

0

[Johannes 18:28-40 en 19:1-16]  Deel 1.

Soveel boeke is al oor daardie nag geskryf. Die Evangelies en geskrifte buite die Bybel is deurgesoek na feite om die gebeure rondom die aanloop tot die teregstelling van Jesus toe te lig. Daar is geen twyfel oor die historiese Jesus en die impak van Sy lewe en dood in die Palestina van daardie tyd nie.. Die verhoor was sulke flagrante verwronge geregtigheid dat baie Joodse geleerdes glad nie verstaan hoe so ‘n haastige, nagtelike verhoor kon plaasvind nie. Die verhoor van Jesus het die Sanhedrin, een van die oudste en mees respekteerde instellings in die Joods geskiedenis en regsprosedure, se reputasie blywend beskadig.

In die verloop van die nag was Jesus ses keer verhoor: drie maal voor Joodse owerhede en drie maal voor Romeinse siviele owerhede, Pilatus en Herodus. Pilatus het Jesus na Herodus gestuur omdat Hy as ‘n Galileër bekendgestaan het. Herodus het baie vrae gevra waarvan Jesus nie een geantwoord het nie. Herodus se reaksie was die spottende vernedering van Jesus, net om Hom weer na Pilatus terug te stuur. Pilatus het Hom onskuldig bevind in ‘n dramatiese publieke ritueel van simboliese handewas voor hy sy finale uitspraak lewer.

Die Jode het geen gesag gehad om iemand ter dood te veroordeel nie. Die Romeine moes oortuig word om die doodsvonnis uit te spreek. In die geval van die eerste martelaar in Handelinge 7, het die Joodse owerhede sake in hulle eie hande geneem en hom buite die stad gestenig soos van ouds, voor die Romeine op die toneel was. Joodse teregstelling was steniging. (Levitikus 24:16; Deuteronomium 17:7)

In Johannes 12:32 het Jesus so Sy eie dood voorspel:

En as Ek van die aarde af verhoog is, sal Ek almal na My toe trek.” Dit het Hy gesê en daarmee ook aangedui op watter manier Hy sou sterwe.

Kruisiging was ‘n Romeinse teregstellingsmetode. Die Jode het Pilatus gebruik vir hulle eie doel.

Hulle het hulleself totaal oorgegee aan hulle eie haat en die sinnelose histerie van die skare met geen oorweging vir regeverdigheid en genade.

Hulle het selfs die respek vir hulle eie rituele oorboord gegooi. Die Pasga het vereis dat elke Jood seremonieel rein moes wees. Net om in Pilatus se kwartiere in te gaan het hulle onrein gemaak. Hy was ‘n heiden in hulle oë.

Die huis van ‘n heiden het heel moontlik suurdeeg gehad in ‘n tyd waarin hulle die Fees van die Ongesuurde Brood gevier het. Vir die Jode was hierdie tyd van die jaar die mees heilig en dit is juis in hierdie tyd dat hulle die Messias kruisig.

Wat is ons godsdienstige denke en gebruike? Is dit dalk moontlik dat ons so besig raak met kerkaktiwiteite en die gemaklike lewe dat ons liefde, vergifnis en genade vergeet? Watter aspekte van ons kerklewe demonstreer die vergifnis en liefde van God sodat dit aantreklik vir ongelowiges is?

Die Joodse leiers het die aantygings teen Jesus verdraai en gemanipuleer. Wat hulle aanbetref was Hy godslasterlik (Matteus 26:65). Pilatus sou nie op grond van so ‘n aanklag die doodsvonnis uitspreek nie. Hy sou dit afskryf as ‘n godsdienstige geskil. Daarom het hulle dit polities gemaak met rebellie in die aanklag ingebou en gesêHy sêHy is ‘n koning.

Hulle moes so blatant hulle eie waardes verraai om ‘n doodsvonnis te verseker. Skielik het hulle bely hulle geen koning behalwe die Romeinse Keiser het nie. Samuel het toentertyd toe die volk so vir ‘n koning gesmeek het, gesêGod is hulle koning en dat hulle baie onder ‘n aardse koning gaan ly. Die geskiedenis het sy profetiese uitspraak oor en oor reg bewys. (1 Samuel 12:12).

Met die vestiging van Romeinse gesag en belasting in Palestina, was daar ‘n bloedige opstand. Die Jode het verklaar dat God hulle koning is en hulle sal aan Hom alleen die tradisionele tempelbelasting betaal. Nou skielik was die keiser hulle koning? Wat ‘n skaamtelose verraad was dit nie. Pilatus was sekerlik stomgeslaan.

Pilatus: Sy gedrag is vreemd, om die minste te sê.  Hy moes sekerlike besef het dat die opgeblase aantygings van die Jode teen Jesus alles leuens was. Hy was diep beïndruk met Jesus. Hy wou Hom nie ter dood veroordeel nie – tog het hy!

Hy het elke moontlike kompromie probeer. Hy het geweier om die saak te hanteer en die voorstel gemaak om ‘n ander gevangene vir hulle vry te laat. Hy het Jesus laat martel. Tog het hy nie sy voet neergesit en die Jode hulle eie interne teologiese geskille laat oplos nie.

