[Johannes 3]
Ons wil nie van oordeel hoor nie. Ons ken mos vir Jesus, dan nie? Hy het gekom om ons sonde te dra, om God se liefde te betoon en al die straf en oordeel op die kruis op Hom te neem en nou is alles goed. Tog sien ons soveel sonde, hel en vernietiging daagliks om ons. Wat gaan aan?
Sonde het gevolge. Ons ken tog die storie van die Tuin van Eden. Hoe die slang, God se teenstaander, satan, met Eva geredeneer het, haar oortuig het om die vrug van die Boom van Kennis van Goed en Kwaad te eet, vir Adam te gee en hoe hulle saam van God probeer wegkruip het. Sonde het hulle naaktheid ontbloot, ‘n groot kontras met die gemak en veiligheid in die teenwoordigheid van God.
Hier in Johannes 3:14-15 noem hy die snaakse storie in die Ou Testament wat in Numeri 21:4-9 vertel word.
Die hoofstuk in Numeri begin met ‘n groot oorwinning oor die Kanaaniete, toe Israel beloof om al hulle stede te vernietig, net soos sonde wortel en tak in ons lewe uitgeroei word. Om werklik van al ons verwonding en ou-lewe-denke ontslae te raak is die stryd om ware vryheid in Jesus. God het die Kanaanitiese leër in hulle hand gegee en hulle het geseëvier. Net in die volgende verse begin die gekla – ek hou nogal van die ou Afrikaans: murmureer. Dit is so beskrywend van ‘n onderlangse gemompel met ‘n frons en ‘n dik mond.
“Waarom het U ons uit Egipte laat trek net om in die woestyn te sterwe? Hier is nie brood en water nie, en ons is sat vir hierdie slegte kos.”
Die Here stuur toe giftige slange en baie mense is dood. Hulle pleit by Moses om hulp en hy bid om uitkoms. Toe sê God:
“Maak ‘n beeld van ‘n giftige slang en sit dit op ‘n paal. Elkeen wat gepik is en daarna opkyk, sal lewe.” Moses het toe ‘n koperslang gemaak en dit op ‘n paal gesit. As iemand wat deur ‘n slang gepik is, na die koperslang opkyk, het hy bly leef.
Ons dink dis geweldig dat soveel mense dood is. Ons kennis van God is anders nadat Jesus ons die Vaderhart kom wys het. Ons weet God is goed en Sy bedoelinge met ons is goed. Waarom word giftige slange onder sy volk ingestuur? Die verklaring van gebeure onder die ou profete was dat alles, goed en sleg van God af gekom het. Ons weet die slegte is die gevolge van sonde wat hierdie wêreld in ‘n toestand van gebrokenheid hou en daarom ondervind ons siekte en dood. Mense gaan steeds dood van sonde. Selfs in hulle gebrokenheid verwerp hulle God. Hy wag altyd vir die roep om uitkoms, sodat hulle gered kan word deur op te kyk.
Die slange was simbolies van die dodelike krag van rebellie teen God.
Die storie simboliseer die vernietiging van ontevredenheid en klagtes op jou persoonlike wildernispad. As jy sou sê jou siel is nou sat vir hierdie slegte kos, is dit ‘n klagte teen die voorsiening van God in jou lewe.
John Bevere het my denke geskok toe hy blatant die ware impak van klagtes so verduidelik: Complaining is like saying to God: I don’t like what You are doing in my life and if I were You I would have done it differently.
Daar is soveel van die Evangelie in hierdie verse oor die slange. Jesus gebruik self hierdie voorbeeld en verklaar dat net soos die slang in die woestyn op ‘n paal opgelig is, so moet die Seun van die Mens opgelig word, sodat almal wat opkyk kan leef. Ons kan ons moderne siektes almal met die gif van slange vergelyk. Ons kyk na die kruis en leef (Hebreërs 12:2).
Die gif van die slange het soos vuur gebrand en daar was geen water vir verligting nie. Om na ‘n slang op ‘n paal te kyk was geen natuurlike oplossing nie. Die genesing kon net van God af kom. Net so met die kruis. God se seun aan ‘n kruis was nie die gewone gang van sake nie. Dit was ‘n hemelse plan. Jesus aan die kruis het soos ‘n sondige mens gelyk, maar daar was geen sonde in Hom nie, net soos die bronsslang soos ‘n slang gelyk het, maar daar was geen gif in nie.
Vertrou ons die Here volkome met ons lewe? Is ons gewillig om ons lewe aan Sy manier van werk toe te vertrou sodat ons gesond en skoon kan word? Wat is jou reaksie op negatiewe omstandighede? Hoeveel van ons slaan die deur en haal ons frustrasie op ons verskrikte geliefdes uit? in plaas daarvan dat ons in ons bidkamer invlug en ons denke aan die kruis onderwerp.
