Die invloed van omstandighede op ‘n mens is al eeue lank die onderwerp van die filosofie en die psigologie. Daarmee saam die debat oor nature vs nurture. As mens dit sou opsom – in hoe ‘n mate jou aangebore geaardheid jou persoon bepaal teenoor die omstandighede waarin jy grootword.
As mens bietjie ouer is, kan jy in ‘n mate self bepaal wat invloed op jou lewe uitoefen. Jou keuses en besluite word met volwassenheid in ‘n groter mate jou eie verantwoordelikheid. In ‘n al hoe groter mate kan jy jou eie lewe definieer, ongeag in watter omstandighede jy jouself bevind. Jy kies hoe jy reageer op jou omstandighede en kan ook dikwels groter beheer oor jou omstandighede uitoefen.
Daar is egter ‘n onderskeid tussen dit wat jou lewe beskryf en dit wat jou lewe definieer. Dit wat jou lewe beskryf, definieer nie noodwendig jou lewe nie.
Dit bring ons by die kernpunt van ons bestaan. Hoe word ek gedefinieer? Dink ‘n oomblik oor jouself, of iemand anders wat naby aan jou is. Wat is vir jou die uitstaande kenmerke van die mense naby aan jou? Wat wil jy hê moet jou uitstaande kenmerke wees? Daarmee bedoel ek nie na jou dood nie; ons praat nie van ‘n grafskrif nie!
Die manier wat ons kies om te leef, definieer ons lewe, terwyl die omstandighede waarin ons onsself bevind, bloot ons lewe beskryf.
Dikwels word ons lewe deur omstandighede dikteer en ons word in terme van die uiterlike beskryf en bekendgestel. Dis nie verkeerd nie. Ons word gesien in terme van ons werk – sê nou maar die onderwyseres, die uitvoerende amptenaar, ‘n loopbaan, of in terme van jou man se werk of maatskappy, sodat iemand die konneksie kan maak. Sommige mense wil graag bekend staan vir prestasie, hulle eie of o tog! hulle kinders s’n.
Ek sou graag my eie lewe wou definieer met Gees-insig en geen omstandighede ooit toelaat om te bepaal wie ek is nie. Dis die ideaal. Intussen word ek kwaad oor die politiek, ongeduldig oor ontoereikenheid en luiheid van mense, woedend oor wreedheid, frustreerd oor onregverdigheid en volgepomp met skuld oor my eie ongedissplineerdheid. As ek hoeganaamd toelaat dat die nuus en wêreldgebeure oor my gemoedsdrumpel kruip, verloor ek summier my vreugde en word soos Dalene Matthee so mooi beskryf in Moerbeibos: opgestop van onplesierigheid!
Daarom is die woorde van Paulus aan die Galasiërs so mooi:
Staan dan vas ……in hierdie vryheid en moet jule nie weer onder ‘n slawejuk laat indwing nie. [5:1]
Ons wat Jesus gekies het, groei soos Hy. Lukas 2:52:
En Jesus het verstandelik en liggaamlik gegroei en in guns by God en die mense toegeneem.
Johannes die Doper het opgegroei en sterk geword deur die Gees [Lukas 1:80]
Efesiërs 4 is vir my die ideale beskrywing van hoe ek NIE wil wees nie. [17 – 19] Afgestomp, hardnekkig in onkunde, met gedagtes wat tot niks lei nie, verduisterde verstand – skrikwekkende gevolge van ‘n lewe sonder Jesus. Maar in vers 13 – 15 is die perfekte definisie van hoe ek graag WIL wees:
Dan sal ons, sy kerk, soos ‘n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus. Dan sal ons nie meer kinders wees nie, ons sal nie meer soos golwe op en af en heen en weer geslinger word deur elke wind van dwaalleer ….Nee, ons sal in liefde by die waarheid bly en so in alle opsigte groei na Christus toe.
Die Amplified beskryf hierdie volwassenheid pragtig. Ek haal net gedeeltes aan:
His intention was the perfecting and the full equipping of the saints (His consecrated people), that they should do the work of ministering toward building up Christ’s body, the church,
That it might develop until we all attain oneness in the faith and in the comprehension of the full and accurate knowledge of the Son of God, that we might arrive at really mature manhood, the completeness of personality which is nothing less than the standard height of Christ’s own perfection, the measure of the stature of the fullness of the Christ and the completeness found in Him.
So then, we may no longer be children, tossed like ships to and fro between chance gusts of teaching and wavering with every changing wind of doctrine…..
