[Hoofstuk 2]
In die tweede hoofstuk van Johannes, net na die vreugdevolle wonderwerk van die verandering van water in wyn, word die toneel voorberei vir ‘n vuurwarm, geweldadige konfrontasie tussen Jesus en die Tempelowerhede. (Johannes 2:12-16)
Dit is Paasfees in Jerusalem. In Johannes se Evangelie maak Jesus gereelde besoeke aan Jerusalem en die Tempel. Jesus het Sy liefde vir Jerusalem in sy weeklaag oor die stad uitgespreek in Matteus 23:37:
“Jerusalem, Jerusalem! Jy wat die profete doodmaak en die boodskappers stenig wat na jou toe gestuur is, hoe dikwels wou Ek jou kinders bymekaarmaak soos ‘n hen haar kuikens onder haar vlerke bymekaarmaak, maar julle wou nie!
Elke man binne ‘n 15 myl radius om Jerusalem moes die Paasfees bywoon – een van drie uit sewe verpligte feeste om in Jerusalem te vier. Die Romeinse sensus van 4nC het berig dat 250 000 lammers tydens die Paasfees geslag is. Gewoonlik is ‘n lammetjie as offerande deur 10 mense gedeel. Dit stel die getal Jode in Jerusalem oor so ‘n feestyd op rofweg 2,5 miljoen. Geen wonder die Joodse leiers het ‘n verraaier nodig gehad om Jesus te kry, tydens die feestyd toe hulle Hom in hegtenis geneem het.
Die ander Evangelies plaas die Tempelreiniging aan die einde van Sy bediening en beskryf dit as een van die redes vir die woede wat teen Jesus opgevlam het en direk tot Sy inhegtenisname gelei het. Johannes skryf nie kronologies nie.
Volgens die profesieë oor die Messias, sal Hy na die Tempel toe kom. (Maleagi 3:1-4). Johannes wil die waarheid van hierdie profesie beklemtoon. Hy beskryf Jesus as die Een wat deure oopmaak vir almal wat na die Tempel kom met die diep verlange om God te ontmoet. Johannes is nie so bemoeid met die datum nie, eerder die aksie wat in lyn met die beloofde Messias is.
Dit was die begeerte van elke Jood, waar ookal hulle oor die wêreld versprei was, om minstens een Paasfees in Jerusalem te vier. Dit was by verre die mees belangrike fees op die Joodse kalender. Elke Jood oor 19 jaar oud het Tempelbelasting betaal, die ekwivalent van twee dae se loon.
‘n Groot verskeidenheid munte was in Judea in omloop; Roomse en Griekse silwer, munte uit Persië, Tirus en Sidon (antieke Fenicië, hedendaagse Lebanon) en Egipte. Tempelbelasting moes in Galilese sikkels of Tempelsikkels betaal word. Alle ander geldeenhede was vreemd en onrein. Vir die Tempel kon slegs “rein” en aanvaarde munte gebruik word.
Natuurlik het die pelgrims vanoor die wêreld met allerhande munte by die Tempel opgedaag. Die geldwisselaars het hulle munte omgeruil vir dit wat vir die Tempel aanvaarbaar was. As die omruilproses eerlik en reguit plaasgevind het, selfs met kommissie, sou dit goed gewerk het, maar die transaksies was minder eerbaar. Net die kommissie op die omruilproses was minstens een dag se loon.
Die welvaart van die Tempel was verstommend. Die geld het ingestroom. Die priesters en hoë priester het in weelde geleef, hoog geag deur die samelewing. Toe Crassus (‘n Romeinse leeraanvoerder) Jerusalem in 54vC beset, het hy die Tempelskatkis geroof en die ekwivalent van 2,5 miljoen pond sterling gevat sonder om die reserwes heeltemal uit te put.
Die wisselkoers is in die Talmud bepaal. Dit was nie verkeerd om kommissie by te sit nie, maar die winste het gestyg en die armes is in die naam van die Here uitgebuit.
Buiten die geldwisselaars was daar die verkopers van osse, skape en duiwe vir offerandes. ‘n Besoek aan die Tempel het gewoonlik met ‘n offerande van dankbaarheid, aanbidding of belydenis gepaargegaan. Dit was meer gemaklik om die diere daar op die drumpel van die Tempel byderhand te hê. Die Wet van Moses het voorgeskryf dat die dier sonder gebrek moes wees, en daarvoor moes die priester die dier goedkeur. Die Tempelowerhede het spesiale mense aangestel om die inspeksie te doen en vir die inspeksieproses was daar ‘n fooi. Indien die dier buite die Tempelgrense aangekoop is, was afkeuring omtrent gewaarborg. Die diere binne die Tempelgrense was sowat 15 maal duurder, maar wel as waardig en sonder gebrek gewaarborg. Weereens was dit ‘n skaamtelose uitbuiting.
Al hierdie dinge het Jesus in vlammende woede laat optree. Sy aksie was nie impulsief nie; dit was berekend en kalm. Hy het ‘n swepie gevleg en “voorberei” vir die aksie. Sommige kommentatore meen dat Sy gesig vreesaanjaend was. Die woede van die Godheid was daarin te sien. God het nie passief gestaan in die aanskoue van soveel korrupsie en onregverdigheid.