Die storie van die woestynslang gaan voort:
Die werkwoord oplig is hupsoun. Dit is dieselfde woord wat gebruik is om te beskryf hoe Jesus aan die kruis opgelig is (Johannes 8:28, 12:32). Die woord word verder gebruik om te beskryf hoe Jesus in glorie opgelig word by die hemelvaart (Handelinge 2:33 en Filippense 2:9).
Jesus is opgelig aan die kruis en toe in glorie. Die een het nie sonder die ander gebeur nie.
‘n Onveranderde lewe is ‘n lewe sonder glorie. Eers aanvaar ons die kruis van Jesus, dan die kroon. Hoe sou ons as arrogante, sondige mense ooit aan die kruis gedink het, as ons nie ons giftige slange in die woestyn moes oorwin nie? Dit is juis ons omstandighede wat ons bring by die plek waar ons ons Vader van wonderwerke aanroep en om uitkoms bid. Daardie gebed sal ons verander sodat ons Sy glorie kan ervaar.
‘n Veranderde lewe is ‘n lewe van uitnemendheid wat ons na streef. ‘n Lewe wat saak maak is nie die welvarende, super-glansryke lewe van partytjies en vergrype wat die wêreld belowe nie.
Om waarlik te glo dat God is wat Jesus kom sê het Hy is, was vir die Jode baie moeilik; net so moeilik soos wat dit vandag vir ‘n ongelowige is om te glo dat God goed is en die beste vir ons wil hê. Vir die Jode was God ‘n vreesaanjaende figuur wat Sy wet bo alles afdwing met oordeel en straf. ‘n Liefdevolle God was ondenkbaar.
Om te glo dat Jesus sou weet hoe God is omdat Hy die seun van God is, was nog meer onverstaanbaar. Om Jesus te aanvaar was om Sy boodskap te aanvaar en die absolute waarheid daarvan te erken. Hulle rigiede denke en vooroordeel het hulle weerhou om Jesus as hulle Messias te herken. Net soos vandag, is dit net die Heilige Gees wat ons tot insig van die Vader kan bring.
Om te glo is die risiko om Jesus as absolute waarheid te erken. Ons werp ons lewe en alles wat ons het op die genade van God in onbevraagde gehoorsaamheid.
In ruil kry ons ‘n lewe van vrede met God, tuis by ons hemelse Vader en ‘n lewe in harmonie en vergifnis tot ons medemens. Ons glo alles sal ten goede meewerk, selfs al verstaan ons nie. Ons voel veilig in ‘n vreeslike wêreld van verwoesting. Die ewige lewe gee ons vrede met God en onsself sodat ons nie in vrees vir ons eie swakhede leef nie en weet dat ons toekoms die belofte van iets beter hou, ver bo wat ons ooit kan droom.
“This is how much God loved the world: He gave his Son, his one and only Son. And this is why: so that no one need be destroyed; by believing in him, anyone can have a whole and lasting life. God didn’t go to all the trouble of sending his Son merely to point an accusing finger, telling the world how bad it was. He came to help, to put the world right again. (Johannes 3:16-17)
Dit is almal se gunsteling-vers. Dit is na alles die essensie van die Evangelie.
Die inisiatief van saligheid is God s’n. Hy het Sy seun gestuur. Hy het die sondelose Jesus gestuur om ons met Hom te versoen. Dit raak ontslae van al die misverstande rondom ‘n kwaai God wat net straf.
Hoekom? Omdat Hy ons liefhet. Die ganse mensdom word met liefde nader getrek en gedissiplineer. Hy is ‘n Pa en kan nie rus voor Sy kinders almal veilig is nie.
Die volle impak van Sy liefde is die hele wêreld, net net ‘n nasie of ‘n persoon nie. Hy het die hele, wye, bose, aaklige en eensame wêreld lief. Almal wat Sy liefde verwerp is ook ingesluit.
Soos Augustinus dit stel: “God loves each one of us as if there was only one of us to love.”
Ek skryf dit weer. Die definisie van die woord wat so lank in onbruik in Grieks was, totdat een man die inhoud daarvan kom leef het, kom sterf het en die woord se ewigheidswaarde in redding, genesing en vernuwing kom vestig het.
Love = Agapao (verb)
Unconditional love, love by choice and by an act of the will. The word denotes unconquerable benevolence and undefeatable goodwill. Agapao will never seek anything but the highest good for fellow mankind. Agape (noun) is the word for God’s unconditional love. It does not need an affinity, chemistry or feeling. It is a word that exclusively belongs to the Christian community. It is virtually unknown to writers outside the New Testament.
Bodemklippe 