[Johannes 11]

Dit is nou maar die een sekerheid van die lewe. Dood volg op lewe op aarde. Sedert die eerste mens en dier begin asemhaal het, was die dood ‘n werklikheid en daarby nog ‘n misterie wat vrees skep en hewige filosofiese debat ontlok. Oor eeue en eeue worstel die mens met die dood. Al wat ons weet is die eensydige stories van mense met ‘n ondervinding van ‘n wasige visioen wanneer hulle in ‘n doodsgreep “oorstap” en daarna weer wakker word met ‘n wonder-vertelling van iets buite ons realiteit.

Die misterie van die dood behoort aan God. So word ons beveel in Deuteronomium 29:29 (The Message):

God, our God, will take care of the hidden things but the revealed things are our business. It’s up to us and our children to attend to all the terms in this Revelation.

Lewe op aarde het genoeg om te hanteer. Ons werk, maak kinders groot met waardes en durf om die volgende geslag te versterk, ons bekommer oor ons aarde en strek ons hande uit as die liefdeshand van God na die onmeetlike pyn en lyding van die gemeenskappe rondom ons. Dit is genoeg om ‘n verantwoordelike lewensuitkyk voluit besig te hou. Hoe kan ons nog oor die dood bekommer?

Tog is die dood deel van ons daaglikse lewe. Soms word dit in somber afwagting verwelkom wanneer ‘n ouer persoon uit lyding verlos word. Ongelukke en misdaad skok en traumatiseer die geliefdes wanneer die dood ‘n pynlike en onverwagse uitklophou is, wat ons innerlike wese verbrysel met wrede onomkeerbaarheid.

Dood is so deel van ons bestaan. Laat ons dan noukeurig let op die besonderhede van Jesus se hantering van dood, wat so ‘n vreesaanjaende wreedheid in jonk en oud se realiteit in ou Palestina gedurende die eerste eeu was.

Die woorde wat Hy gebruik om die situasie te beskryf wys op die oorwinning wat Hy gebring het. Hy het altyd van die dood gepraat as slaap…

Lazarus en sy susters het aan Jesus ‘n tuiste verskaf. Jesus het self gesê dat Hy geen huis het nie (Lukas 9:58), maar daar in Betanië het Hy ontspan. Hierdie drie mense het Hom waarlik lief gehad en Hy kon daar by hulle ‘n welkome ruskans kry, weg van die skare.

Die naam Lasarus beteken God is my hulp. Lasarus het siek geword en sy susters het ‘n boodskap aan Jesus gestuur dat hy siek is. Let wel, hulle het nie gevra dat Jesus moet kom nie. Hulle het Jesus laat weet en vertrou dat Hy sal kom. Dit was voorveronderstel, sonder om te vra. Hulle nood sou Hom laat kom.

Dit is genoeg dat Jesus weet. Jesus sou nie Sy siek vriend ignoreer nie. Jesus was nie ontsteld of haastig nie. Hy het Sy Vader geken en geweet dat Hy enigiets kan hanteer.

Die krag van gebed is dat jy weet Hy weet. Die Bybel sê God weet alles en Hy weet wat ons nodig het, nog voor ons vra. Ek weet uit jare se getuienis dat Hy beter weet wat ek nodig het as ek self. Selfs my noodlysie is onvolmaak.

Wanneer ons bid, dan verwag ons die glorie van God in aksie.

Jesus maak ‘n verklaring wanneer Hy die boodskap kry. Wat ‘n wonder-antwoord op ‘n noodroep!

“Hierdie siekte sal nie op die dood uitloop nie, maar op die openbaring van die wonderbaarlike mag van God sodat die Seun van God daardeur verheerlik kan word.”

Jesus praat van Sy kruisdood as Sy verheerliking (Johannes 7:39). Toe die Grieke Hom kom sien het, het Hy ook gesê dat Sy uur van glorie en verheerliking nog nie gekom het nie (Johannes 12:23).

Is hier nie die wonderbare versekering dat die dood nou verbind word met die glorie van ons Jesus nie?

Hy praat in Johannes 12:16 van die koringkorrel wat moet sterf om te lewe. Johannes noem dat die dissipels onthou het wat Jesus van die dood gesê het.

Dit is in die mate wat ons eie ek sterf, dat ons die glorie van God se saligmaking en redding in ons lewe ervaar.

Die kruis was Jesus se weg na glorie. Om Lasarus gesond te maak was die begin van die pad na die kruis. Jesus het die kruis aanvaar om Sy vriend te help. Dit was die prys en Hy was bereid om dit te betaal.

Hy het twee dae gewag voordat Hy na Lasarus gegaan het.

Daar word verskeie menings in die kommentare op hierdie gedeelte uitgespreek.

Jesus het gewag sodat daar sekerheid kon wees dat Lasarus werklik dood is. Dit sou die wonderwerk onderskryf. Daar was ‘n bygeloof dat die siel van ‘n mens vir drie dae om die lyk sweef . Daarna verlaat die siel finaal die liggaam en die persoon is waarlik dood.

Jesus het op Sy eie inisiatief gehandel en sou nooit onder die druk van die mense tot aksie oorgaan nie. In Kana het Hy vir Maria gesê dat Hy die wynkrisis op Sy eie manier hanteer (Johannes 2:1-11). In Johannes 7:1-10 het Jesus aanvanklik geweier om Jerusalem toe te gaan vir die Fees, maar later op Sy eie gegaan.