Jesus se woede was heeltemal onselfsugtig. Dit het nie oor Homself gegaan nie. Dit was alles namens die verlore mense wat God gesoek het. Hy het namens die wêreld wat verlang om God te vind opgetree en hoegenaamd nie God se ware karakter van liefde en aanvaarding in die georganiseerde godsdiens van die dag sou kon vind nie. Jesus het Homself nederig en sagmoedig genoem, maar Hy het presies geweet wanneer om sy woede los te laat op dit wat die siel van die mens verwoes.
Sy drastiese stap het rede gehad.
Die Tempel was veronderstel om God se huis te wees waar God in heiligheid en respek aanbid moes word. Aanbidding sonder respek is vreeslik. Formele en ondeurdagte aanbidding erken nie die heiligheid van God nie. Ons kan nooit ooit ons doelstelling met aanbidding vergeet nie. Hier in die voorhowe van die Tempel was argumente oor muntkwaliteit en dierpryse oorverdowend. Is dit waar iemand sy God kon ontmoet? Dit is beter om weg te bly as om die huis van die Here vir jou eie gewin te gebruik!
Paulus se woorde in 1 Korintiërs 11 wanneer hy waarsku oor die onwaardige gebruik van die Nagmaal, ego hier ook. Moet liewer nie deelneem as jy nie met jou hart en siel jou sonde bely en jou weer eens in die Kruis verbly nie. Onthou dit gaan nie oor jou eie waardigheid nie, net jou hart en siel se toewyding.
Jesus wou toon dat dieroffers heeltemal irrelevant is. Vir eeue al het die profete dit verklaar. God stel nie in die bloed van dier belang nie, eerder die gehoorsaamheid van die hart. [Jesaja 1:11-17, Jeremia 7:22, Hosea 5:6, 8:13, Psalms 51:16.]
Vind jy jou vreugde in die diens van jou kerk? Is daar vir jou vergenoegdheid in die geboue en toerusting? Ware aanbidding aan God is ‘n gebroke hart en ‘n verslae gees. Bring jou vreugde-offer oor die wonderwerke in jou lewe en moenie een van Sy weldade vergeet nie.
Die Tempel moes ‘n plek van gebed gewees het.
Toe het Hy die mense geleer en vir hulle gesê: “Staan daar nie geskrywe: ‘My huis sal ‘n huis van gebed vir al die nasies wees’ nie? Maar julle het dit ‘n rowersnes gemaak.” (Markus 11:17. Sien ook Jesaja 56:7)
In die Tempel van Salomo was daar 24/7 aanbidding.
In die tyd van Jesus het die Tempel uit verskeie voorhowe bestaan. Daar was die Voorhof van die Heidene, die Voorhof van die Vroue, dan die Israeliete en dan die priesters. Die geldwisselaars en verkopers was almal in die Voorhof van die Heidene ingedruk. Verder as hierdie punt kon geen heiden gaan nie.
Die Joodse geloof met een God was vir sommige mense in die antieke wêreld baie aantreklik . Die verwarring in die Griekse en Romeinse gemeenskappe met hulle baie gode, was so groot dat mense in groot geestelike onsekerheid kom vra het om deel van die Jodendom te word. Die Jode het hulleself as eksklusief en anders beskou en die proseliete (buitestaanders wat hulle tot die Jodendom bekeer het) net in ‘n baie klein deel van die Tempel toegelaat.
Wat verhinder ware aanbidding in ons kerke vandag? Kan dit wees dat ons eie snobbisme en ekslusiwiteit, gebrek aan liefde, warmte en verwelkoming die atmosfeer in ons kerke so koud maak, dat ‘n heiden onwelkom voel? Wat sien die mense in die voorhowe van ons kerke en in die voorhowe van die Christendom as geheel? Dalk net veroordeling en vooroordeel? Of sien hulle die liefde van ons Vader in ons eie lewens wat hulle omhels as hulle kom met die verwonding van hulle laste?
Het hierdie huis wat na my Naam genoem is, vir julle ‘n rowerspelonk geword? Ek het gesien wat julle doen, sê die Here. (Jeremia 7:11)
Wat van die kerk vandag? Al hierdie woorde is net so van toepassing op ons kerke.
Aanbidding is soos ‘n teleskoop. Ons kan die visie verskerp deur die knoppe aan die kant te draai, om die afstand tussen die oogstuk en die lens te verleng of te verkort. Die verskil in die afstand bring die objek in groter fokus.
Waar vind ons hierdie knoppe in aanbidding? Ons nader tot God met ‘n nederige gees, ‘n gebroke hart en ‘n vasberade bedoeling om Hom te soek. Dit sal die afstand laat verdwyn. As ons ons sonde bely, en Sy vergifnis deur die Kruis aanvaaar, is ons waardig om in die teenwoordigheid van die Almagtige God in te gaan.
Ons hoef nie perfek te wees nie. Ons hoef nie reg te leef nie. Ons nader deur die Bloed van Jesus, wat ons in die rein klere van geregtigheid klee om in die teenwoordigheid van God te wees.
Prys die Here vir die kruis. Ons verwelkom ons “heidene” in ‘n huis van gebed en nie ‘n rowerspelonk nie.
Bodemklippe 