188. Twyfel maar…en vra.

Posted on by

0

[Johannes 18]

Die dissipels was bymekaar deur die verloop van Saterdagnag, ore gespits vir ‘n geluid uit die straat.  Onsekerheid en vrees het soos ‘n wolk oor hulle gehang.  Wanneer sou die soldate kom?

Dit was in hierdie toestand van vrees dat hulle geskrik het toe Maria klop.  Haar bekende vrouestem het hulle die deur laat ooppluk en die resies graf toe het haar tyding bevestig.  Wat kon hulle anders doen as om maar weer saam te kom en te wag vir gebeure om te ontvou?

Skielik het Jesus in hulle midde gestaan, sonder om te klop met ‘n dood normale groet:  Vrede vir julle (Hebreeus: Shalom).  Hierdie groet was soveel meer as die afwesigheid van moeilikheid.  Dit was ‘n seën waarin elke goeie gawe van God afgebid word.   Jesus was so informeel asof Hy sou sê: Hallo julle!

Johannes vertel van hulle vreugde om hom te sien en gaan sommer dadelik aan na belangrike toekomstige dinge.  Ek sou my kon voorstel dat die oomblikke van verwondering ‘n rukkie geduur het.  Elke dissipel het Hom sekerlik in die oë gekyk en dalk met ‘n mengelmoes van emosie hemel en aarde in een oomblik ervaar.  Ek is oortuig al die vrees en onsekerheid het in die krag van Sy teenwoordigheid bloot verdamp.

Die uitstuur van die dissipels beteken dat die kerk die liggaam van God is, soos Paulus in Efesiërs 1:23 en 1 Korintiërs 12:12 skryf.  Jesus het aan ons die Vader getoon en nou was Hy oppad terug na die onsienlike realm.  Ons, die kerk is Sy mondstuk, sy voetsoldate en Sy hande van genade.

Die kerk het Jesus nodig.  Dit is net in Hom waar ons die krag, gesag en wonderwerke van God self kan beleef en uitleef.   Jesus het uit God gekom en die kerk kom uit Jesus. Die kerk kan slegs in volmaakte liefde en gehoorsaamheid bestaan.  Dit is die boodskap van Jesus wat die kern van alles is. Niks anders nie! Enigiets mensgemaak is onvolhoubaar.  Dit moet uit God kom om ewig en kragtig te wees.

Jesus het op hulle geblaas.  Die Heilige Gees is die asem van God, die asem van lewe.  God het op Adam geblaas (Genesis 2:7).  Hy het op die dooie bene deur die wind geblaas (Esegiël 37:9).  In Johannes 3 vergelyk Jesus die werk van die Heilige Gees met die wind – meestal onverklaarbaar en onsigbaar.  Die Heilige Gees is Sy asem – Hebreeus = ruach. Die Heilige Gees is die lewe van God in ons om ons toe te rus vir ons lewe op aarde en ons werk in die Kerk van Jesus, nie georganiseerde godsdiens nie.  Jesus het self gesêons sal krag ontvang wanneer die Heilige Gees oor ons kom (Handelinge 1:8).

Die kerk moet die boodskap van vergiffenis verkondig.  Ons interpreteer die boodskap van God.  Die boodskap is slegs die waarheid en kragtig om te red in die mate waarin ons uit die teenwoordigheid van Jesus die Woord bring.  Wanneer die kerk vergifnis verkondig en die sondaar wat bely vergewe, is dit nie die kerk wat vergewe nie.  God vergewe die sonde, maar die kerk roep die waarheid van vergifnis oor die persoon uit.  Prediking is genade en liefde, maar ook waarskuwing en bemoediging.

TOMAS

Tomas het die dood verwag.  Hy het dit reeds in Beatnië gesê (Johannnes 11:16).  Hy het die etiket van twyfel by mense gekry en nie by Jesus nie.  Tomas het Jesus liefgehad.  Daar is geen twyfel daaroor nie.  Hy het besef dat die gesagstrukture in Jerusalem enigiets sal doen om van Jesus ontslae te raak. Toe als en erger as wat hy vermoed het, wel gebeur, was hy platgeslaan.  Hy het sekerlik bietjie onttrek om sy gedagtes bymekaar te kry.  Miskien was hy meer ontstel deur die tyding van Jesus se verdwyning uit die graf as wat hy wou toegee en het bietjie eenkant gekom.  Ons weet nie werklik hoekom hy nie teenwoordig was nie.

Hy hoor die nuus van Jesus se verskyning van die ander dissipels.  Dit het net te goed om waar te wees geklink.  Hy spreek sy twyfel uit: hy sal glo as hy dit self gesien het. Hy wou self die wonde aanraak. Hy wou seker maak dit is nie bedrog nie.  (Wonde in Jesus se voete word nie genoem nie. Die voete van ‘n gekruisigde is gewoonlik net vasgebind, nie met spykers deurboor nie.)

Tomas moet vir homself die waarheid onderskei.  Hy kan nie sy hele lewe en die diep impak van Jesus op sy lewe die vorige drie jaar gehad het, op ‘n leuen baseer nie.  Hy is nie anders as die miljoene wat na hom die Christendom ondersoek het nie.

‘n Hele week gaan verby en Tomas skaar hom by sy broers.  Daar in gemeenskap by hulle, ervaar hy wat hy so begeer.  Jesus ken sy hart en hanteer sy twyfel op ‘n baie spesiale manier.  Hy verskyn in hulle midde presies soos die vorige keer.

Jesus nooi hom om ondersoek in te stel. Hy sal mens altyd nooi om verder in te delf in die misterie van Sy bestaan en teenwoordigheid.  Hy is die antwoord op alles en Hy is nie suinig met antwoorde nie.  Moenie bang wees nie – vra die vrae en soek die oplossing.

Kom ons dink bietjie aan die besonderhede van hierdie ontmoeting.  Tomas val neer en roep uit: My Heer en my God!  Dink jy het aan Jesus geraak en sy vingers in die wonde gesteek soos Jesus hom nooit om te doen?  Miskien was die antwoord in Jesus se teenwoordigheid, in Sy blik op Thomas, net in Sy stem.

Dis net soos ons vandag nog Hom ervaar. Op die ou end is Sy teenwoordigheid, Sy stem en Sy oog op ons, genoeg om alle twyfel te laat verdamp. (Psalms 32:8)

Tomas sou hom nie laat inlaat by iets wat hy nie verstaan het nie.  Hy is tot op die been eerlik.  Hy maak seker dat hy die feite versamel en die gevolgtrekking self maak. Die waarheid is belangrik bo alles.

Hier in die oomblik wat die feite hom in die oë staar, gee hy oor in aanbidding.  Sy geloof is baseer op openbaringskennis en aanbidding is die natuurlike reaksie.

Die woorde wat Jesus teenoor Tomas uitspreek, het as inspirasie vir derduisende gelowiges na hom gedien.

Toe sê Jesus vir hom: “Glo jy nou omdat jy My sien? Gelukkig is dié wat nie gesien het nie en tog glo.” (Johannes 20:29)

Ons weet nie wat van Tomas geword het nie. Daar is stories dat die dissipels die wêreld verdeel het om Jesus te verkondig en dat Tomas so in Indië opgeëindig het.  Daar is ‘n kerk in die suide van Indië waarvan die geskiedenis tot by hom terugdateer.

Sy geloof is op ‘n besondere persoonlike vlak bevestig.  Jesus het homself aan Tomas openbaar.  Dit is presies soos vandag.  Ons kan die eindes van die aarde oorwin as ons Jesus ontmoet het.

LAASTE WOORDE (20:30-31)

Dit is duidelik dat die Evangelie hier eindig.  Johannes 21 is as ‘n aanhangsel geskryf.

Hierdie woorde bevestig weer die doel van Johannes se skrywe.

Dit is nooit bedoel as ‘n volledige verslag van Jesus se lewe nie.  Dit is nie daaglikse rapportering nie, eerder ‘n selektiewe geskiedenis van hoe Hy was en wat Hy gedoen het.

Die Evangelies is nie biografieë nie. Die doelstelling van al vier hierdie uitsonderlike stukke letterkunde is nie verslaggewing vir informasie nie, eerder ‘n kommunikasie van lewe.  Dit is geskryf om die persoon van Jesus so toe te lig dat die leser en hoorder Hom persoonlik kan ontmoet en ervaar.

Ons lees en leer om God te ken, nie geskiedskennis te versamel nie.

 

 

187. Hy doen wat Hy sê Hy sal doen.

Posted on by

0

[Johannes 20]

DIE OPSTANDING

Die Christendom staan of val by die Opstanding van Jesus.

Dit was in daardie tyd die gewoonte om die graf vir drie dae na die begrafnis te besoek.  Die meeste mense het geglo dat die siel van die dooie nog om die graf vertoef, maar na drie dae finaal vertrek.  Daarna sou die liggaam onherkenbaar verrot.

Jesus se geliefdes kon nie die tweede dag besoek nie, aangesien dit die Sabbat was.  Dit sou beteken dat hulle die Wet van Moses oortree.  Die Sondagoggend het Maria vroeg gegaan. Die Griekse woord is proi, wat beteken gedurende drie-uur en sesuur in die oggend, die laaste waakuur van die nag.  Die lug was nog donkergrys, maar sy kon nie langer wag nie.

Maria Magdalena het Jesus liefgehad.  Sy is gered, genees en vrygemaak sedert haar ontmoeting met Hom en sy sal nooit vergeet wat Hy vir haar gedoen het nie.

Sy was verstom en geskok.  In daardie tyd is grafte uit rots gekap en geseël met ‘n ronde klip wat in ‘n groef gerol word.  Die Romeine het Jesus se graf geseël en ‘n wag daar opgestel (Matteus 27:66).

Miskien het Maria gedink die Joodse leiers het Sy liggaam verwyder, maar dis onwaarskynlik aangesien die Jode oor Paas niks met ‘n lyk te doen sou wou hênie.

Sy het haastig vertrek om die nuus met Petrus en die ander dissipels te deel.  In die ander Evangelies praat die vroue (meer as net Maria) met ‘n man of mans (in blink klere).  Markus vertel hoe die een jongman by die graf spesifiek Petrus se naam noem.

Hier in Johannes volg ‘n beskrywing van ‘n resies – heel moontlik met die skrywer Johannes daarin.  Dit lees amper komies.  (Johannes 20:3-8)

Ten spyte van Petrus se nederlaag, is hy nog as die leier gereken.  Dit was aan hom wat Maria die nuus vertrel het.  Sy vind hom tussen sy broers (die ander dissipels). Selfs in sy grootste nederlaag en stukkende gemoed, kom voeg hy hom by die ander dissipels.  Judas was alleen toe hy selfdood pleeg. Petrus se verloëning van Jesus moes algemeen bekend geraak het.  Tog het hy troos tussen die dissipels gevind.  Hy was nog die leier.

Johannes het vinniger gehardloop; hy was jonger. Johannes het by die ingang gestop, maar Petrus het ingehardloop – so tipies van sy geaardheid.  Petrus het verstom gestaar, maar Johannes het die verstommende feite ingeneem.  As iemand die liggaam gesteel het, hoekom het hulle die grafklere daar gelaat?  Hoe was dit moontlik dat sy liggaam uit die grafdoeke is, sonder om die voue te versteur?

Die grafdoek was netjies in die vorm van Sy liggaam en die kopdoek  netjies opgevou.   Dit het gelyk asof die liggaam uit die grafdoeke verdamp het.  Die opgevoude kopdoek het gelyk soos die servet van iemand wat bedoel om terug te kom en voort te gaan met die maaltyd.