As die Here ons ten volle toerus om die kerk, Sy liggaam, op te bou, dan het ons alles wat ons nodig het binne ons spesifieke omstandighede. Omstandighede word in werklikheid die rou materiaal vir die Heilige Gees om ons toe te rus om die kerk te bou. Dit bring ons by ‘n volwassenheid wat ons binne ons omstandighede definieer.
Dit gebeur net op een manier en dit is deur genade. Genade is nie passief nie – dis ‘n aktiewe inspirasie wat aanspoor en opbou. Dit verhoed nie pyn en verwarring nie. Volgens die Bybel is pyn en verwarring gewoonlik deel daarvan. In God se Hand word dit die definisie van jou bestaan. Nie deur jou eie pogings nie, maar deur die oorgawe van alle omstandighede, binne en buite jou beheer, aan jou Vader.
Terug by Bodemklippe. As jy ooit vir jou ‘n simbool wil oprig om die kroon van volwassenheid in Christus te vier, kan jy GENADE op die sluitsteen skryf. Die sluitsteen [Engels=capstone] is die heel boonste, steen van ‘n piramide of boog. In ‘n boog is dit gewoonlik die steen wat die boog sluit – heel bo in die middel.
Hierdie is ‘n internet-prentjie wat dit soort van verduidelik.
Who are you, O great mountain? Before Zerubbabel you shall become a plain! And he shall bring forth the capstone with shouts of “Grace, grace to it!” Sagaria 4:7
Dit is vir my ‘n projek: om vir my ‘n boog te bou waaronder ek kan deurloop met die woord GENADE daarop. Alles wat ek is en bereik is deur genade.
Genade is die grootste begrip wat enige mens in sy lewensverloop moet verstaan. Die mens se fasinasie daarmee en mislukking om dit te begryp en te leef, is oor eeue en eeue se geskiedenis, ook binne in die kerk, skrikwekkend duidelik. Volgens statistiek is die lied: Amazing Grace, die lied wat oor alle eeue die meeste gesing is en nog steeds gesing word.
Hierdie skrif in Sagaria 4 oor die sluitsteen is ‘n ganse geskiedenis opsigself. Serubbabel was die goewerneur van Juda in die tyd van Sagaria en was besig met die herstel van die tempel in ‘n baie onstabiele en onseker tyd van Israel se geskiedenis. Die vakmanne was maar moedeloos. Daar was teenstand en vyande wat die projek bedreig het. Sagaria sien twee olyfbome in ‘n visioen en vra die Here wat dit is. In die interpretasie sê die Here: [4:6]
Nie deur krag, of deur geweld, maar deur my Gees sê die Here van die leërskare.
Die woord vir krag is chayil [Hebreeus] en word gebruik in terme van militêre mag. God stel dit duidelik dat Hy die oorwinning sal gee. Dit sal nie met die geweld van ‘n weermag gebeur nie. Dan kom vers 7 met die oorwinnigskreet: Wie is jy, groot berg, voor Serubbabel sal jy ‘n gelykte word.
Dis wat ek wil uitskreeu oor my omstandighede wat soos berge vertoon. Wie dink jy is jy? Voor my Almagtige God se Gees!
Moet nooit dink dat jou gebed ‘n klein dingetjie is nie en nie effektief nie. Vers 10 waarsku dat ons nooit die dag van klein dinge sal verag nie. Elke gebed, elke goeie daad, elke aksie uit genade weer die boosheid af. Ons is die buffer teen die genadelose, wreedheid van die satan.
Gee weer die tree terug oor jou lewe en skryf op die sluitsteen – GENADE – nie my eie pogings nie, nie deur krag of deur geweld nie. MAAR deur my Gees sê die Here wat die leërskare van die hemele beveel.
Volgende keer meer oor hierdie konsep van genade.
The Message
He handed out gifts of apostle, prophet, evangelist, and pastor-teacher to train Christ’s followers in skilled servant work, working within Christ’s body, the church, until we’re all moving rhythmically and easily with each other, efficient and graceful in response to God’s Son, fully mature adults, fully developed within and without, fully alive like Christ.
No prolonged infancies among us, please. We’ll not tolerate babes in the woods, small children who are an easy mark for impostors. God wants us to grow up, to know the whole truth and tell it in love—like Christ in everything. We take our lead from Christ, who is the source of everything we do. He keeps us in step with each other. His very breath and blood flow through us, nourishing us so that we will grow up healthy in God, robust in love.
Bodemklippe 