Dit is ons gebed: Here, hier is my nood. Ek laat dit oor aan die wysheid van die eeue om dit te doen op God se manier.

Jesus het geweet dat om Judea toe te gaan op daardie stadium was so riskant dat Hy doodgemaak kon word. Die dissipels het dit geweet en was geskok dat Hy dit oorweeg.

Jesus het geantwoord: “Is daar nie twaalf uur in ‘n dag nie? As iemand in die dag loop, struikel hy nie, omdat hy die lig van hierdie wêreld sien.

 Terwyl ons hier op aarde in die beperking van tyd leef, is dit noodsaaklik om die volheid van hierdie woorde van Jesus te verstaan.

‘n Dag kan nie eindig voor die son sak en die donker kom nie. Die tyd is vasgestel en niks kan dit verkort of verleng nie.

Daar is twaalf ure in ‘n dag. Daar is tyd vir alles wat mens moet doen. Daar is geen rede om te haas nie.

Daar is genoeg tyd, maar nie te veel nie. Ons moet die tyd gebruik. [Sien Bodemklippe 158: En jy? Wat sê jy?]

As ‘n mens in die lig loop sal hy nie struikel nie. As hy in die duisternis loop, sal hy val en seerkry. Die woorde kan twee betekenisse hê: oppervlakkig en dieper.

Die Joodse dag soos die Romeinse dag, was in twaalf gelyke ure verdeel – van sonsopkoms tot sonsondergang. Die lengte van die uur en gevolglik die dag, het gewissel ooreenkomstig die seisoen.

‘n Persoon sou nie struikel terwyl die son skyn nie, maar wanneer dit donker word kan hy nie sien nie. Die paaie was nie verlig nie. Reis was onmoontlik in die donker ure van die nag.

Dit het ook beteken dat ‘n mens die dag se werk in die lig ure moes afhandel.

Johannes gebruik duisternis om ‘n lewe sonder Jesus te beskryf. Duisternis word met boosheid in verband gebring. Hy skryf so in 13:30 toe hy sê dat Judas die brood by Jesus neem en toe in die nag uitgaan om die verraad te pleeg.

Die beperking van tyd lê aan die kern van die Evangelie. Ons tyd op aarde is beperk en daar is baie werk. Jesus sê die oes is groot en ryp en die arbeiders min.

Binne tyd is daar die wonder van betyds en die tragedie van te laat.

In die volgende gedeelte (11:11-16) sien ons weer die gewone patroon van Jesus se gesprekke. Jesus maak ‘n eenvoudige stelling wat verkeerde verstaan word. Hy verduidelik dan wat Hy werklik bedoel.

Jesus sê: Lasarus slaap. Die dissipels het gedink dis goeie nuus. Slaap was goed vir siekte. Slaap het egter ‘n dieper en meer ernstige betekenis. Jesus het vir Jaïrus gesê sy dogtertjie slaap (Matteus 9:24). Aan die einde van Stephan se steniging skryf Lukas hy het aan die slaap geraak (Handelinge 7:60). Paulus praat van die mense wat in Jesus slaap (1 Tessalonicense 4:13) en diegene wat die Opstanding meegemaak het, wat nou slaap (1 Korintiërs 15:6).

Jesus moes aan die dissipels reguit sê dat Lasarus dood is en dat dit boonop ‘n goeie ding is., Dit sou ‘n geleentheid bied waarin hulle geloof gebou word, soos nog nooit vantevore.

Die finale bewys van Jesus is God in aksie. Woorde kan faal, maar daar kan geen argument teen Sy wonderwerke wees nie. Die krag van Jesus maak die skeptiese hart, ‘n hart van geloof, maak die selfsugtige ‘n dienskneg, maak die hooghartige nederig, maak die sondaar met ‘n hopelose lewe, ‘n gelowige met ‘n toekoms en ‘n vol lewe.

Ons behoort die lewende bewys van Sy krag te wees. Ons taak op aarde is om Jesus in aksie te demonstreer.

Een teoloog het dit so gestel: “I do not like crises; but I like the opportunities which they supply.”

Dit sou nie snaaks gewees het as die dissipels op hierdie stadium geweier het om Jesus te volg nie. Hulle het besef om naby Jerusalem te kom, sou beteken dat Jesus in doodsgevaar is. Dit is Thomas wat dit uitspreek: Kom ons gaan dat ons saam met Hom kan sterwe.

Meeste Jode het twee name gehad – ‘n Hebreeuse naam vir sy eie kringe en die Griekse naam vir meer publieke gebruik.Thomas is Hebreeus en Didimus is Grieks wat tweeling beteken. So is Petrus Grieks en Sefas is Hebreeus vir rots. Tabitha is Hebreeus en Dorkas is Grieks vir gemsbok.

Thomas was dapper. Miskien was dit eerder ‘n desperate lojailiteit. Hy was egter gedetermineerd om nie op te gee nie.

Dit is waarlik dapper om presies te weet wat die slegste gebeure kan wees en selfs verskriklik bang daarvoor te wees, maar nogtans die regte ding te doen.

Death swallowed by triumphant Life!
Who got the last word, oh, Death?
Oh, Death, who’s afraid of you now?

(1 Corinthians 15:55, The Message)