Die toneel het boekdele tot Johannes gespreek.  Hy het gesien en geglo.

Liefde is die basis van geloof.  Liefde het Maria na die graf gebring.  Liefde het Johannes se oë en gemoed oopgemaak.

Liefde interpreteer die lewe.  Liefde herken die waarheidterwyl die intellek en emosie nog verward is en dinge probeer uitredeneer.

Die toneel waar Maria en Jesus in die tuin gesels en sy Sy stem herken, is seker een van die dramatiese oomblikke in alle letterkunde.  Maria was die eerste om die opgestane Jesus te sien.  Haar liefde vir Hom was die dryfkrag agter haar optrede.

Maria het die nuus aan die dissipels gebring, maar het seker agtergebly in die resies na die graf.  Toe sy weer by die graf kom, was die dissipels al weer weg. Sy het gestaan en huil.  Sy het nie mooi geweet hoe dinge sou uitspeel nie en het aan haar hartseer oorgegee.  Deur haar trane het sy nie die man wat met haar praat herken nie.  Haar hartseer het haar verblind.

In verlies huil ons vir onsself.  Ons geliefde wat dood is, is by die Here en op die beste plek moontlik.  Ons voel die skerp pyn van verlies.  Solank ons deurgaans ons trane voor die Here uitstort, sodat ons nie die glorie mis nie.

Maria se oë was op die graf.  Sy het in die verkeerde rigting gekyk.  Ons oog moet op die hemel en op God wees waar ons geliefdes in Sy teenwoordigheid leef.  Trane is goed.   Ons treur natuurlik, maar ons moet nooit die graf beskou nie.

Haar gesprek is vol liefde.  Sy vra na Jesus sonder om Sy naam te noem. Sy veronderstel almal sal weet waaroor dit gaan.  Sy vra nederig en respekvol.  Haar wêreld begin en eindig met Jesus.

Toe Hy haar naam roep, het sy Hom herken. Sy antwoord:Rabboni(Aramees vir rabbi of meester).

Jesus sêvir haar om Hom nie aan te raak nie (20:11-18).  Net bietjie later in die hoofstuk nooi Hy Thomas om aan Sy wonde te raak (20:27).  Hy sê aan die dissipels Hy is vlees en been (Lukas 24:39).   Normaalweg sou mens sê: vlees en bloed, maar Sy bloed was gestort en Hy het dit nooit weer teruggeneem nie.

In Matteus (28:9) het die dissipels aan Sy voete geraak en Hom aanbid.

Die kommentare gee verskeie redes hiervoor. Sommige meen dit is ‘n fout en dit moet lees: Moenie vrees nie, in plaas van moenie aanraak nie. Hulle dink ook Jesus het dalk Maria gewoond begin maak dat Hy nie altyd fisies by hulle gaan wees nie. Sy moes met Hom kommunikeer sonder fisiese aanraking.

My eie mening is om die verklaring te aanvaar dat Jesus oppad na Sy vader in die hemel was, vir die triomfantelike aankoms wat in Openbaring 5 beskryf word.  Hy was die eerste gerf van die oes van die kerk, om voor die Vader te waai. Dit is die vervulling van die Fees van die Oes:

“Sê vir die Israeliete: Wanneer julle in die land kom wat Ek aan julle gee, en julle samel die graanoes in, moet elkeen die eerste ryp are van sy oes na die priester toe neem.

Hy moet die are as beweegoffer vir My, die Here, aanbied sodat julle vir My aanneemlik sal wees. Die priester moet dit die dag ná die sabbat doen.  (Levitikus 23:9).

Die Fees van die Oes is op die dag na die Sabbat oor Paastyd gevier.  Dit is die viering van die opstanding.  Dit is waarom Sondag vir ons die heilige dag is.

Maar nou, Christus is opgewek uit die dood, as eersteling uit dié wat gesterf het.  (1 Korintiërs 15:20)

Ons moet dinge in kalendertyd verklaar. In ‘n verheerlikte liggaam het Jesus in en uit die onsienlike beweeg, net soos Hy wou.  Hy was in volle beheer, ook van tyd.  Hy het in die hemelse realm beweeg en Homself in die aards realm getoon.  Hy het bepaal hoe Hy verskyn en aan wie, om Sy kerk te vestig.

As die eerste gerf van die oes van die kerk, het Hy onaangeraak deur mensehande voor die Vader in die hemel verskyn as die volmaakte Offerlam wat die prys betaal het.

Toe sê een van die ouderlinge vir my: “Moenie huil nie. Kyk, die Leeu uit die stam van Juda, die Afstammeling van Dawid, het die oorwinning behaal en kan die boek met die sewe seëls oopmaak.”

 Toe het ek voor die troon wat omring was deur die vier lewende wesens, tussen die troon en die ouderlinge, ‘n Lam sien staan, die Een wat geslag was.  (Openbaring 5:5,6)

Elke geestelike ritueel in die Woord van God het ‘n hemelse weerspieëling.   So is die Nuwe Jerusalem die volmaakte kubus wat die verbondsark voorstel en die teenwoordigheid van God simboliseer.

Dit is wat die kerk is – die plek waar die wêreld in die teenwoordigheid van God ingelei word.

Jesus het in werklikheid net na sononder op die Saterdagaand opgestaan, toe die Sabbat eindig.   Ons Sondagviering is die Fees van die Oes, waarin ons die opgestane Jesus as die eerste gerf van die kerk aanbid.

 

*****************************************************************************

 

[Net ‘n verduideliking van die Engelse woord Easter en die snaakse gewoontes van eiers en hase:

Easter is associated with the Babylonian feast of first fruits, a spring festival when the pagans asked their fertility god Ishtar, where the name Easter comes from, for new babies.  The egg hunt is to celebrate the attempts to conceive new life. Fertile things in nature are worshipped like rabbits.  The people wore new clothes to celebrate the buds on the trees.]

 

 

186. Die Kruis en die Graf.

Posted on by

0

[Johannes 19:17-42]

DIE KRUIS

‘n Kruisdood was grusaam.  Selfs die Romeine wat dit moes uitvoer het gedink daar is niks erger nie.  Geen Romeinse burger is gekruisig nie.  Die doodstraf vir ‘n Romein was onthofing of die gifbeker as gedwonge selfdood.  Kruisiging was vir slawe en kriminele.  Die kruis was oorspronklik ‘n Persiese teregstellingsmetode.  Die motief vir so ‘n wrede dood was dat die bloed van ‘n krimineel so afstootlik was dat dit nie die aarde kan besmet nie. Die Kartagiërs in Noord-Afrika het dit by die Persiërs oorgeneem.  Deur hulle het die Romeine die praktyk leer ken.

Jesus is doodgemaak deur die ergste wat die antieke wêreld kon opdink.

Die teregstelling het gewoonlik onmiddellik na die skuldigbevinding plaasgevind.  Die slagoffer moes sy eie kruis dra.  Na geseling met die sweep soos beskryf in die vorige Bodemklippe, het die bloedige optog na die plek van teregstelling vertrek. Voor die gevangene het ‘n soldaat met die aanklag geloop.  Die optog is deur soveel strate as moontlik gelei as ‘n waarskuwing vir ander, maar ook vir moontlike tersydestelling.  Indien enigiemand na vore sou kom en die teregstelling betwis, sou die hele verhoor van voor af begin.  Niemand het vorentoe getree om as getuie vir Jesus se goeie dade te dien, toe hy so verswak en bebloed die Via Dolorosa moes stap.

In Jerusalem is die teregstellingsheuwel Golgotha (Hebreeus) genoem.  Dit beteken letterlik die skedel.  Dit kan wees dat die heuwel soos ‘n skedel gelyk het, maar ook omdat die gekruisigdes nooit die eer van ‘n graf kon hênie.  Die lyke is op ‘n mens-ashoop gegooi vir die honde en die kraaie tot net die kaalgevrete bene oorgebly het.  Dit kon dae neem voordat iemand sterf aan ‘n kruis.  Die Jode het egter altyd teen die aand die dooies begrawe. ‘n Hoop lyke net buite die stad moes vir die Jode ‘n bitter aanstoot gewees het.

Bebloed en verswak het Jesus deur die strate gestrompel.

Sy “misdaad” is in Hebreeus, Grieks en Latyn geskryf.  Dit was die drie groot nasies van daardie tyd.  Saam moes hulle talente die wêreld ‘n beter plek gemaak het:  die Romeine met regering en administrasie, die Grieke met filosofie en kuns en die Hebreërs met die waarheid van God.

Jesus was the supreme beauty and highest thought of God.  In him was the law of God and the kingdom of God. In him was the very image of God. All the world’s seekings and strivings found their consummation in him.  It was symbolic that the three great languages of the world should call him king. [William Barclay]

Die opskrif bokant die kruis was ‘n irritasie vir die Jode.   Pilatus het dit met opset gedoen.  Die Joodse leiers het hom gevra om dit te verander.  Hy het geweier en gesê: Wat ek geskryf het, het ek geskryf. Hoewel sy woorde sterk was, het hy nogtans ‘n onskuldige man ter dood veroordeel.

Die soldate het altyd die klere van die gekruisigde gekry.  Gewoonlik was vier soldate nodig vir ‘n kruisiging.  Daar was meestal vyf items van klere – skoene, ‘n tulband, ‘n gordel, ‘n kleed en ‘n bokleed.  Hulle het met dobbelsteentjies die klere verdeel.  Die bokleed was moeilik verdeelbaar aangesien dit in een stuk geweef was en nie opgesny kon word nie.  Hulle het seker maar altyd dobbelsteentjies byderhand gehad om die ure om die kruis met ‘n speletjie te verwyl.  Hulle moes die liggaam bewaak ingeval iemand die persoon van die kruis afhaal of vinnig doodmaak om sy lyding te verkort.  Die soldate was dikwels dronkerig.  Die aanbeveling aan ‘n soldaat wat nog nooit iemand gekruisig het nie, was om alkohol byderhand te hou.

Hulle afsydigheid teenoor die wreedheid is skokkend.

Raak dit julle nie, julle almal wat met die pad verbygaan? Kyk tog self of daar ‘n smart is soos die smart wat oor my gekom het, wat die Here my aangedoen het die dag toe sy toorn losgebreek het. (Klaagliedere 1:12)

Die bokleed wat in een stuk geweef is, is presies soos die een wat die Hoë Priester gedra het.  Die funksie van die Hoë Priester was om die mense en God te verbind. Die Latyn vir priester is Pontifex, wat brugbouer beteken.  Dit is presies wat die kruis gedoen het; dit was die brugbouer na die teenwoordigheid van God.

Die verdeling van Sy klere is in Psalm 22:19 voorspel.

Daar was vier vroue by die kruis; drie van hulle met die naam Maria.  Jesus se ma en haar suster Salomé, Maria van Magdala en Maria die vrou van Klopas, wie se identiteit nie heeltemal seker is nie, hoewel sy in Matteus (28:1) en Markus (16:1) ook genoem word.

Dit was altyd gevaarlik om met die misdadiger geassosieer te wees. Die vroue se toewyding en liefde het hulle vrees oorkom.  Hulle was daar by Hom, in Sy teenwoordigheid tot op die heel einde.

Sy ma se teenwoordigheid is te wagte, hoewel nogtans ‘n risiko.  Sy ma se suster, Salomé was die ma van Jakobus en Johannes (Markus 15:40; Matteus 27:56).  Sy is die een wie oor haar seuns se posisie in Jesus se koninkryk gevra het.  Sy is deur Jesus tereg gewys. Nogtans vind ons haar hier by die kruis.  Dit wys op Jesus se volmaakte liefde waarin Hy ons korrigeer sonder om pyn, skande of vernedering te veroorsaak.