Ons weet dat hy ‘n pion in die plan van God was en dat hy totaal onbewus van sy rol in die verloop van gebeure was. Dit is nodig om ‘n paar feite te beskou om sy optrede beter te verstaan.

In 4vC is Herodus die Grote oorlede. Hy was ‘n Jood wat oor Palestina met Romeinse toestemming regeer het. Hy het baie foute gehad, maar kon relatiewe vrede oor die gebied handhaaf, terwyl hy baie grootse en ambisieuse argitektoniese projekte voltooi het. Met Romeinse goedkeuring het hy sy ryk tussen sy drie seuns verdeel. Twee van hulle, Antipas en Philip, het goed en stil voortgegaan.  Die jongste, Archelaus, was 18 jaar oud toe hy die troon oor Judea, Idumaea en Samarië, oorneem. Hy het so brutaal tirannies regeer, dat die Jode die Romeine versoek het om hom te verwyder en ‘n goewerneur oor hulle aan te stel.

In die Romeinse ryk was daar gebiede waar gestasioneerde troepe moes wees en ander wat stil en vredevol deur die senaat regeer is met ‘n groot mate van onafhanklikheid.

Palestina het troepe onder direkte beheer van die keiser nodig gehad. Groter provinsies soos Sirië het ‘n prokonsul gehad en kleiner provinsies is deur ‘n prokurator of goewerneur bestuur wat die militêre en regsbestuur hanteer het. Die prokurator het belasting ingesamel maar het geen gesag gehad om belastings te verhoog of vry te skeld nie. Hy was ‘n soort regter wat sake kon aanhoor en beslis en het een maal per jaar die verste uithoeke van die gebied besoek. Hy is ‘n salaris uit Rome betaal en is ten strengste verbied om enige geskenke of omkoopgeld te ontvang. Die bevolking kon hom by die keiser verkla.

Pilatus was die prokurator sedert 26nC en hy was in beheer tot 35nC. Daar was van hom verwag om met ‘n streng hand oor Palestina te regeer.

Pilatus het nie van die Jode gehou nie. Alle Romeinse soldate het ‘n standaard vlag gedra met die bors van die keiser of ‘n arend daarop. Die keiser was ‘n god vir die Romeine. Vorige goewerneurs het die bors van die keiser verwyder as hulle Jerusalem binnekom uit respek vir die Jode en hulle God. Pilatus het geweier en wou nie ingee vir die Jode se “bygelowe” nie.

‘n Groep Jode het hom terug na Caesarea gevolg en hom gesoebat om toe te gee. Hy het geweier, maar toegestem om hulle in ‘n amfiteater te ontmoet. Hy het hulle met soldate omring en gedreig om hulle te moor as hulle nie ophou kerm nie. Die Jode het almal neergekniel en hulle nekke ontbloot. Pilatus kon net nie sy dreigement deurvoer teen sulke ongewapende, onderdanige mense nie. Hy het toegegee. Dit het sy gesag verswak.

Jerusalem het water probleme gehad en Pilatus wou ‘n nuwe watertoevoerstelsel laat bou. Hy het nie geld gehad nie. Hy besluit toe om die oorvloedige tempelskatkis te gebruik. Hy het nie die geld gevat wat vir diere-offers of tempeldiens gebruik sou word nie; slegs die geld wat deur die priesters as onheilig verklaar is. Dit is Korban genoem. Die mense was woedend en het in die strate protes aangeteken. Pilatus het sy soldate in gewone klere onder die skare ingestuur en op ‘n sekere teken het hulle links en regs gemoor. Die insident het Pilatus in ‘n posisie geplaas dat hy by die keiser verkla kon word.

As Pilatus in Jerusalem besoek afgelê  het, het hy in Herodus se paleis gewoon. Hy het skilde vir die paleis laat maak met die naam van die keiser Tiberius daarop. Die skilde was ter ere van die keiser, maar omdat die keiser as ‘n god gereken is, het die Jode daarop aangedring dat hy dit afhaal. Hy het geweier. Die Jode het hom by die keiser verkla en die keiser self het Pilatus beveel om die skilde af te haal. Tiberius was een van die keisers wat homself in diens van Rome gesien het, en nie een van die wat hulleself as ‘n god gesien het nie.

Al hierdie insidente illustreer die atmosfeer en ingesteldheid rondom Pilatus. Hy was baie bewus dat sy reputasie alreeds baie skade gely het en dat hy maklik weer deur die Jode by die keiser verkla kon word. Dit het hom in ‘n moeilike posisie geplaas. Hy kon nie hulle wense weier sonder die risiko van ‘n vernedering in Rome nie.

Hy het Jesus ter dood veroordeel om homself te red.

Besef mens altyd dat jou dade aan die ewigheid grens?

Mag God sy waardes en doelstellings in ons harte inbrand sodat ons besluite deur die Heilige Gees bepaal kan word en dat ons optrede die hart van Jesus aan hierdie wêreld openbaar.