Maria van Magdala is die vrou wat in Markus 16:9 en Lukas 8:2 genoem word.  Jesus het sewe duiwels uit haar gedryf.  Hy het haar lewe gered.

Selfs daar aan die kruis, vergeet Jesus nie Sy verpligting as die oudste seun nie.  Hy maak voorsiening vir die versorging van Sy ma en vra Johannes, sy neef en getroue volgeling om na Sy ma om te sien.

Johannes se teenwoordigheid spreek ook van liefde wat vrees oorkom.  Dit was regtig braaf om daar saam met die vroue gesien te word.  Die groepie was daar toe meeste ander misdadigers alleen sou gewees het.  Jesus was hoegenaamd nie die gewone misdagdiger wat aan ‘n kruis sterf nie.

Jesus het gesê Hy is dors. Dit beklemtoon die versrkriklike pyn waarin Hy moes verkeer.  Sommige mense dink Jesus was ‘n spookagtige bonatuurlike mens, maar Hy was ten volle mens.

In Psalm 69:22 word die suurwyn voorspel: …toe ek dors was, wou hulle my asyn laat drink.

 Hy het sekerlike bietjie water verwag, maar hulle het hom die gewone mengsel van suurwyn en gal gegee om die pyn te verlig.  Toe Hy dit proe het Hy dit geweier.

Die ander Evangelies noem dat Jesus met ‘n groot stem uitgeroep het toe Hy sterf.  Hulle sênie die woorde nie (Matteus 27:50; Markus 15:37; Lukas 23:46), maar Johannes wel. Jesus het nie in moedelose nederlaag gesterf nie.  Sy stem was sterker as wat mens van ‘n sterwende man sou verwag.

Die woorde: dit is klaar is een woord in Grieks = tetelestai.  Dit beteken ook uitroep.  Jesus is dood toe die prys betaal is.  God het gesê dit is genoeg.  Hy het Sy kop teruggeleun asof Hy in ‘n rus ingaan nadat Sy werk gedoen is.

DIE GRAF

Die Romeine het nie liggaam van ‘n gekruisigde begrawe nie.  Soms het die lyk vir dae aan die kruis gehang.  Daarna is dit vir die honde en die kraaie op ‘n ashoop gegooi. Die Jode het die aand van die dag van dood begrawe (Deuteronomium 21:22-23).

Die dag na die kruisiging was die Sabbat. Die begrafnis moes voor sononder gebeur.  Soms het die Romeinse soldate die sterwende se bene gebreek sodat hulle gouer sterf.  Hulle het dit gedoen met die twee misdadigers wat weerskante van Jesus gekruisig is.  Toe hulle dit met Jesus wou doen, was Hy reeds dood.  In Numeri 9:12 word dit gesêdat nie een been van die Paaslam gebreek sal word nie.

Om seker te maak dat Jesus wel dood is, het ‘n soldaat sy spies in Jesus se sy gesteek.  Daar het water en bloed uitgekom, ‘n seker teken van dood, maar ook die teken van ‘n baie siek man.  Hy het letterlik ons siekte ook op Hom geneem.  Nog ‘n profesie sou vervul word:

Maar oor die koningshuis van Dawid en oor die inwoners van Jerusalem bring Ek ‘n gees van welwillendheid en van berou: hulle sal na hom kyk vir wie hulle doodgesteek het en hulle sal oor hom treur soos ‘n mens treur oor ‘n enigste kind, hulle sal oor hom huil soos ‘n mens oor ‘n oudste seun huil. (Sagaria 12:10)

Sommige van die kommentare skryf oor die moontlikheid dat Jesus letterlik van ‘n gebroke hart gesterf het.  Wanneer die hart bars, meng die bloed met die vloeistof om die hart.  Water en bloed het uitgekom toe hulle Hom steek.

Johannes was ooggetuie van alles. Dit is die simbool van waterdoop en die bloed wat red.

Die dissipels was arm en ‘n ordentlike begrafnis was vir hulle buite die kwessie.  Twee mense het na vore gekom.

Josef van Arimitea was ‘n lid van die Sanhedrin en ‘n dissipel van Jesus.  Hy het sy dissipelskap in die geheim uitgeleef maar nou onbeskaamd na vore getree.  Nikodemus was die nagtelike besoeker van Jesus (Johannes 3), ‘n Fariseër en ‘n lid van die Sanhedrin.

Beide van hulle is met opset uit die groep gelaat wat in die nag in die huis van die Hoë Priester vir die verhoor van Jesus vergader het.  Die Sanhedrin het nooit in die nag ontmoet nie.  Die Hoë Priester het dus die verskoning gebruik om te sê dat die dringendheid van die verhoor  buitengewoon was en dus nie vir al die lede nie.  Hy het heel moontlik geweet hy teenstand van hierdie twee lede sou gehad het.  Die duistere werke van die Raad moes onder die bedekking van duisternis plaasvind.

Josef het onbeskroomd die Romeinse owerhede genader vir toestemming om Jesus van die kruis af te haal.  In Sy dood het Hy mense na Hom getrek (Johannes 12:32).

Twee prominente leiers het hulle reputasie en status in die gemeenskap oorboord gegooi om Jesus met hulle gesag en welvaart te eer.

Dikwels konfronteer die dood ‘n mens met die basiese beginsels wat die lewe bepaal.  Oppervlakkigheid maak plek vir erns.

Die dood is ‘n intieme ondervinding met God in die onsienlike.  Jesus het teruggetree in die onsienlike van waar Hy gekom het.  Drie dae…

 

 

185. Die verhoor van Jesus – Pilatus en Herodus.

Posted on by

0

[John 18:28-40 en 19:1-16 – Deel 2]

Pilatus was altyd ‘n tragiese figuur in die gebeure rondom die dood van Jesus. Ek moet seker nie simpatie vir hom hênie, want hy was ‘n wrede en harde man met geen respek vir lewe nie. Tog kan mens hom beter verstaan in die lig van die magtige, arrogante wêreldryk waarin hy gebore is en gekies het om te dien. Sy vrae aan Jesus was so dat mens sou dink daar is ‘n fluister-verlange na iets meer en ‘n amper ongeduldige besef dat hierdie man Jesus wel meer is as wat die Jode en die skare Hom uitmaak.

Pilatus wou verantwoordelikheid ontduik. Niemand kan dit eitnlik met Jesus regkry nie. Elke persoon as individu is met die persoon Jesus gekonfronteer. Sy bestaan vereis ‘n keuse om te aanvaar of te verwerp.

Pilatus wou die situasie ontsnapen ‘n gevangene vrylaat wat die skare se haat sou ontlont. Hy kon dit nie regkry nie.

Pilatus wou ‘n kompromie aangaan. Hy het Jesus laat martel om die vonnis te vermy. Niemand kan ooit die onvermydelike vermy. Hy was verbaas dat Jesus die marteling oorleef het.

Hy het Jesus aan die skare se oordeel oorgelaat. Hy het nie die moed gehad om ‘n regverdige uitspraak te lewer nie.

Pilatus het die Jode geminag. Dit is moeilik om ‘n goeie heerser te wees as die beweegredes vir jou aksie arrogansie en trots is. Hy wou eintlik nie betrokke wees nie. Hy het Jesus oor Sy koninskap uitgevra en Jesus het hom gevra oor die bron van die gerug. Hy wou  Pilatus in gesprek intrek en sy hart raak. Pilatus het dit nie toegelaat nie.

Pilatus was nuuskierig op ‘n bygelowige manier.Hy was bang om die uitspraak te lewer. Sy onkunde oor God het vrees in hom gewek. Watter god? Waar het hierdie man in die bonatuurlike ingepas? Pilatus was heel moontlik huiwerig om selfs die Romeinse gode en hulle stories te glo.

Daar was wel een ding wat hom geroer het. Hy het oor waarheid gewonder.Hy het die afwesigheid van betekenis in sy eie lewe bespeur. Hy was bewus van sy eie beperkinge en gebrek aan wysheid. Hy was dalk ‘n suksesvolle Romeinse soldaat en amptenaar, maar hy het geweet iets kort. Het hy dalk vir ‘n oomblik gedink dat die bebloede figuur hier langs hom die antwoord op sy sielsverlange was? Hy het nie vir die antwoord gewag nie.

Die rol van Jesus in hierdie drama is kalm en in volle beheer ten spyte van sy liggaam in skok en pyn.

Hy bly die majestieuse dirigent van sy eie verhoor.Pilatus het besef dat Jesus in beheer is. Hy was nie die patetiese slagoffer van wreedheid nie. Pilatus het hom met respek behandel. Hy het geweet Jesus is anders en spesiaal.

Jesus praat met hom direk oor Sy koninkryk. Hy verduidelik nie. Hy praat die waarheid. Hy weet Hy gaan sterwe en spreek die boodskap van Sy koms onverwater en reguit uit. Elke jaar oor die Pasga was die atmosfeer gespanne. Daar was altyd ekstra Romeinse troepe in Jerusalem. Pilatus het ongeveer 3 000 soldate onder sy bevel gehad. As Jesus ‘n opstand sou aanmoedig, was daar ‘n bloedbad.

Jesus maak dit duidelik dat Sy koninkryk in die harte van die mense is, nie op aarde nie. Die oorwinning van Sy koninkryk was in liefde en met liefde.

Hy het gekom as ‘n getuie van die waarheid – die waarheid oor God en Homself. Jesus is die waarheid. Sonder Hom kry ‘n mens dalk ‘n onvolkome deel daarvan en gryp rond na brokkies van waarheid.

Jesus was fisies sterk. Die marteling met ‘n Romeinse sweep was onmenslik wreed. Een kommentaar verduidelik dit so:

‘n Man is vasgemaak aan ‘n paal sodat sy hele rug ontbloot was. Die sweep was ‘n leerband met stukkies lood en skerpgemaakte been. Die sweep het in die weefsel ingeskeur en stukke vel uitgeruk. Meeste mense het flou geword van pyn en sommige het mal geskreeu. Jesus het stil geword en dit verduur.

Pilatus wou die simpatie van die skare opwek en het die bebloede Jesus, na die marteling, aan die skare voorgehou. Hy wou steeds die vonnis uitstel.

Pilatus sê: Kyk die man. Die woord wat gebruik word is die Griekse woord wat normaalweg vir ‘n mens gebruik word – ho. Griekse skrywers het dikwels die woord gebruik vir die ideale mens, die hemelse of bonatuurlike mens.Pilatus is verbaas dat die marteling  Jesus nie doodgemaak het nie.

Pilatus sêdat hy die mag het om Hom dood te maak of vry te laat.Jesus sêdat Pilatus net die mag het wat aan hom gegee word om die plan van God uit te voer.

Jesus is stil voor die Hoë Priester (Matteus 26:63; Markus14:61). Hy is stil voor Herodus (Luke 23:9). Hy is stil voor die Jode wanneer hulle die aanklagte bring (Matteus 27:14; Markus 15:5).

Hy praat egter met Pilatus en antwoord al sy vrae. Al die mag en gesag van Rome, wat Pilatus verteenwoordig, het verdwyn voor Jesus. Pilatus verwoord die uitroep van sy hart na waarheid. Sy onsekerheid vreet hom op en laat ‘n merk op sy loopbaan.

Teen die einde van die gesprek is Jesus stil. Die gesprek het geen slotsom nie. Dit is ‘n donker dag inderdaad wanneer die Prins van die Hemel stil raak. Hy is bekend as die God wat praat(Jesaja 52:6).

As ‘n mens se denke so in sy eie doelstellings en blindheid opgesluit is, is God stil.

Pilatus het Jesus uitgelei in die Binnehof van Lithostrotos (Gabbatha in Aramees), geplavei met marmermosaïek waar die regterstoel (bema) gestaan het. Dit was voor die praetorium waar die goewerneur gewoon het en die magistrate gesit het om uitspraak te lewer.

Sommige kommentatore meen dat Pilatus spottend vir Jesus op die stoel laat sit het en die skare gevra het of hy Hom sal kruisig. Hy sou nooit die ironie verstaan dat Jesus eendag wel op die regterstoel sou sit nie.

Die SOLDATE

Die soldate het bevele uitgevoer, met spot en twyfel oor wat hulle doen daar onder mekaar. Hulle was heel moontlik halfdronk net om die wreedheid te hanteer.

Hulle het ‘n speletjie gespeel en die selfgeproklameerde koning sy koningskleed aangetrek, met ‘n kroon wat pyn veroorsaak. Hoe sou hulle besef dat hulle die koning van hulle eie lewens kroon?

BARABBAS

Johannes praat vlugtig oor hom. Dis net in die Evangelies waar die gewoonte genoem word om ‘n gevangene vry te laat in die tyd van die Pasga. Dit was sekerlik gemik op soveel politieke gevangenes onder die Jode wat van rebellie aangekla is. Barabbas egter, was ‘n bekende moordenaar en geweldenaar, ‘n figuur wat vrees opgewek het. (Matteus 27:15-26; Markus 15:6-15; Lukas 23:17-25; Handelinge 3:14.)

Sy naam beteken: Bar Abba – seun van die vader of Bar Rabban – seun van die rabbi. Hy kon ‘n swartskaap van een van die prominente godsdienstige families gewees het. Hy was meer as ‘n gewone rebel – hy was ‘n moordenaar.

Die keuse van die mense het hulleself gemerk tot in ewigheid. Hulle het die man van moord en doodslag gekies bo die man van liefde en genade.

Dwarsdeur die eeue word hierdie keuse weer en weer gemaak.

Niemand weet wat van Barabbas geword het nie. Natuurlik was hy een van die sondaars vir wie Jesus gesterf het. Ek het geen twyfel dat die liefde van God wat hom daardie dag vrygespreek het, hom sou volg totdat hy ondersoek instel na die Man wat so dramaties en direk in sy plek gesterf het en hom die kans van ‘n nuwe lewe gegee het. God se liefde wen altyd.

In Lukas (23:2) is dit duidelik dat Pilatus gedurende sy ondervraging van Jesus besef het dat Jesus uit Galilea kom. Dit sou Jesus onder Herodus se jurisdiksie plaas.

Die Herodus wat Jesus ontmoet was in Jerusalem op daardie stadium, hoewel hy oor Galilea geheers het. Hy was Herodus Antipas, dieselfde koning wat Johannes die Doper laat onthoof het ten gunste van die skone Salomé. Hy was nuuskierig oor Jesus en het gehoop om ‘n wonderwerk of twee te sien.

Antipas het sy eerste vrou, Phasaelis, geskei om met Herodias sy halfbroer se vrou, te trou. Johannes die Doper het die egskeiding en hertroue verdoem en Herodus Antipas het hom laat arresteer. Hy was beskikbaar in Herodus se gevangenis vir die dramatiese teregstelling sodat sy kop op ‘n silwer skinkbord aan Salomé en Herodias getoon kon word. Herodus was ‘n tetrag (hy het oor ‘n kwart van Palestina regeer) en het in ‘n grensdispuut met sy skoonpa beland (die vader van die vrou van wie hy geskei het om met Herodias te trou). Die gevolg van die dispuut was ‘n oorlog en selfs Tiberius, die Romeinse keiser, het ‘n Romeinse teen-offensief beveel wat nie veel gehelp het nie. In 39nC is Herodus deur sy broerskind Agrippa 1 van sameswering teen Rome beskuldig. Hy is deur die Romeinse keiser Caligula na Gallië in ballingskap gestuur en hy en Herodias is daar dood.

Jesus is tjoepstil gedurende Herodus se spottende ondervraging. Jesus het sy oppervlakkigheid en geheime swakhede onderskei. Herodus was gewoond aan kompromie en sou enigiets doen om sy gemak en welvaart te beskerm.

Herodus het nie Pilatus gehelp om tot ‘n besluit oor Jesus te kom nie. Herodus stuur Jesus terug na Pilatus. Herodus het dalk gedink dat Pilatus Hom maar kan doodmaak want dit sal geen verskil aan sy eie lewe van voorspoed onder Romeinse gesag maak nie.

184. Die verhoor van Jesus.

Posted on by

0

[Johannes 18:28-40 en 19:1-16]  Deel 1.

Soveel boeke is al oor daardie nag geskryf. Die Evangelies en geskrifte buite die Bybel is deurgesoek na feite om die gebeure rondom die aanloop tot die teregstelling van Jesus toe te lig. Daar is geen twyfel oor die historiese Jesus en die impak van Sy lewe en dood in die Palestina van daardie tyd nie.. Die verhoor was sulke flagrante verwronge geregtigheid dat baie Joodse geleerdes glad nie verstaan hoe so ‘n haastige, nagtelike verhoor kon plaasvind nie. Die verhoor van Jesus het die Sanhedrin, een van die oudste en mees respekteerde instellings in die Joods geskiedenis en regsprosedure, se reputasie blywend beskadig.

In die verloop van die nag was Jesus ses keer verhoor: drie maal voor Joodse owerhede en drie maal voor Romeinse siviele owerhede, Pilatus en Herodus. Pilatus het Jesus na Herodus gestuur omdat Hy as ‘n Galileër bekendgestaan het. Herodus het baie vrae gevra waarvan Jesus nie een geantwoord het nie. Herodus se reaksie was die spottende vernedering van Jesus, net om Hom weer na Pilatus terug te stuur. Pilatus het Hom onskuldig bevind in ‘n dramatiese publieke ritueel van simboliese handewas voor hy sy finale uitspraak lewer.

Die Jode het geen gesag gehad om iemand ter dood te veroordeel nie. Die Romeine moes oortuig word om die doodsvonnis uit te spreek. In die geval van die eerste martelaar in Handelinge 7, het die Joodse owerhede sake in hulle eie hande geneem en hom buite die stad gestenig soos van ouds, voor die Romeine op die toneel was. Joodse teregstelling was steniging. (Levitikus 24:16; Deuteronomium 17:7)

In Johannes 12:32 het Jesus so Sy eie dood voorspel:

En as Ek van die aarde af verhoog is, sal Ek almal na My toe trek.” Dit het Hy gesê en daarmee ook aangedui op watter manier Hy sou sterwe.

Kruisiging was ‘n Romeinse teregstellingsmetode. Die Jode het Pilatus gebruik vir hulle eie doel.

Hulle het hulleself totaal oorgegee aan hulle eie haat en die sinnelose histerie van die skare met geen oorweging vir regeverdigheid en genade.

Hulle het selfs die respek vir hulle eie rituele oorboord gegooi. Die Pasga het vereis dat elke Jood seremonieel rein moes wees. Net om in Pilatus se kwartiere in te gaan het hulle onrein gemaak. Hy was ‘n heiden in hulle oë.

Die huis van ‘n heiden het heel moontlik suurdeeg gehad in ‘n tyd waarin hulle die Fees van die Ongesuurde Brood gevier het. Vir die Jode was hierdie tyd van die jaar die mees heilig en dit is juis in hierdie tyd dat hulle die Messias kruisig.

Wat is ons godsdienstige denke en gebruike? Is dit dalk moontlik dat ons so besig raak met kerkaktiwiteite en die gemaklike lewe dat ons liefde, vergifnis en genade vergeet? Watter aspekte van ons kerklewe demonstreer die vergifnis en liefde van God sodat dit aantreklik vir ongelowiges is?

Die Joodse leiers het die aantygings teen Jesus verdraai en gemanipuleer. Wat hulle aanbetref was Hy godslasterlik (Matteus 26:65). Pilatus sou nie op grond van so ‘n aanklag die doodsvonnis uitspreek nie. Hy sou dit afskryf as ‘n godsdienstige geskil. Daarom het hulle dit polities gemaak met rebellie in die aanklag ingebou en gesêHy sêHy is ‘n koning.

Hulle moes so blatant hulle eie waardes verraai om ‘n doodsvonnis te verseker. Skielik het hulle bely hulle geen koning behalwe die Romeinse Keiser het nie. Samuel het toentertyd toe die volk so vir ‘n koning gesmeek het, gesêGod is hulle koning en dat hulle baie onder ‘n aardse koning gaan ly. Die geskiedenis het sy profetiese uitspraak oor en oor reg bewys. (1 Samuel 12:12).

Met die vestiging van Romeinse gesag en belasting in Palestina, was daar ‘n bloedige opstand. Die Jode het verklaar dat God hulle koning is en hulle sal aan Hom alleen die tradisionele tempelbelasting betaal. Nou skielik was die keiser hulle koning? Wat ‘n skaamtelose verraad was dit nie. Pilatus was sekerlik stomgeslaan.

Pilatus: Sy gedrag is vreemd, om die minste te sê.  Hy moes sekerlike besef het dat die opgeblase aantygings van die Jode teen Jesus alles leuens was. Hy was diep beïndruk met Jesus. Hy wou Hom nie ter dood veroordeel nie – tog het hy!

Hy het elke moontlike kompromie probeer. Hy het geweier om die saak te hanteer en die voorstel gemaak om ‘n ander gevangene vir hulle vry te laat. Hy het Jesus laat martel. Tog het hy nie sy voet neergesit en die Jode hulle eie interne teologiese geskille laat oplos nie.

Ons weet dat hy ‘n pion in die plan van God was en dat hy totaal onbewus van sy rol in die verloop van gebeure was. Dit is nodig om ‘n paar feite te beskou om sy optrede beter te verstaan.

In 4vC is Herodus die Grote oorlede. Hy was ‘n Jood wat oor Palestina met Romeinse toestemming regeer het. Hy het baie foute gehad, maar kon relatiewe vrede oor die gebied handhaaf, terwyl hy baie grootse en ambisieuse argitektoniese projekte voltooi het. Met Romeinse goedkeuring het hy sy ryk tussen sy drie seuns verdeel. Twee van hulle, Antipas en Philip, het goed en stil voortgegaan.  Die jongste, Archelaus, was 18 jaar oud toe hy die troon oor Judea, Idumaea en Samarië, oorneem. Hy het so brutaal tirannies regeer, dat die Jode die Romeine versoek het om hom te verwyder en ‘n goewerneur oor hulle aan te stel.

In die Romeinse ryk was daar gebiede waar gestasioneerde troepe moes wees en ander wat stil en vredevol deur die senaat regeer is met ‘n groot mate van onafhanklikheid.

Palestina het troepe onder direkte beheer van die keiser nodig gehad. Groter provinsies soos Sirië het ‘n prokonsul gehad en kleiner provinsies is deur ‘n prokurator of goewerneur bestuur wat die militêre en regsbestuur hanteer het. Die prokurator het belasting ingesamel maar het geen gesag gehad om belastings te verhoog of vry te skeld nie. Hy was ‘n soort regter wat sake kon aanhoor en beslis en het een maal per jaar die verste uithoeke van die gebied besoek. Hy is ‘n salaris uit Rome betaal en is ten strengste verbied om enige geskenke of omkoopgeld te ontvang. Die bevolking kon hom by die keiser verkla.

Pilatus was die prokurator sedert 26nC en hy was in beheer tot 35nC. Daar was van hom verwag om met ‘n streng hand oor Palestina te regeer.

Pilatus het nie van die Jode gehou nie. Alle Romeinse soldate het ‘n standaard vlag gedra met die bors van die keiser of ‘n arend daarop. Die keiser was ‘n god vir die Romeine. Vorige goewerneurs het die bors van die keiser verwyder as hulle Jerusalem binnekom uit respek vir die Jode en hulle God. Pilatus het geweier en wou nie ingee vir die Jode se “bygelowe” nie.

‘n Groep Jode het hom terug na Caesarea gevolg en hom gesoebat om toe te gee. Hy het geweier, maar toegestem om hulle in ‘n amfiteater te ontmoet. Hy het hulle met soldate omring en gedreig om hulle te moor as hulle nie ophou kerm nie. Die Jode het almal neergekniel en hulle nekke ontbloot. Pilatus kon net nie sy dreigement deurvoer teen sulke ongewapende, onderdanige mense nie. Hy het toegegee. Dit het sy gesag verswak.

Jerusalem het water probleme gehad en Pilatus wou ‘n nuwe watertoevoerstelsel laat bou. Hy het nie geld gehad nie. Hy besluit toe om die oorvloedige tempelskatkis te gebruik. Hy het nie die geld gevat wat vir diere-offers of tempeldiens gebruik sou word nie; slegs die geld wat deur die priesters as onheilig verklaar is. Dit is Korban genoem. Die mense was woedend en het in die strate protes aangeteken. Pilatus het sy soldate in gewone klere onder die skare ingestuur en op ‘n sekere teken het hulle links en regs gemoor. Die insident het Pilatus in ‘n posisie geplaas dat hy by die keiser verkla kon word.

As Pilatus in Jerusalem besoek afgelê  het, het hy in Herodus se paleis gewoon. Hy het skilde vir die paleis laat maak met die naam van die keiser Tiberius daarop. Die skilde was ter ere van die keiser, maar omdat die keiser as ‘n god gereken is, het die Jode daarop aangedring dat hy dit afhaal. Hy het geweier. Die Jode het hom by die keiser verkla en die keiser self het Pilatus beveel om die skilde af te haal. Tiberius was een van die keisers wat homself in diens van Rome gesien het, en nie een van die wat hulleself as ‘n god gesien het nie.

Al hierdie insidente illustreer die atmosfeer en ingesteldheid rondom Pilatus. Hy was baie bewus dat sy reputasie alreeds baie skade gely het en dat hy maklik weer deur die Jode by die keiser verkla kon word. Dit het hom in ‘n moeilike posisie geplaas. Hy kon nie hulle wense weier sonder die risiko van ‘n vernedering in Rome nie.

Hy het Jesus ter dood veroordeel om homself te red.

Besef mens altyd dat jou dade aan die ewigheid grens?

Mag God sy waardes en doelstellings in ons harte inbrand sodat ons besluite deur die Heilige Gees bepaal kan word en dat ons optrede die hart van Jesus aan hierdie wêreld openbaar.

183. ‘n Eensame man, ‘n donker nag.

Posted on by

0

[Johannes 18]

Alles wat in die donker plaasvind is anders. Daglig verander die atmosfeer, die aard en die aktiwiteite van mense. Daar is spesifieke dinge wat in die dag gedoen word. Mense werk en eet saam, maar dis anders as wat mens in die aand vir ‘n ete bymekaar kom. Die aand het ‘n luukse, uitgerekte gevoel waar daar op ‘n ander manier gekuier word. Dink maar aan die kleredrag wat verskil in die dag en aand. Aanddrag is nooit reg in die dag nie. Daar is aktiwiteite van die lig wat in die donker plaasvind. Feeste van liefde en lewe is vol goeie kos en drank om vreugdevolle gaste te bederf.

Daar is ook ander aktiwiteite wat in die donker plaasvind, meer vir die bedekking en beskerming van die donker. Kriminele aktiwiteite vind gewoonlik in die donker plaas. Die nag kan positief en negatief wees. Duisternis word gewoonlik met donker dade en verkeerde dinge assosieer. God word nie met duisternis verbind nie, maar ons weet God is oral, selfs in die donkerste duisternis waar ‘n mens net boosheid sou verwag.

Die volk het op ‘n afstand bly staan, maar Moses het nader gegaan na die donker wolk waarin God was.(Exodus 20:21)

Prys die Here Hy is oral. Hy sal ons nooit verlaat nie, selfs al is die nag meer boos en donker as ooit. Jesus het sy eie duistere nag ervaar, toe die arrestasie in die Tuin van Getsemané opeindig in die portaal van die hoë priester se huis met ‘n konfrontasie van verwronge regspleging.

Petrus se rol in hierdie metaforiese donker nag – onthou dat dit in werklikheid ‘n volmaannag moes gewees het, so naby aan die Paasfees – word in twee gedeeltes hier in Johannes 18 genoem. . (18:15-18 en 18:25-27)

Petrus het nie gevlug toe die ander dissipels weghardloop nie. Hy het, seker op ‘n veilige afstand, Jesus gevolg tot by Kajafas se huis, saam met ‘n ander dissipel wie se naam nie genoem word nie. Dit was ‘n besondere dapper ding om te doen.

Daar is baie bespiegeling oor die ander dissipel. Meeste kommentare stem saam dat dit Johannes is. Hoe kan ‘n gewone visserman bekend wees  met die hoë priester?

Johannes se pa het ‘n florerende visbedryf gehad, soveel so dat hy mense ingehuur het om te help (Markus 1:20). Een van die groot Galilese industrieeë was soutvis. Dit was onmoontlik om vars vis in die hitte te vervoer. Soutvis was deel van die stapeldieet van Palestina. Dit kon gewees het dat Johannes se pa een van die verskaffers van vis na die huis van die hoë priester was en dat Johannes self van die aflewerings hanteer het. Daarom was hy bekend met die personeel in die huis. So het hy en Petrus die nag binne die mure van die huis beland waarvandaan hulle op ‘n afstand die gebeure kon dophou.

Hier in die binnehof is Petrus drie maal gevra of hy Jesus ken. Dit is duidelik dat dit terloopse opmerkings op grond van sy aksent was en nie van soldate of enige gesagsfigure nie. Eenkeer het ‘n slawemeisie ‘n opmerking gemaak. Hy ontken dat hy Jesus ken – drie keer. (Lukas 22:55-60)

Volgens die reinheidsregulasies in Jerusalem was dit nie toeglaat om hoenders in die stad aan te hou nie, hoewel dit nie seker was of hierdie regulasie in hierdie tyd nagekom is nie. Die stad was dig bevolk en daar was nie plek vir tuine. Die Romeine het die stad bewaak en elke drie ure het die wag verander. Die nag is in vier skofte van drie ure elk verdeel. Drie uur in die oggend het die Romeinse trompet die verandering van die wagte aangekondig en dit was bekend as die haankraai. Almal het dit geken en Petrus het dit gehoor. Hy het onthou wat Jesus gesê het.

Petrus se verloëning van Jesus was al die onderwerp van soveel preke en kommentare. Petrus wou Jesus ondersteun en by Hom wees. Hy het sy swaard getrek teen ‘n oormag in die Tuin. Daar in die binnehof van die hoë priester was hy in ‘n situasie wat hom blootgestel het om sonder omhaal ook gearresteer te word. Hy het dalk gefaal in moed, maar hy was daar waar die ander nie eers naby was nie.

Petrus het Jesus liefgehad – sonder twyfel. Hy was daardie nag in daardie situasie as gevolg van sy liefde en lojaliteit.

Petrus is gered. Sy storie van verloëning en mislukking het bekend geraak en hom sekerlik baie vernederd laat voel. Maar Petrus het nie van sy familie in Jesus gevlug nie. Hy het teruggevlug na waar die ander agter geslote deure gesit en vrees het. Daar het hulle gewag totdat hulle die tyding van Sy opstanding gekry het.

Jesus was bewus van Petrus daar in die binnehof. ‘n Mens sou dink dat Jesus se kyk was ‘n “ek het jou mos gesê” – verwyt. Dit was onmoontlik dat dit so iets sou kon wees. Dit is nie Jesus se karakter nie. Jesus se oë het Petrus gered. Sy kyk was die Bron van God se liefde en het Petrus se siel vasgebind in die wonderliefde van Sy meester. Sy kyk het Sy liefde en vergifnis gekommunikeer in ‘n nag waarin Petrus bitter spyt en nederlaag moes hanteer.

Jesus het ons lief ten spyte van ons nederlaag en mislukking. Hy hou ons veilig in ons donkerste nag. Hy herstel ons vreugde. Hy vergewe ons sonde – altyd.

In ons donkerste nag kan ons opkyk in die oë van Jesus. Dit is die behoudenis vir ons siele.

Hier is ‘n belangrike aspek van hierdie nag wat vir my ‘n besondere les is. Jesus het Petrus gewaarsku dat dit sou gebeur. Dink ons nie dikwels ons sou beter gereageer het as die situasie nie so onverwags was nie? As ons net bietjie meer voorbereid in ‘n situasie kon ingaan, dan kon ons met wysheid en kalmte reageer.

Petrus het genoeg tyd gehad om “voor te berei”. Hy het dit afgemaak en gedink Sy lojaliteit en liefde vir Jesus sal hom deurdra. Die waarskuwing van Jesus het Petrus nie in staat gestel om sy nederlaag te ontduik nie. Hy het in die lokval getrap en in paniek en vrees gevlug.

Sing saam die ou lied:

Turn your eyes upon Jesus

Look full in His wonderful face

And the things of the earth will grow strangely dim

In the light of His glory and grace

Onthou ook dat Petrus presies geweet het wie Jesus eintlik is. Sy openbaringskennis wat die Vader aan hom in ‘n oomblik van diep insig duidelik gemaak het (Matteus 16:13-20), was sy behoud.

Die bonatuurlike openbaring van wie Jesus is en Sy liefde vir ons, is die onderbou van ons geloof en sal ons bewaar in ons donkerste oomblikke. Petrus se grootse lewe as apostel van Jesus wat die boodskap uitdra, op Pinksterdag drieduisend mense tot bekering preek en ‘n kragtige bediening van genesing en redding leef, reduseer hierdie nag se gebeure tot ‘n stap van vergifnis en herstel in sy verhouding met Jesus.

 

Volgende keer bespreek ons die dramatiese verhoor van Jesus in Johannes 18:28-40 en 19:1-16.

 

182. Mans in die nag.

Posted on by

0

[Johannes 18]

Ons het gekom by die begin van die einde van die invloedrykste lewe in die ganse geskiedenis. Dit was die begin van die ondenkbare; ‘n kruisdood wat die mens van daardie tyd en daarna radikaal beïnvloed.

Aan die einde van die laaste maaltyd saam, het Jesus en sy dissipels die bovertrek verlaat en uit die stad gestap na die tuin van Getsemané. Die tuin was in die vallei van die Kedron-spruit geleë. In hierdie stroom het die bloed van die paaslammers gevloei wat by die Tempel geslag is.

Aan die voet van die Olyfberg was die klein tuintjie. Getsemané beteken oliepars. ‘n Aantal welgestelde burgers van Jerusalem het hier privaat tuine gehad. Jerusalem was dig bevolk en die seremoniële voorskrifte het grond en bemesting binne die stadsmure verbied.

Besoekers aan Jerusalem ervaar ‘n kleinerige tuintjie met omtrent agt olyfbome wat so oud lyk dat hulle stamme soos steen lyk. Dit is nie heetemal seker dat hierdie die oorpronklike bome van die tyd van Jesus is nie, maar hulle is minstens so oud soos die Islam-tyd in Jerusalem, maar die grond onder hulle, was die grond waar Jesus geloop het en gekniel het.

Dit is duidelik dat ‘n welvarende vriend van Jesus vir Hom ‘n sleutel van die tuin gegee het en Hy dit as ‘n stil wegkomkans kon gebruik. Hierdie nag het Hy dit nodig gehad. Judas het dit geweet en die arrestasie so beplan.

Johannes praat van ‘n afdeling soldate en Tempelwagte wat met fakkels en wapens na die tuin toe gekom het. Die Tempel het ‘n polisiediens gehad wat die orde gehandhaaf het en die Sanhedrin (die Joodse raad van 70) se opdragte uitgevoer het. Daar was ook ‘n band of cohort van Romeinse soldate betrokke. Die Griekse woord wat vertaal word met afdeling is speira. Dit het drie betekenisse.

In Rome was dit of 600 soldate of 1000 bystandswagte (240 van hulle op perde) of soms het dit verwys na 200 soldate.

As mens sou aanvaar dat die woord die minste moontlike hoeveelheid soldate beteken, was dit nogtans ‘n oormag om ‘n eenvoudige, rondloop-prediker van Galilea in hegtenis te neem. Dit is duidelik dat die owerhede ‘n mini-oorlog te wagte was en baie bang was vir die invloed van Jesus op die mense. Dink net hoe vredevol en kalm die arrestasie plaasgevind het. Jesus self was ten alle tye ten volle in beheer.

  • Jesus was braaf. Hulle het met fakkels gekom asof hulle in donker hoeke sal moet soek. Dit was Paasfees en daarom volmaan, so dit was eintlik ‘n verligte nag. Jesus het nie weggekruip nie. Hy het Homself aangekondig en die self die proses begin.

 

  • Jesus het die gesag gehad. Sy woorde het die mense laat omval. Sy Woord het nog steeds dieselfde uitwerking.

 

  • Jesus het self gekies om te sterf. Hy het Homself oorgegee om gekruisig te word. Dit het Judas paniekerig gemaak, want hy het ‘n wonderwerk verwag en gehoop dat Jesus die Romeine konfronteer. [Bodemklippe 173]

 

  • Jesus het Sy dissipels beskerm. Hy het Homself aangekondig om sy vriende te red.

 

  • Hy was ten volle gehoorsaam- Hy het “die beker” gedrink.

 

Petrus het sy swaard getrek – hy wou veg. Hy was selfs bereid om daar en dan te sterf om sy Meester te verdedig, want hy moes die oormag voor hom sien. Petrus was een van die leidende figure van daardie nag. Meer oor hom later.

Eerstens, die owerhede.

ANNAS (18:12-14 and 19-24)

In beide die gedeeltes hierbo is Jesus voor Annas gebring. Net die Evangelie van Johannes stel dit so. Annas was die mag agter die troon van die hoëpriester. Hy self was hoëpriester van 6-15nC. Vier van sy seuns het as hoëpriester gedien en Kajafas was sy skoonseun.

Daar was ‘n tyd wat die amp van die hoëpriester lewenslank gehou is, maar dit klink asof hier ‘n rotasie-sisteem in werking was. Kajafas was daardie jaar hoëpriester. Die hoëpriester moes nou saam met die Romeine werk te midde van intrige, korrupsie en omkopery. Annas se familie was ryk en invloedryk. Hulle het geweet hoe om die pos te manipuleer.

Die geldwisselaars en handelaars in die Tempelvoorhof was in diens van die hoëpriester. Die hoë winsmarges het Annas ryk gemaak. Jesus was woedend hieroor. ‘n Mens kan jou voorstel wat Annas se reaksie op Jesus se Tempelwoede en sy toutjiesweep skoonmaakprosesse was. (Matteus 21:12, Markus 11:15, Johannes 2: 14,15) Die winkels daar in die voorhof van die Tempel het bekend gestaan as die basaars van Annas. Hy was berug.

Jesus is voor Annas gebring. Sy Tempel skoonmaak-episode het Annas direk geraak en Annas was die eerste een om Hom te konfronteer.

Die ondervraging voor Annas was ‘n bespotting van die regsproses. ‘n Doodsvonnis kan nie op grond van ‘n persoon se eie getuienis opgelê word nie. ‘n Aangeklaagde kan homself nie inkrimineer nie. Jesus sê vir Annas om die mense te vra wat Hy gedoen het en nie aan hom persoonlik die vrae te stel nie. Hy wou eintlik sê: hanteer die regsproses korrek.

Een van die offisiere het Jesus in die gesig geslaan. Hy wou die hoëpriester se status beskerm en het gedink Jesus se antwoord is nie respekvol nie. Hoe kan ‘n skrynwerker van Galilea vir die hoëpriester kom vertel hoe om die saak te hanteer. Jesus vra die soldaat of Hy enigiets verkeerd gedoen het.

Jesus het geweet dat daar nie sprake van ‘n regverdige verhoor sou wees nie. Hy is veroordeel voordat Hy verhoor is. Hy moes ge-elimineer word sodat hulle met hulle gemaklike lewens kon voortgaan. Wie het werklik omgegee of een misdadiger regverdig behandel word?

‘n Eenvoudige webnavraag gee baie inligting oor die Sanhedrin. Dit was die hoogste hof van die Jode met streng riglyne oor die funksionering daarvan. ‘n Verhoor soos hierdie moes nooit in die nag plaasgevind het nie. Die nagtelike verhoor was ‘n strategie van Annas en Kajafas om die ondersteuners van Jesus in die Sanhedrin, soos Nikodemus en Josef van Arimitea te uitoorlê.

Jesus is na Pilatus gestuur op grond van Sy eie woorde. Geen getuies kon gevind word nie. Die getuies wat deur die owerhede opgesteek is, kon nie saamstem nie. Die verhoor was flagrante diskriminasie teen Jesus.

So verloop die gesprek volgens Lukas. (22:67-71)

Hulle sê toe: “As jy die Christus is, sê dit vir ons.”

Maar Hy antwoord hulle: “Al sou Ek dit vir julle sê, sal julle tog nie glo nie; en al sou Ek vir julle ‘n vraag stel, sal julle ook nie antwoord nie.

 Maar van nou af sal die Seun van die mens aan die regterhand van die almagtige God sit.”

 Toe vra hulle almal: “Dan is jy die Seun van God?” Hy sê vir hulle: “Dit is soos julle sê: Ek is!”

 Daarop sê hulle: “Waarvoor het ons dan nog getuienis nodig? Ons het dit mos uit sy eie mond gehoor!”

Daar by Pilatus het die Joodse leiers hom gevra om Jesus tot die dood te veroordeel omdat Hy gesê het Hy dat Hy die koning van die Jode en daarom ‘n bedreiging van Romeinse gesagstrukture is.

In al vier die Evangelies word Petrus se verloëning van Jesus daardie nag beskryf. Dit bespreek ons volgende keer.

 

 

 

181. Woorde van glorie en waarheid.

Posted on by

0

[Johannes 17]

Reg aan die begin van die studie van hierdie Evangelie, het ons in verwondering gestaan oor die idee van ‘n woord wat ‘n mens word. Laat my toe om Augustinus se aanhaling te herhaal: In everything I ever knew about the world, everything I read and regarded as worth studying, I had never heard of a word becoming a man.[Bodemklippe 133]

As ‘n woord vlees word, dan moet ons hard en diep oor die krag van woorde dink. God het met woorde geskep en die ondenkbare in bestaan geroep. Profesie, Heilige Gees-inspireerde woorde, spreek die hart en gedagtes van God uit, vandag net soos in die verlede. Dink net aan die magtige uitsprake van die profete en Psalmskrywers van ouds, wat oor eeue ons bygebly het en oorwinning en wonderwerke van geloof in ons gewerk het.

Aanbiddingswoorde besing die karakter van God en bring die teenwoordigheid van die Almagtige in ons atmosfeer in. As ons God in ons wêreld in praat dan bou ons op, ons bemoedig, kalmeer, genees en spreek die wonderkrag van die onsienlike om ten goede te transformeer. As ons skinder, jaloesie, wellus, gierigheid en hoogmoed uitspreek, nooi ons die verwoesting van boosheid in ons lewe en dit beïnvloed almal om ons.

Woorde wat ons uitspreek is ooreenkomste met die kragte van die onsienlike wereld.  Woorde van belydenis sal ons innerlike mens genees. Woorde van vergifnis sal ons denke bevry sowel as die lewens van diegene wat ons te nagekom het. Woorde van feesviering sal ons jaloesie oorwin en gebede van dankbaarheid oor God se werk in ons lewens word.

Hoe ons kyk bepaal ons woorde. Ons eie perspektief kan ons verslaan, voordat ons nog die dag aanpak. Jesus het so dikwels oor die oog gepraat. Kom ons kyk na een van Sy uitsprake oor hoe jy kyk.

“Die lamp van die liggaam is die oog. As jou oog goed is, sal jou hele liggaam lig hê. Maar as jou oog sleg is, sal jou hele liggaam sonder lig wees. As die lig in jou donker is, hoe donker moet dit dan nie wees nie!” (Matteus 6:22,23)

Dit laat mens dink aan hoe jy praat. Jesus het ook gesê:

Maar wat by die mond uitkom, kom uit die hart, en dít is die dinge wat die mense onrein maak. Uit die hart kom slegte gedagtes: moord, owerspel, onkuisheid, diefstal, vals getuienis, kwaadpratery.  Dít is die dinge wat ‘n mens onrein maak… (Matteus 15:18-20)

Ons walglike en gemene woorde, wat uit ‘n donker hart met verkeerde perspektief kom, word ooreenkomste met die duisternis wat verwoesting en verderf in ons lewe innooi.

In die lig van hierdie begrip van wat ons woorde werklik skep, laat ons met oorgawe luister na die woorde wat Jesus vir ons bid.

Hoor, Bodemklipvriend, luister en leef!

Hierdie verse is wonderbaar. (Johannes 17:9-19)

As ons die volle betekenis van hierdie woorde begryp, het ons ‘n hemelse bestaan hier op aarde.

Ons is deur die Vader aan Jesus gegee. Die Heilige Gees roer ons harte om Jesus aan te neem. (Johannes 6:37,44)

In ons lewens, die dissipels van Jesus, verheerlik ons Jesus. Ons redding is Sy glorie. Ons opdrag van Hom is om die wêreld te leer van sy Vader, ‘n liefdevolle God wat red.

Ons is die instrumente van God in aksie.

Sit dit nie jou lewe in ‘n nuwe perspektief nie? Bring jou omstandighede voor Hom en “sien” hoe God dit uitwerk volgens Sy plan en tot Sy eer.

Jesus bring volkome vreugde, terwyl Hy waarsku hoe ‘n skerp kontras hulle (die dissipels en ons) se lewens met die wêreld rondom hulle sal wys. Dit maak nie saak hoe erg ons stryd is nie, by Hom is daar vreugde.

Jesus sê dat alles wat aan sy Vader behoort, syne is. Hy verklaar Sy volmaakte eenheid met Sy vader. Jesus is die inkarnasie van God self.

Hy bid verder vir Sy dissipels.

Daar is nie ontvlugting uit die wêreld nie, maar daar is oorwinning in die stryd. Ons begrawe onsself nie in kloosters en afsondering nie. Ons lewe die Christen-lewe in die rowwe oseane van boosheid. Ons sonder af in gebed en meditasie om kragtig in die storm te wees. Ons is God in aksie in die wêreld.Ons word nie vrygestel van probleme nie; ons is die oplossing van probleme in Christus.

Ons verwerp nie die wêreld nie, ons skryf dit nie af nie, ons wen dit terug.

Jesus bid vir eenheid.

Verdeeldheid impliseer eksklusiwiteit. Eenheid is ‘n besluit. Ons kan nie eenheid “voel” nie. Ons word een gemaak. Ons verander en leef uit God om onvoorwaardelik lief te hê, om te vergewe en in te sluit. Die Heilige Gees in ons onderskei die geeste, om te weet wat  demoniese misleiding en onenigheid is.

Die eenheid waarvoor Jesus bid is nie organisatories of administratief nie. Dit is die eenheid in persoonlike verhouding, die liefde in ons harte in die gesprek met Hom wat nooit ophou nie, wat ons verhoudings met ons medemens kragtig beïnvloed.

Kerke is georganiseerde godsdiens en kan verskil soos die wye verskeidenheid van mense op aarde, almal deur God geskape. Mense is so verskillend, die verskille verstom my. God se skepping is nooit stil nie, nooit stilstaande nie en altyd groter as wat ‘n mens verstaan. Slegs in liefde kan ons die groot verskille tussen denominasies oorkom. Die kerk is ‘n misterie. Dit is die Koninkryk van God en Hy regeer soewerein daaroor. Ons kan nie alles verklaar nie.

Dit is na alles meer menslik om verdeeld te wees; heel natuurlik om vyandig te wees. Die eenheid van die kerk van Jesus (nie ‘n denominasie nie) sal die bewys van God se werk in ons harte wees. Ware eenheid kan net bonatuurlik verklaar word.

Hy bid vir beskerming teen die aanvalle van die satan. Die Woord, die Bybel soos ons hom in ons hande hou, verduidelik al die strategieë van die duiwel. Ons vyand is nie kreatief nie. Hy kan nie nuwe maniere van verleiding en misleiding uitdink nie. Hy kom skelm en agterbaks met dieselfde goed oor en oor. Leer hoe hy werk en hoe om te veg. Leun op die beskerming van hierdie gebed.

Hy bid vir heiligmaking deur die waarheid.

Heiligheid is hagiazein in Grieks. Dit beteken apart of verskillend. Ons word afgesonder vir ‘n spesifieke doel.

Voordat Ek jou in die moederskoot gevorm het, het Ek jou geken; voordat jy gebore is, het Ek jou aan My gewy en jou as profeet vir die nasies aangestel. (Jeremia 1:5)

Heiligmaking beteken ook om toegerus te word met die noodsaaklike vaardighede en toerusting vir die taak.

Jesus sal ons nie los nie. Hy gee ons alles wat ons nodig het om te oorwin.

In Johannes 17:20-26 gaan die gebed verder. Hy bid vir Homself en die kruis.

Hy bid vir die dissipels en die verre toekoms, die tyd wat voorlê en almal wat tot geloof in Hom sal kom. Dit is ONS!

Jesus het hoop en geloof in die toekoms gehad. Daar is nooit ‘n onsekerheid in Hom oor die toekoms nie. Hy het Sy vader vertrou en Hy het Sy missie aan die mense daar om Hom oorgelaat met vertroue en hoop. Hy het geweet dat hulle nie die volle implikasie van die grootse taak besef nie. Nogtans was Hy seker van sukses. Hy het geweet Sy vader sal hulle toerus en oppas en so ook almal wat na hulle sou kom.

Jesus gee aan ons God se glorie – dit is verstommend!

Die kruis was Jesus se glorie. Dit was Sy eer om te ly. Dit was nie die straf vir sonde nie. Dit was Sy manier om glorie oor boosheid te laat triomfeer. Enige sjirurg wat met moeilike operasies lewens red, ontvang groter erkenning as die dokter wat net ‘n voorskrif uitskryf.

Volkome gehoorsaamheid is Jesus se glorie. Om die wil van God te doen is ons glorie. Ons eie wil lei ons na hartseer en tragedie. Sy wil lei na oorwinning.

Jesus se glorie het gekom uit Sy verhouding met Sy vader. Ons verhouding met Jesus is die bron van ‘n glorieryke lewe. Ons lewe skyn Jesus se glorie. Onthou glorie is die substansie of volle “gewig” van alles van God – Sy aansien, eer, glans, prag en praal, Sy krag, gesag, rykdom, waardigheid en uitnemendheid. Sulke woorde is maar net ‘n karige poging om met woorde God te probeer beskryf.

Jesus sêdat Sy dissipels (ons ingesluit) Sy glorie in hemelse plekke sal sien.

Ja, in Christus Jesus het Hy ons saam met Hom opgewek uit die dood en ons saam met Hom ‘n plek in die hemel gegee.  (Efesiërs 2:6)

Ons deel die lyding van die kruis in hierdie wêreld, maar ook die glorie van die oorwinning oor die dood.

Dit is ‘n betroubare woord: As ons saam met Hom gesterf het, sal ons ook saam met Hom lewe; as ons in die geloof volhard, sal ons saam met Hom regeer; as ons Hom verloën, sal Hy ons ook verloën; as ons ontrou is – Hy bly getrou: Hy kan Homself nie verloën nie. (2 Timoteus 2:11-13)

Dit is ons vreugde – ons sien die hemel reeds nou in die persoon van Jesus en ons verhouding met Hom.

Nou kyk ons nog in ‘n dowwe spieël en sien ‘n raaiselagtige beeld, maar eendag sal ons alles sien soos dit werklik is. Nou ken ek net gedeeltelik, maar eendag sal ek ten volle ken soos God my ten volle ken. (1 Korintiërs 13:12)

Hierdie gebed was die laaste woorde van Jesus voor die verraad en die kruis. Kosbare laaste woorde van die grootste van alle mense.

Woorde van glorie en waarheid – woorde vir die lewe – woorde wat ons en ons toekoms verander.

 

 

180. Die gebed vir alle tye.

Posted on by

0

[Johannes 17]

Ons het aan die einde van die lang opsommings van Jesus se gesprekke met Sy dissipels gekom. In hierdie hoofstuk bid Hy vir hulle. Dit is merkwaardig dat Johannes hierdie gebed in soveel detail neerskryf. Dit is duidelik dat Jesus se woorde ‘n groot indruk op hom gemaak het. Die gebed het deel gevorm van die kosbare woorde van Jesus wat hy in sy hart bewaar het.

Ons weet ook dat die Bybel onder die inspirasie van die Heilige Gees geskryf is en dat die Gees herinneringe verfris, sodat Johannes dit kon neerskryf. Ons vertrou die Woord van God ten volle. Die Skrif is ‘n openbaring van wie Jesus is en in Hom sien ons die hart van die almagtige Vader sowel as alles wat ons nodig het om ‘n lewe van oorwinning hier op aarde te leef.

[Ek verwys weer na die uitgebreide navorsing oor die wonder van die Bybel van Josh McDowell in sy boek: Evidence that demands a verdict.]

Terug by Johannes 17.

Dit is die gebed vir alle tye wat oor eeue strek om ons hart te raak, om ons te inspireer en te bemoedig. Dit is Jesus self wie vir ons bid.

Kan jy net vir ‘n oomblik stil word en jou verbeelding gebruik om hierdie grootse waarheid ‘n werklikheid te maak? Dink aan Jesus langs jou, Sy hand op jou skouer in gebed. Dit is moeilik om ‘n prentjie te “maak”, maar ek is ‘n visuele persoon en het ‘n geloofsprentjie nodig. Ek dink aan Jesus as die mooi mens wat ek in my Kinderbybel so lank gelede leer ken het. Ek “sien” Hom dikwels iewers in my huis by my sit. Hierdie oomblik “sien” ek Hom opkyk en sê, Vader ek lig Ansophie voor U troon op. Net om hier te sit en dit te skryf, is oorweldigend.

Dit is belangrik om te weet dat Jesus wil hê dat alle mense gered word. Hy bid vir jou!

So is dit goed en aanneemlik vir God, ons Verlosser, wat wil hê dat alle mensen gered word en tot kennis van die waarheid kom.(1 Timoteus 2:3,4)

Die klimaks van Jesus se lewe was die kruis.

Die geskiedenis bewys dat ‘n hele aantal mense se dood aandag getrek het. Hoe en wanneer hulle gesterf het, het hulle oortuigings bewys. Daar by die kruis het die Romeinse soldaat in ‘n oomblik van dramatiese oortuiging uitgeroep. Jesus was ‘n magneet vir mense in Sy lewe, maar ook in Sy dood.

Die kruis was die voltooiing van Sy werk op aarde. Hy het bewys dat daar geen beperking aan God se liefde is.

Hy het in volle gehoorsaamheid die kruisdood gesterf. Die kruis was nie die einde nie. Die opstanding was die volle glorie van die Vader. Die mens het sy wreedste en slegste uitgehaal en God het die grootste oorwinning oor boosheid ooit, daaruit laat voortkom.

Jesus praat oor die ewige lewe.

Die Grieks is aionios wat nie net voortdurende lewe aandui nie, maar eerder die kwaliteit van lewe. Net God kan die ewige lewe bewerkstellig en daarom is die gawe van die ewige lewe ‘n God-lewe, reeds hier op aarde voor die dood.

Om God te ken was een van die hooftemas in die Ou Testament. Kennis van God was die hoogste lewensdoel.

Ken Hom in alles wat jy doen en Hy sal jou die regte pad laat loop.(Spreuke 3:6)

Soos waters die seebodem bedek, so sal die magtige teenwoordigheid van die Here oral op die aarde geken word.(Habakkuk 2:14)

So sê die Here vir Israel: Vra na my wil, dan sal julle lewe! (Amos 5:4)

Intellektuele kennis van God sal wys hoe God is. Dit kan al die verskil maak. Die mees primitiewe mense het geglo dat daar ‘n versameling gode in elke boom, rivier, berg en rots is. Al hierdie gode was vyandig en het vrees in die mense gewek. Die gode moes konstant met offers gekalmeer word. Sendelinge vertel van die groot verligting van mense wat een God aanvaar en hoor dat Hy goed en liefdevol is. Jesus is die wonder-voorbeeld van God se hart.

Om te ken beteken intieme kennis en is dikwels in die Bybel gebruik om seksuele omgang aan te dui (Genesis 4:1). Kennis tussen ‘n man en vrou is die mees intieme. Hulle word een vlees. Een vlees impliseer ‘n eenheid in hart en siel. Om God te ken is om ‘n intieme verhouding met Hom te hêen nie net intellektuele kennis nie. Dit is die misterie van die intimiteit van seksuele omgang. Dit is slegs in Jesus met die werk van die Heilige Gees moontlik.

Jesus wys ons die krag van die Vader se naam. (17:6-8)

  1. ‘n Naam was baie belangrik in Bybelse tyd en die Joodse kultuur in die tyd van Jesus. ‘n Naam het die karakter van ‘n persoon weergegee. Psalms 9:10 verklaar dat diegene wat God se naam ken, hulle vertroue in Hom sal stel. Net deur Sy naam sal hulle Sy karakter en aard ken. (Psalms 20:7; 22:22)

Daardie dag sal my volk my Naam bely: dat Ek die Here is, dat dit Ek is wat sê: Hier is Ek!(Jesaja 52:6)

Jesus sê dat die wie Hom gesien het, die Vader gesien het. (Johannes 14:9)

  1. God se naam was so heilig, dit is nooit gebruik nie. Net die hoë priester het een maal per jaar op die groot Versoendag (Yom Kippur) in die Allerheiligste ingegaan en die naam van God genoem (YHWH – Yahweh).

Dit was ‘n woord sonder vokale in Hebreeus. Onder die YHWH het hulle Adonai geskryf sodat die persoon wat dit voorlees Adonai kan lees en nooit YHWH sênie. Dit is Jehovah in Engels.

In die tyd van Jesus was God so heilig en ver weg dat gewone mense nooit oor Hom gepraat of gedink het. Jesus het die Vader se naam op elkeen se lippe geplaas en Hom voorgestel as iemand wat net ‘n fluistergebed ver is. Hy het hulle geleer om Hom pappa te noem. Dit was ongehoord. Hulle het nog nooit aan God as ‘n pa gedink nie. Vir die meeste was dit ondenkbaar, disrespekvol en godslasterlik.

Maar vir die wat dit aanvaar het, het die onuitspreeklike hulle geliefde, magtige Vader geword.

Jesus het God in alles gehoorsaam. Gehoorsaamheid is ‘n natuurlike gevolg in ‘n lewe wat Jesus aanneem. Gehoorsaamheid beteken om in onderwerping na Sy stem te luister en dit te leef.

Die dissipels is deur God aan Jesus gegee. Hy het nie gekies om net hulle te roep nie, maar hulle het die roepstem geantwoord. Slegs die wat op Sy stem reageer kan in die spesiale verhouding met Hom leef.

Ouers kan soveel drome vir hulle kinders hêen alles doen om hulle sukses te verseker. Die kinders het ‘n keuse. Hulle kan alles verwerp en wegloop. Ons kies ons toekoms. Ons het vrye wil. Dit word nooit op ons afgedwing nie, maar ons sal keer op keer die geleentheid hêom God as ons verlosser te kies.

In Sy gebed stel Jesus Sy vertroue in die toekoms. Hy is nooit neerslagtig oor die toekoms nie. Met die luuksheid van terugblik weet ons hoe moeilik daardie eerste eeu van die Christendom was. Jesus het dit geweet, maar Hy het geweet Sy Vader is almagtig.

Jesus het geen twyfel gehad dat die mense vir wie Hy bid die boodskap sou uitdra.

God kyk nooit neer op ‘n klein begin nie (Sagaria 4:10). Hy het net elf mense om Hom gehad na drie jaar se bediening. Hy het Sy Vader geken en die volheid van Sy glorie. Hy het geen twyfel in die sukses van Sy lewe gehad nie.

Hy het Sy vertroue in daardie paar mense geplaas. Dit is amper ondenkbar dat so ‘n grootse taak op die skouers van daardie paar gerus het.

Is dit nie ‘n wonderbare aanmoediging nie?

Jesus het nooit teruggedeins vir menslike swakheid en die boosheid van die wêreld nie..

 

[Volgende keer gesels ons verder vanaf vers 9 van hoofstuk 17]

 

 

 

 

 

 

179. ‘n Gesprek oor die toekoms.

Posted on by

0

[Johannes 16]

Enigiemand wat Bodemklippe lees weet dat ek gefasineerd is met tyd.  Die verlede, hede en toekoms word met groot moeite in taal uitgedruk – dink maar net oor Engels. Afrikaans is uniek in sy eenvoud om met hulpwerkwoorde ingewikkelde tydsaanduidings uit te druk. Ons het woorde nodig om ons storie van die verlede te vertel. Ons het wysheid nodig om ons storie in die hede gestalte te gee en ons het geen beheer oor die toekoms nie, selfs al het ons al die regte besluite geneem. Die lewe gebeur in die konstante en onstuitbare ritme van tyd. Soms voel dit stadig en lank wanneer pyn en ongemak heers en soms voel dit so vinnig en vlietend as vreugdevolle en goeie dinge gebeur. Tyd is onbuigbaar en wetenskaplik ferm deur die dae, jare en eeue van die geskiedenis.

In die Christelike tradisie het ek geleer dat die die toekoms aan God behoort en dat ek nie beheer daaroor het nie en ook nie uitsprake daaroor kan maak nie. Die toekoms is ‘n tydvak wat met groot respek aan God oorgelaat word.

Kom nou, julle wat sê: “Vandag of môre sal ons na dié en dié stad toe gaan en ‘n jaar lank daar bly; ons sal sake doen en geld maak.”

Julle wat nie eers weet hoe julle lewe môre sal wees nie! Julle is maar ‘n damp wat ‘n oomblik verskyn en sommer weer verdwyn.(Jakobus 34:13,14)

Die respek vir die toekoms word soms uitgedruk in die Latynse woorde Deo Volenti (DV), wat in geskrewe en gesproke taal bygevoeg word. Dit beteken “soos die Here wil”. Eintlik behoort ons verlede en hede ook aan God en ons leef ons ganse lewe in die wil van God. Ons dien ‘n groot God wat buite tyd staan en in Sy oë is ons bestaan net ‘n damp wat verskyn en verdwyn.

Die toekoms is onseker. Ons beheer net hierdie oomblik. Dit is ons moment om die besluite te neem wat ons verlede onder die bloed van Jesus en ons toekoms bepaal. Ons toekoms is soos Eugene Petersen sê: a field of action for the promises of God. Sal dit nie wonderlik wees as al die onsekerheid oor die toekoms verdwyn en ons toekomssukses gewaarborg is nie? Dit is die goeie nuus van die Evangelie – dit is!

Hier in die laaste gedeeltes van Johannes 16 praat Jesus oor dinge wat kom. Hy berei Sy dissipels voor op die tyd na die kruisiging. In Joodse denke was daar twee tydvakke – die huidige en die toekoms.

Die huidige tyd was sleg en onder die oordeel van God.

Die toekoms was die goue eeu van God.

In die middel van hierdie twee tydvakke is: die dag van die Here – ‘n vreeslike dag waarin die huidige bestel heeltemal vernietig word en vervang word met ‘n wonderbestel waarin die Messias sal heers.

In die tydvak tussen die Ou en Nuwe Testamente het hierdie leer nuwe lewe gekry en profete en verskeie self-verklaarde Messiasse het dit verkondig. Die woorde van die ou profete is ingespan vir die doel.

Die dag van die Here het nou gekom, dit is ‘n wrede dag, ‘n dag van gramskap en gloeiende toorn, ‘n dag waarop die land verwoes en sy sondaars uitgeroei word. (Jesaja 13:9)

Blaas die ramshoring in Sion, roep hard op my heilige berg. Al die inwoners van die land sal bewe, want die dag van die Here kom, dit is naby: dié stikdonker dag, die dag van donker wolke waarop die groot  sterk nasie oor die berge uitsprei soos die lig van die dagbreek uitsprei. Só ‘n sterk nasie was daar nog nooit en sal daar nooit weer wees nie, selfs nie in die verste toekoms nie.(Joël 2:1,2)

Ons weet vandag die ramshoring het geblaas met die koms van die Messias en sal weer blaas by Sy tweede koms. Die sterk nasie is die kerk van Jesus, die onsigbare koninkryk op aarde, die Nuwe Jerusalem van Openbaring, soos wat daar nog nooit was nie.

In die Heilige Gees word geloof in Jesus die onderbou van die koninkryk van God.

Christelike vreugde is onafhanklik van omstandighede en veranderinge. Wêreldse vreugde is verkleef aan wêreldse dinge. Christen vreugde kom uit Jesus as bron en niks in hierdie wêreld kan dit wegneem nie. Ons vreugde kom uit die bron van die Heilige Gees en dit is volmaak in die teenwoordigheid van God waarin die Gees ons lei. Dit is vreugde sonder verwyte uit die verlede.

Pyn is vergete net soos na kindergeboorte (16:21,22).

Jesus belowe die volheid van kennis (16:23). Hier op aarde is daar altyd onbeantwoorde vrae en onopgelosde probleme, maar ons leef in geloof, nie op grond van wat ons sien nie. Volle kennis bring ‘n nuwe dimensie in ons verhouding met Jesus. Die deur van die onsienlike is oop deur Hom, daarom kan ons met insig en wysheid leef.

Die volheid van ons verhouding met God is slegs moontlik deur Jesus. Dit is in Sy naam wat ons vra en ontvang.

Jesus praat in paroimia (Grieks) wat beteken dat dit onduidelik vir die gewone luisteraar is. Daar is ‘n sluier oor, wat weggeneem moet word. Dit vereis meer ondersoek en meer oordenking om verstaan te word. Die woord word ook ten opsigte van die gelykenisse van Jesus gebruik.

Hy sê dat Hy die openlike waarheid met hulle praat. Hy sê reguit Hy is van God en Hy gaan terug na God. Dit is ‘n geweldige stelling. Die kruisdood was in hulle oë die dood van ‘n krimineel. Vir Jesus was dit die pad na God!

Die openbaring is dat in Jesus ons God direk kan nader. Jesus verander die houding van mense teenoor God. Hy is die openbaring van die hart van God. Hy stel God aan die mens voor as ‘n liefdevolle Vader en nie die woedende, verwoestende God wat die profete en karakters in die Ou Testament weerspieël het nie. Dit is vir hierdie openbaring dat Jesus sterf.

Jesus se werk is klaar. Hy kom uit die Vader en deur die Kruis gaan Hy terug. Sy dissipels is die geliefdes van God omdat hulle Jesus ken en liefhet.

Die dissipels gee alles aan Jesus oor (16:29-33). Hulle maak ‘n geloofsprong oor die dinge wat hulle nie verstaan nie. In verse 17-18 is hulle nog verwar en onseker. In vers 19 antwoord Jesus die vrae in hulle harte wat hulle nog nie uitgespreek het nie. Dit bring geloof. Hy toon aan hulle God se glorie en liefde en beantwoord hulle diepste twyfel. Jesus het volmaakte kennis van God sowel as die mens.

Jesus is realisties. Hy weet watter effek die kruisigingsdag op hulle gaan hê. Hy weet dis ‘n donker tyd van verwarring, verraad en teleurstelling. Hy weet hoe hulle gaan reageer en Hy het hulle lief ten spyte daarvan. Selfs met die volle kennis van hulle vernedering van verraad en vrees, vertrou Hy hulle met Sy boodskap en missie!

Is dit nie verstommend wonderbaar nie?

Hulle reaksie in pyn sal hulle nie van die oorwinning in hulle lewe beroof nie.

In hierdie unieke moment in die geskiedenis waar hierdie gesprek plaasvind, is vergifnis en vertroue saamgebind in ‘n onbreekbare geestesband.

Jesus vertrou hulle ten spyte van mislukking en die skuld wat daaruit voortspruit.

Hy het geweet Hy sal alleen aan die kruis hang. Sy oog was op God en nie op mense nie. Hy het geweet Sy vriende gaan Hom verlaat en Hy vergewe hulle in die toekoms in. Hy het hulle innig lief terwyl Hy hulle swakhede ken en vergewe.

Hy gee hulle vrede. Hy vertel hulle Hy weet van hulle toekomstige mislukking en dat dit geen verskil aan Sy liefde maak nie, sodat hulle nie in teleurstelling en vernedering vergaan nie. Dit is die wonder van goddellike simpatie met die mens.

Jesus weet jou sonde sal jou seermaak. Jou sonde doen niks aan Hom nie. Hy is veilig in Sy Vader. Hy wil dat ons sonde oorwin en dat sonde en mislukking ons nooit van Hom af weghou nie. Die duiwel sal aanval met skuld en skande, maar Jesus vergewe en herstel.

Die gawe van Jesus is moed en oorwinning.

Die dissipels word getuies van die belangrikste gebeure in die geskiedenis. Die wêreld op sy slegste kan Jesus nie oorwin nie.

Hoor jy die woord van God oor jou toekoms?

Jou mislukking, die lewe se tragedies en hartseer, die slegste van die slegste sal nie die finale oorwinning in Christus verander nie. Die lewe se slegste scenario bepaal nie jou toekoms nie.

Jy is ‘n kind van die Allerhoogste God!